Είναι επαρκείς για την οριστική αντιμετώπιση της κρίσης οι τελευταίες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής;
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, που θεωρήθηκε και ο «ήρωας» της Συνόδου, δεν έδειξε πολύ σίγουρος από την πρώτη στιγμή.
Όπως είπε, «υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποφάσεων στην Ευρώπη που θεωρούνταν επαρκείς αλλά αποδείχθηκε το αντίθετο. Δεν αποκλείεται το ίδιο να συμβεί και αυτή τη φορά, αν και εξετάζοντας το πακέτο συνολικά διακρίνω περισσότερη ουσία από πολλές άλλες περιπτώσεις».
Αυτό που αξίζει να κρατήσουμε, βέβαια, είναι πως όταν πηγαίνεις αποφασισμένος να κερδίσεις, στο τέλος τα καταφέρνεις.
Εύκολα κάνει κανείς τον παραλληλισμό με τη (δυσφημιστική) στάση και τις (ανύπαρκτες) «διαπραγματεύσεις» της ελληνικής ηγεσίας (λέμε τώρα) μετά τον Οκτώβριο του 2009.
Εκείνη τη νύχτα, ο Μόντι έφτασε στο σημείο να εμποδίσει να βγει από την αίθουσα των συνεδριάσεων, προκειμένου να προβεί σε ανακοινώσεις Τύπου, ακόμη και τον Ρομπάι.
Το πρόβλημα με την ΕΕ είναι πως η ηγεσία της δεν είναι σε θέση να προβλέψει τίποτε.
Για παράδειγμα – και παρά τις έγκαιρες προειδοποιήσεις του Μόντι – δεν φαντάστηκαν πως μπορεί να βρίσκονταν μπροστά σε μια τόσο ισχυρή «αντίσταση».
Οπότε, έλαβαν και πάλι βιαστικές αποφάσεις, που όλα δείχνουν ότι θα τις βρουν μπροστά τους.
Η συμφωνία για την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τους υπάρχοντες μηχανισμούς στήριξης EFSF και ESM, προβλέπει ότι τα κεφάλαια προς τις τράπεζες δεν θα καταβάλλονται από το κράτος και δεν θα το επιβαρύνουν.
Αυτό, αποδεσμεύει, βέβαια, σημαντικά κεφάλαια, αλλά τι θα γίνει όταν «μπουκώσει» η ΕΚΤ;
Ο κίνδυνος να χρεοκοπήσει γίνεται πλέον περισσότερο από ορατός.
Όσο για τα δικά μας, η ΕΕ κατέληξε να αναθεωρήσει τις αποφάσεις του 2008 και να βγάλει από το παιχνίδι το ΔΝΤ.
Αυτό, όμως, αφορά στις χώρες που από τώρα και στο εξής θα μπουν σε μηχανισμό.
Και επομένως, αυτό που αποφασίστηκε είναι… Μνημόνια δύο ταχυτήτων.
Η Ελλάδα βρίσκεται τώρα μπροστά σε μία νέα πρόκληση: Να ισχύσουν και για τη χώρα μας οι νέοι όροι που υιοθετήθηκαν από τη Σύνοδο Κορυφής.
Όσο θα περνά ο καιρός, θα αποδεικνύεται με όλο και περισσότερο οδυνηρό τρόπο πόσο μοιραίες υπήρξαν οι πρώτες εκείνες επιλογές.
Αν, βέβαια, ο Μόντι είχε εμφανιστεί ενώπιον των μελλοντικών «διασωστών» της χώρας του, διακηρύσσοντας πως η Ιταλία κυβερνάται από τη Μαφία, αλλά παρ’ όλα αυτά χρειάζεται κι’ άλλα χρήματα, άνθρωπος δεν θα γύριζε να τον κοιτάξει μέσα στη Σύνοδο.
Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτό. Κατά τους μήνες της διακυβέρνησης της Ιταλίας από τον Μόντι και την κυβέρνησή του, η χώρα απέκτησε αξιοπιστία.
Κάτι τέτοιο ουδέποτε πέτυχε η Ελλάδα. Με καμιά από τις προ των εκλογών κυβερνήσεις της, που κινήθηκαν μεταξύ δυσφήμησης και απόλυτης απραξίας.
Τώρα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν έχουν μείνει πολλές ευκαιρίες.
