Μάχη κι όχι διαχείριση

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα πολιτικό πτώμα. Ο Βενιζέλος, πιθανότατα, θα είναι ο τελευταίος πρόεδρος του. Εξ αυτού και το πρεσάρισμα που κάνει ο Τσίπρας, για να σκυλεύσει τα ρέστα του ελληνικού «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλά μπαλκανέζ. Μπορεί ο οξύθυμος Ευάγγελος να «καθάρισε» στην Βουλή, λόγω αναγκαστικής συγκυβέρνησης αλλά στις άλλες κάλπες ο λαός θα τον στείλει για φρέσκα, στο ίδιο μαυσωλείο, όπου κείνται η Ένωση Κέντρου, το ΚΟΔΗΣΟ και το Κόμμα των Προοδευτικών.

Ο Τσίπρας, μετά το αργεντίνικο κάζο του, αφού είδε στο Μπουένος Άϋρες, live, μάχες σώμα με σώμα για μια φρατζόλα ψωμί και το ενδεχόμενο αποτέλεσμα των εξαρχειώτικων πολιτικών, που πουλάει για μεταξωτές κορδέλες, προσπαθεί να αρπάξει κανά ιμάτιο του ΠΑΣΟΚ. Όσοι όμως ήταν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ/Βίλα Αμαλία, πήγανε.

Στις επόμενες εκλογές οι θανάσιμες απώλειες του πάλαι ποτέ «Κινήματος» θα πάνε στη ΝΔ και στην ΔΗΜΑΡ. Αυτοί που ψήφισαν στις 17/6 τους πράσινους, δεν θέλουν ούτε να μυρίσουν το μαϊμού «ΠΑΣΟΚ» του Αλέξη, με τους βαρεμένους εκπροσώπους και τους «αντεξουσιαστές» με τα ταγάρια και τα παλαιστινιακά μαντήλια, που θα «καταγγείλουν» το Μνημόνιο αλλά θα το γυαλίσουν με βετέξ στο τέλος.

Άρα, το “ζήτημα Βενιζέλος”, στο οποίο η ΝΔ αναγκάστηκε να κάνει έναν πρακτικό συμβιβασμό, που πάει σκοινί – κορδόνι από την συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, θα λυθεί αλλιώτικα, με τον μπρούτο τρόπο που το κάνει ο λαός. Η ζωή θα συνεχιστεί, χωρίς τον άνθρωπο που κάποτε τον νίκησε ο Ρέλος μ’ ένα ποτηράκι φραπέ, χωρίς το κόμμα του, το «κίνημα» που ξεχαρβάλωσε την Πατρίδα, δανείστηκε, διασπάθισε, κοινωνικοποίησε την διαφθορά, έφτιαξε ένας κράτος αρρωστιάρη δεινόσαυρο κι έκανε κακόφημες ακόμη και λέξεις, φράσεις, όπως «δημοκρατική παράταξη», «σοσιαλισμός», «κοινωνικοποίηση», «αγωνιστής του Πολυτεχνείου» κλπ. Τ’ ακούς, θυμάσαι και φτύνεις τον κόρφο σου.

Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Γιατί χρέος της δικής μας παράταξης είναι να μαζέψουμε το παρόν και να οργανώσουμε ένα μέλλον της προκοπής. Η αντιπολίτευση ωρύεται για προδοσίες, αντίσταση, μοιράζει χαρακτηρισμούς κι απειλές, σαν να ‘ναι λιόσποροι.

Λοιπόν, και μάγκας και ζητιάνος δεν γίνεται. Το ξαναείπαμε. Όποιος πάει στην τράπεζα του και πει «σας χρωστάω τόσα, από δάνεια, κάρτες κλπ, θα μου κουρέψετε το χρέος μου, θα σας πληρώσω όποτε κι όπως με βολεύει κι εσείς θα συνεχίσετε να με χρηματοδοτείτε, για να ζω όπως πριν» και το καταφέρει, να μας πει την τράπεζα του, για να πάμε κι εμείς και τ’ όνομα του, για να τον κάνουμε Πρωθυπουργό! Διότι θα είναι πιο μάγκας, όχι μόνον απ’ το Σαμαρά αλλά κι απ’ τον Σακαφλιά.

Επειδή, όμως, πιο πιθανό είναι γίνει λοκατζής ο Λάκης Γαβαλάς, παρά να συμβεί το παραπάνω, ας έρθουμε στον πλανήτη Γη.

Η ηρωϊκότερη και αποτελεσματικότερη αντίσταση στους δανειστές και στους κερδοσκόπους θα είναι μία: να πάψουμε να τους χρειαζόμαστε το συντομότερο δυνατόν, ενθυμούμενοι πάντα πως η απειλή εξακολουθεί να ‘ναι χάρτινη. Αυτό δεν σημαίνει πως θα βαρέσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο αλλά πως μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ζητώντας αλλαγή των μέτρων και των πολιτικών που δεν απέδωσαν. Μετά τις εκλογές των φρίτσηδων, θυμηθείτε το, αρκετά πράγματα θ’ αλλάξουν, γιατί κι αυτοί ξέρουν πως δεν βγαίνει. Δεν τους συμφέρει να τα τινάξει ο πελάτης.

Δεν πρόκειται ποτέ να αποκαταστήσουμε εισοδήματα και παροχές που κόπηκαν με δανεικά. Τέλος. Γεια σας. Καπούτ.

Όσο καθυστερούμε την εξυγίανση, την ανάπτυξη και την δημιουργία αληθινού πλούτου, τόσο θα χρειαζόμαστε να κόβουμε μισθούς και συντάξεις, παροχές και να κολοβώνουμε κι άλλο το, ούτως ή άλλως, τρύπιο κοινωνικό κράτος μας. Αν δεν πάρουν μπροστά τα μεγάλα έργα, δεν απλοποιήσουμε το φορολογικό, δεν τσακίσουμε την γραφειοκρατία και την διαφθορά, αν δεν φτιάξουμε ένα υγιές κι ελκυστικό περιβάλλον για τις επενδύσεις, ένα μικρότερο αλλά σοβαρότερο κι ισχυρότερο κράτος, τότε θα κατεβαίνουμε κάθε λίγο κι ένα σκαλί στου κακού τη σκάλα.

Οι δημεγέρτες, που ονειρεύονται συμμαχίες με τον Τσάβεζ, ανύπαρκτους πακτωλούς από την ομόδοξη Ρωσία ή πως θα νικήσουν εκεί που ηττήθηκε η κουτσή και φλογερή Ρόζα, νομίζουν, ίσως, πως με μια τροπολογία θα καταργήσουμε το Μνημόνιο και θα αποκαταστήσουμε τα εισοδήματα. Με λίγα βουλευτικά ψηφαλάκια και λίγο χαρτί και μελάνι σ’ ένα ΦΕΚ, η χώρα θα μπει στη Μηχανή του Χρόνου και θα βγούμε ξανά κιμπάρηδες κι ωραίοι στην ρέκλα του 2006 ή ακόμη καλύτερα του 1999, όταν κάλπαζε το ΧΑΑ. Τότε που τον Οτσαλάν τον πηγαίνανε με την κουκούλα τα οθωμανικά SS αλλά εμείς εδώ Σημίτη και ξερό ψωμί γιατί, να τα διακοπογαμοδάνεια, οι μίζες και οι αυξήσεις κεφαλαίου σε επιχειρήσεις με «παραγωγική δύναμη» δυο δωμάτια, καφετιέρα και δυο ξανθιές με νύχι. Κι ύστερα άρχισε να κατρακυλάει ο «δείκτης ανάπτυξης της οικονομίας», γίνανε οι μετοχές κωλόχαρτα αλλά το ρωμέϊκο στις εκλογές, ουδόλως νοιάστηκε που γίναμε διεθνείς ρουφιάνοι, γιουσουφάκια του Ετσεβίτ, της ύαινας της Κύπρου. Ψηφίσανε Σημίτη, μπας και …ξανανέβει το ΧΑΑ. Ακόμη κλαίει το εφάπαξ ο παππούς.

Ποιος όμως και πως θα δημιουργήσει αληθινό πλούτο; Τι χρειάζεται πρωτίστως; Απλά οικονομολόγοι, λογιστές, τοκιστές και σουλατσαδόροι; Χρειάζονται κι οι τεχνοκράτες, για να εκτελούν τις εντολές και να μην κάνουμε λάθος στις αριθμητικές πράξεις εμείς του κλασσικού. Πρωτίστως όμως χρειάζεται να κερδίσουμε την πίστη του κόσμου, την ελπίδα του, την καρδιά και τον νου του. Κι αυτό, ας με συγχωρέσουν οι απόφοιτοι των κυριλέ ιδιωτικών σχολείων και τα βαριά διδακτορικά, θέλει ιδεολόγους μαχητές, που θα κάνουν τον απλό άνθρωπο να ζητάει στο σπίτι ησυχία, για ν’ ακούσει τι του λες. Να σε πιστεύει και να σε ακολουθεί. Δώσε στον Έλληνα ηγεσία δια του παραδείγματος, σκοπό που θα τον πιστέψει και πάει με την αρβύλα και την ξιφολόγχη ως την Άγκυρα. Επτά Μνημόνια τρώει λάχανο. Χωρίς παραδειγματική ηγεσία και πίστη στο σκοπό, δεν πάει ούτε μέχρι τη γωνία και θα σου ρίξει και φούμο.

Αυτό, η ανάταση, η συσπείρωση για τον αγώνα να απεξαρτηθούμε από τα δανεικά, δεν θα γίνει με τον φόβο και την επιβολή. Δεν θα γίνει με τα ρετάλια του Σημίτη, νεοφιλεύθερα κοχίμπα και τους σεσημασμένους κοσμικούς που πολιτεύονται από χόμπυ και φαμελιάρικη παράδοση. Δυστυχώς, απ‘ ότι φαίνεται, δεν θα γίνει ούτε μέσα από την μεγαλειώδη τρύπα στο νερό που παλεύει και διευρύνει ο Κωστής Χατζηδάκης στην ανάπτυξη. Είδατε κάτι; Μακριά δεν το βλέπω. Κοντά, βάζω τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, πάλι δεν το βλέπω. Μόνο ελληνικές επιχειρήσεις να μας κουνάνε το μαντήλι και χιλιάδες εργαζόμενους να βουτάνε με το κεφάλι στην ανεργία. Αυτή η γάτα δεν πιάνει ποντίκια.

Ο κορμός της παράταξης αλλά και ο κορμός όλης της κοινωνίας, είναι νοικοκυραίοι, πατριώτες, νουνεχείς άνθρωποι, που θέλουν τάξη και ασφάλεια, ελληνική παιδεία, περήφανη εξωτερική πολιτική, δουλειά που να ζουν αξιοπρεπώς από αυτήν και την ησυχία τους. Να βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, χωρίς να τρέμει το φυλλοκάρδι τους από την αγωνία του αύριο. Χωρίς να τους ευτελίζει η ανεργία και να τους εξοργίζει η ανομία και η ατιμωρησία.

Σε αυτά δεν μπορεί να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το ‘χει. Γι’ αυτό ο Τσίπρας δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Είναι ακόμη στη Βίλα Αμαλία. Είναι ακόμη στη Νομική, «αλληλέγγυος» στους κατσαπλιάδες καταληψίες.

Δικό μας χρέος είναι να ανταποκριθούμε σε αυτή την αποστολή. Όχι όμως με μια αλληλουχία συμβιβασμών σχεδόν με όλους και σχεδόν για όλα. Διότι το άθροισμα πολλών μικρών συμβιβασμών κάνει μια ολάκερη ήττα. Δεν μας αξίζει, δεν αξίζει στην Πατρίδα, δεν αξίζει στον Αντώνη Σαμαρά. Ας ακουμπήσουμε σε αυτή τη αρχή σταθερότητας που δημιουργήθηκε με κόπο, ας ανταμείψουμε την ιώβεια υπομονή κι εμπιστοσύνη που έδειξε ως τώρα ο Έλληνας με μια σειρά ταχέων ρήξεων.

Εκκίνηση όλων των μεγάλων έργων με διαγωνισμούς εξπρές κι αυστηρή επιτήρηση να μην υλοποιηθούν με εργοδότηση λαθρομεταναστών.

Μείωση των φορολογικών συντελεστών, του ΦΠΑ και των φόρων στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης. Μικρότεροι συντελεστές, περισσότερα έσοδα.

Απόκτηση όλων των λιστών, από όλες τις ξένες τράπεζες και φορολόγηση των αδήλωτων εισοδημάτων.

Υλοποίηση…χτες, της δέσμευσης μας «μια επένδυση, ένα γραφείο, μια αρμοδιότητα» με παροχή φορολογικών κινήτρων.

Ολοκλήρωση της πολιτικής μας στην ασφάλεια. Πλήρης κάλυψη στον κ. Δένδια να ξηλώσει όλο το σύστημα ανομίας στους αστικούς ιστούς και να τσακίσει την λαθρομετανάστευση.

Ένσημο Αμύνης, 3, 4 Ευρώ σε κάθε συναλλαγή, όπως παλιά το χαρτόσημο, που θα πηγαίνει απευθείας στον προϋπολογισμό του ΥΠΕΘΑ, αποκλειστικά για ανταλλακτικά, καύσιμα, πυρομαχικά και να δώσουμε κάτι πίσω στα στελέχη.

Διότι η ασφάλεια, εσωτερική κι εξωτερική, είναι η βάση όλων των άλλων δικαιωμάτων και δράσεων, της ανάπτυξης συμπεριλαμβανομένης.

Αυτά όλα όμως, χρειάζονται μάχη κι όχι διαχείριση και τους ανάλογους ανθρώπους…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη