Τα νεύρα… των Ρώσων

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να παίξει με τα νεύρα των Ρώσων, η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ πάντως προς τα εκεί το πάει, χωρίς να είναι σαφές αν «κάνει του κεφαλιού της» ή λειτουργεί κατόπιν πολιτικών εντολών.

Δύο είναι οι «ώριμες» ιδιωτικοποιήσεις που αναμένεται να τροχοδρομήσουν το επόμενο τρίμηνο ώστε να καλυφθεί ο πήχυς των 2,5 δισ. που έχουν θέσει οι δανειστές για το τρέχον έτος: ο ΟΠΑΠ και η ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, αναφύονται αίφνης προβλήματα εξωγενούς φύσεως κάνοντας ακόμη και τους λιγότερο υποψιασμένους παρατηρητές να διερωτηθούν αν τελικά οι Ευρωπαίοι επιθυμούν να έρθουν λεφτά στα κρατικά ταμεία από τις αποκρατικοποιήσεις ή επιδιώκουν το ναυάγιό τους, ώστε να επιβάλουν νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Στην περίπτωση του ΟΠΑΠ η Κομισιόν και οι νομικές της υπηρεσίες αρνούνται πεισματικά να κατοχυρώσουν το μονοπώλιο, λειτουργώντας εις όφελος ανταγωνιστών του Οργανισμού και αποθαρρύνοντας τους ξένους επενδυτές που αξιώνουν (δικαίως) ένα σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον λειτουργίας, τουλάχιστον ως το 2020.

Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στην περίπτωση της ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ. Αφού καθυστέρησε δραματικά η κοινοποίηση των μη δεσμευτικών προσφορών, όταν διαπιστώθηκε ότι υπάρχει Ρώσος αγοραστής τόσο για το δίκτυο όσο και για τη διανομή, που αφήνει… έτη φωτός πίσω τους υπόλοιπους, το Ταμείο αποφάσισε να ξανακαλέσει στη διαδικασία αυτούς που είχαν λακίσει στο προηγούμενο στάδιο, με την ελπίδα ότι θα εμφανιστεί κάποιος… μη Ρώσος! (σ.σ.: ή με την επιδίωξη, όπως λένε κάποιες κακές γλώσσες, ένα ελληνικό σχήμα που συμμετέχει να βρει δυτικό σύμμαχο, ώστε και πάλι να αποκλειστούν οι Ρώσοι).

Παράγοντες της αγοράς εξηγούν ότι μετά το άνοιγμα των μη δεσμευτικών προσφορών και αφού διαπιστώθηκε ότι υπάρχει ιδιαιτέρως ικανοποιητικό τίμημα από ένα διεκδικητή, το Ταμείο έπρεπε να αρχίσει απευθείας διαπραγματεύσεις, επιτρέποντάς του να προχωρήσει σε due diligence των δύο εταιριών και ζητώντας πρόσθετες χρηματοδοτικές εγγυήσεις, ώστε να φτάσει συντόμως σε μια τελική τιμή λίγο πάνω ή λίγο κάτω από την ενδεικτική (μη δεσμευτική) προσφορά.

Αντιθέτως, όμως, πηγές προσκείμενες στο διοικητικό δίδυμο Αθανασόπουλου-Εμίρη αναφέρουν ότι «το Ταμείο δεν βιάζεται», αλλά ούτε και προσδοκά να πάρει τελικώς τίμημα κοντά στην προσφορά-μαμούθ της Negusneft! Για την ακρίβεια διαρρέεται ότι θα είναι ευτυχείς αν πάρουν τελικώς τα μισά…

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι οι Ρώσοι «τα έχουν πάρει», διαβλέποντας αμερικανογερμανικό face control και προσπάθεια αποκλεισμού τους, ενώ η διαδικασία καθυστερεί και η κυβέρνηση εκτίθεται με αποτέλεσμα, αν δεν πιάσει τους στόχους, να αναγκαστεί να πάρει νέα μέτρα.

Δεν ξέρω αν ο κ. Αθανασόπουλος θεωρεί ότι σε αυτή τη ζωή μόνον οι λαδιάρηδες Γερμανοί έχουν πρόσωπο και οι Ρώσοι μεγιστάνες είναι εξ ορισμού απατεώνες, αλλά το βέβαιο είναι ότι η προσπάθεια να έρθει από το παράθυρο και με το ζόρι «δυτικός επενδυτής» είναι όχι μόνο απαράδεκτη, αλλά και επιλήψιμη.

Έχω ξαναγράψει ότι για το όλο ζήτημα πρέπει να επιληφθεί άμεσα ο πρωθυπουργός. Γιατί αν μείνουμε με την απορία αν θα έδινε ο Λεμπέντεφ τα 2 δισ. και τελικά πάρουν τη δουλειά τίποτα αρπακτικά της Εσπερίας, άντε και με κανένα ντόπιο συνεταιράκι, στα μισά ή και λιγότερα λεφτά, θα πρέπει να διερευνήσει το ζήτημα η ελληνική Δικαιοσύνη…

Του Γιώργου Χαρβαλιά

(Από τον “Τύπο της Κυριακής”)