Το πολύ μία…
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, που θεωρήθηκε και ο «ήρωας» της Συνόδου, δεν έδειξε πολύ σίγουρος από την πρώτη στιγμή.
Όπως είπε, «υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποφάσεων στην Ευρώπη που θεωρούνταν επαρκείς αλλά αποδείχθηκε το αντίθετο. Δεν αποκλείεται το ίδιο να συμβεί και αυτή τη φορά, αν και εξετάζοντας το πακέτο συνολικά διακρίνω περισσότερη ουσία από πολλές άλλες περιπτώσεις».
Αυτό που αξίζει να κρατήσουμε, βέβαια, είναι πως όταν πηγαίνεις αποφασισμένος να κερδίσεις, στο τέλος τα καταφέρνεις.
Εύκολα κάνει κανείς τον παραλληλισμό με τη (δυσφημιστική) στάση και τις (ανύπαρκτες) «διαπραγματεύσεις» της ελληνικής ηγεσίας (λέμε τώρα) μετά τον Οκτώβριο του 2009.
Εκείνη τη νύχτα, ο Μόντι έφτασε στο σημείο να εμποδίσει να βγει από την αίθουσα των συνεδριάσεων, προκειμένου να προβεί σε ανακοινώσεις Τύπου, ακόμη και τον Ρομπάι.
Το πρόβλημα με την ΕΕ είναι πως η ηγεσία της δεν είναι σε θέση να προβλέψει τίποτε.
Για παράδειγμα – και παρά τις έγκαιρες προειδοποιήσεις του Μόντι – δεν φαντάστηκαν πως μπορεί να βρίσκονταν μπροστά σε μια τόσο ισχυρή «αντίσταση».
Οπότε, έλαβαν και πάλι βιαστικές αποφάσεις, που όλα δείχνουν ότι θα τις βρουν μπροστά τους.
Η συμφωνία για την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τους υπάρχοντες μηχανισμούς στήριξης EFSF και ESM, προβλέπει ότι τα κεφάλαια προς τις τράπεζες δεν θα καταβάλλονται από το κράτος και δεν θα το επιβαρύνουν.
Αυτό, αποδεσμεύει, βέβαια, σημαντικά κεφάλαια, αλλά τι θα γίνει όταν «μπουκώσει» η ΕΚΤ;
Ο κίνδυνος να χρεοκοπήσει γίνεται πλέον περισσότερο από ορατός.
Όσο για τα δικά μας, η ΕΕ κατέληξε να αναθεωρήσει τις αποφάσεις του 2008 και να βγάλει από το παιχνίδι το ΔΝΤ.
Αυτό, όμως, αφορά στις χώρες που από τώρα και στο εξής θα μπουν σε μηχανισμό.
Και επομένως, αυτό που αποφασίστηκε είναι… Μνημόνια δύο ταχυτήτων.
Η Ελλάδα βρίσκεται τώρα μπροστά σε μία νέα πρόκληση: Να ισχύσουν και για τη χώρα μας οι νέοι όροι που υιοθετήθηκαν από τη Σύνοδο Κορυφής.
Όσο θα περνά ο καιρός, θα αποδεικνύεται με όλο και περισσότερο οδυνηρό τρόπο πόσο μοιραίες υπήρξαν οι πρώτες εκείνες επιλογές.
Αν, βέβαια, ο Μόντι είχε εμφανιστεί ενώπιον των μελλοντικών «διασωστών» της χώρας του, διακηρύσσοντας πως η Ιταλία κυβερνάται από τη Μαφία, αλλά παρ’ όλα αυτά χρειάζεται κι’ άλλα χρήματα, άνθρωπος δεν θα γύριζε να τον κοιτάξει μέσα στη Σύνοδο.
Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτό. Κατά τους μήνες της διακυβέρνησης της Ιταλίας από τον Μόντι και την κυβέρνησή του, η χώρα απέκτησε αξιοπιστία.
Κάτι τέτοιο ουδέποτε πέτυχε η Ελλάδα. Με καμιά από τις προ των εκλογών κυβερνήσεις της, που κινήθηκαν μεταξύ δυσφήμησης και απόλυτης απραξίας.
Τώρα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν έχουν μείνει πολλές ευκαιρίες.
Το πολύ μία…
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου