Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν θέλω να υπονοήσω τίποτε, όπως ξέρετε δεν μιλώ ποτέ χωρίς στοιχεία.
Αλλά επειδή έχω επανειλημμένα υποστηρίξει πως καθήκον του πολιτικού είναι να προβλέπει ώστε να αποτρέπει τις καταστροφές και του δημοσιογράφου να δίνει μόνο τις χρήσιμες πληροφορίες ώστε να προειδοποιεί εγκαίρως και να προστατεύει τον λαό, λίγες ημέρες πριν από την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, αισθάνομαι την υποχρέωση να ανταποκριθώ σ’ αυτό το καθήκον.
Με αφορμή την χρεοκοπία της χώρας, εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησαν ΟΛΟΙ όσοι επί δεκαετίες με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο βρίσκονταν στο «σύστημα», το κατά τον Ανατόλ Φρανς «χέρι του αόρατου μηχανικού» (δηλαδή η προπαγάνδα), που διοικεί την Δημοκρατία, έχει τον τελευταίο καιρό επιβάλει το καθαρά προπαγανδιστικό σύνθημα «ψηφίζουμε μικρά κόμματα».
Έτσι, ακούμε συχνά να διατυπώνεται το ερώτημα: «Πέστε μου έναν λόγο για να δικαιολογήσω την ψήφο μου προς ένα από τα δύο παραδοσιακά μεγάλα κόμματα που μας κατέστρεψαν».
Σωστά – αν και δεν μας κατέστρεψαν μόνο αυτά, αλλά δεν είναι της στιγμής να το αναλύσω.
Φυσικά, το ερώτημα μπορεί να αντιστραφεί: «Πέστε μου έναν λόγο για να ψηφίσετε κάποιον από τους υπόλοιπους».
Επειδή «τα λέει ωραία»; Επειδή καταγγέλλει το μνημόνιο; Επειδή δεν έχει ξανακυβερνήσει, οπότε ας δοκιμάσουμε;
Κάτι απ’ όλα. Υπάρχουν πολλές απαντήσεις και σε όλα τα παραπάνω επιχειρήματα – δεν είναι καινούργιοι, δεν προέρχονται από παρθενογένεση, λειτούργησαν μέσα στο σύστημα και το υπηρέτησαν χωρίς να το αλλάξουν – αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Με το σημερινό σημείωμά μου, επιθυμώ να επιστήσω την προσοχή σε ένα πολύ σοβαρό θέμα, που σε άλλες χώρες, που γνώρισαν την κρίση (πολιτική ή οικονομική) πριν από εμάς, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί συνήθη πρακτική.
Σε χώρες όπως η Ιταλία, όπου ανετράπη το πολιτικό σύστημα με αφορμή την Επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Σε χώρες όπως η Βουλγαρία, που αποδείχθηκε η πιο ευάλωτη από τις πρώην ανατολικές, όσον αφορά στη μετάβαση από το ένα οικονομικο-πολιτικό σύστημα στο άλλο.
Σε χώρες όπως οι δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπως το Κόσσοβο και το Μαυροβούνιο.
Σε χώρες όπως η Ρωσία, που μετά την πτώση του κομμουνισμού, βρέθηκαν στα χέρια διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι προβλήθηκαν ως σωτήρες.
Εισβολή στο κοινοβούλιο
Σε όλες αυτές τις χώρες – και σε κάμποσες ακόμη – η αμφισβήτηση του παλαιού καθεστώτος (όποιο κι’ αν ήταν αυτό) και οι βίαιες, αν και όχι πάντα αιματηρές, ανατροπές, οδήγησαν το οργανωμένο έγκλημα στο κοινοβούλιο και στην εξουσία.
Είτε επειδή οι ιδρυτές των νέων (μικρών αρχικά) κομμάτων δεν διέθεταν τον αναγκαίο μηχανισμό για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, είτε επειδή τα νέα κόμματα είχαν ανάγκη από χρηματοδότηση για να σταθούν στα πόδια τους, με αποτέλεσμα να μην ελέγχουν αυτές τις πηγές.
Στην Ιταλία, η Μαφία, η Καμόρρα και η Ντράγκεντα ήλεγχαν την πολιτική ζωή του τόπου και διατηρούσαν στενές σχέσεις με το (διεφθαρμένο) πολιτικό κατεστημένο.
Η ανατροπή, δεν οδήγησε μόνο στη διάλυση και στη μετονομασία όλων των παλαιών κομμάτων, αλλά και στη δημιουργία νέων, που, ανεξαρτήτως τοποθέτησής τους στο πολιτικό φάσμα, αποκαλύφθηκαν πιο διεφθαρμένα από τα προηγούμενα.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια, το 2008, η (νέα) ιταλική αριστερά… ξέμεινε από στελέχη, διότι συνελήφθησαν όλα για χρηματισμό μέσα σε έναν μήνα.
Ανάμεσά τους βουλευτές, δήμαρχοι (στη δήμαρχο της Νάπολης επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός, αν και είχε εκλεγεί ως… νέα και αδιάφθορη), σε μια ολόκληρη επαρχία, τη Βασιλικάτα, το Δημοκρατικό Κόμμα (που εμφανίστηκε ως κόμμα νέων και αδιάφθορων) έμεινε ακέφαλο λόγω της σύλληψης όλων των στελεχών του, με την κατηγορία της διαπλοκής με τη Μαφία.
Τον Ιούνιο του 2009, οι Ιταλοί ευρωβουλευτές Τζιάκομο Μαντσίνι (κεντροδεξιός) και Ροζάριο Κροτσέτα (κεντροαριστερός) κατήγγειλαν ότι τους πλησίασαν εκπρόσωποι της μαφίας και τους πρότειναν να τους πουλήσουν ψηφοφόρους!
Αποκαλύφθηκε τότε πως όσο πιο βόρεια τόσο πιο ακριβή ήταν η ψήφος! Για παράδειγμα, το Μπάρι η ταρίφα κυμαινόταν από 2.000 ως 3.000 ευρώ το… κεφάλι και στη Σικελία από 400 ως 500 ευρώ.
«Μας νίκησε η Μαφία»!
Δεν είναι τυχαίο ότι ανάλογα προβλήματα εμφάνισε και το κόμμα που δημιούργησε ο «αδέκαστος» δικαστής Αντόνιο Ντι Πιέτρο, που για διαφθορά συνελήφθη ο… ίδιος ο γιος του!
Τότε ήταν που ο Ντι Πιέτρο έκανε την περίφημη δήλωση «Μας νίκησε η Μαφία!», υποστηρίζοντας σε συνέντευξή του πως τελικά όχι μόνο δεν πατάχθηκε η παράνομη δραστηριότητα των εγκληματικών οργανώσεων, όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκαν τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, αλλά αυτά έχουν γιγαντωθεί, ενώ η σχέση συμφερόντων και πολιτικής έχει ενισχυθεί επικίνδυνα.
Ως γνωστόν, στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.
Έτσι, σε όλες τις περιπτώσεις, τα μέλη του οργανωμένου εγκλήματος βρήκαν στέγη και καταφύγιο στη νέα κατάσταση και κατόρθωσαν, έστω και πρόσκαιρα, να αποκαθαρθούν μέσα από έναν άγνωστο (και επομένως άσπιλο και αμόλυντο) νέο κομματικό σχηματισμό.
Στη Ρωσία, μετά την πτώση του Γκορμπατσόφ και την άνοδο στην εξουσία του Γιέλτσιν, η ήδη λεηλατημένη χώρα πέρασε καθαρά στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος, με την ανοχή και την συμμετοχή του Γιέλτσιν – με δημοκρατικές διαδικασίες, φυσικά, και με τον μανδύα του «άσπιλου» καινούργιου.
Όλοι οι μαφιόζοι της χώρας έσπευσαν να προσφέρουν την υποστήριξή τους, ακόμη και να πολιτευτούν – με αποτέλεσμα ο εναπομείνας πλούτος της χώρας να περάσει ολόκληρος στα χέρια των ολιγαρχών, τους οποίους αργότερα πολέμησε και έβαλε στη φυλακή ο Πούτιν.
«Η Μαφία έχει τη χώρα»!
Αλλά το πιο χαρακτηριστικό από όλα είναι το παράδειγμα της Βουλγαρίας.
«Άλλες χώρες έχουν τη μαφία. Στη Βουλγαρία η Μαφία έχει τη χώρα», είχε πει στους Νιου Γιορκ Τάιμς ο βουλευτής Ατανάς Ατανάσοφ, προσθέτοντας: «Εκεί η ζωή των πολιτικών είναι φθηνή όσο οι σφαίρες».
Τι συνέβη; Μαφιόζοι και «περίεργοι» επιχειρηματίες ξεκίνησαν εξαγοράζοντας τους πολιτικούς για ένα διάστημα. Και μετά, διαπιστώνοντας πως αυτοί (οι πολιτικοί) τους κόστιζαν ακριβά, δημιούργησαν δικά τους (μικρά) κόμματα ή «χώθηκαν» σε (μικρά) κόμματα που μόλις είχαν δημιουργηθεί και αντιμετώπιζαν επιτακτική ανάγκη χρηματοδότησης.
Επιπλέον, δια της εκλογής τους, εξασφάλισαν την πολυπόθητη βουλευτική ασυλία.
Με λίγα λόγια, οι μαφιόζοι έγιναν οι ίδιοι πολιτικοί. Και όταν, το 2008, η ΕΕ πρόσφερε στη Βουλγαρία το ποσό των 11 δις ευρώ για να… καταπολεμηθεί η διαφθορά, στην εξουσία βρίσκονταν πια οι ίδιοι οι μαφιόζοι, που ξεκοκάλισαν και τα χρήματα που προορίζονταν για την μάχη κατά της διαφθοράς και του οργανωμένοι εγκλήματος!
Έτσι, πρωθυπουργός της χώρας κατέληξε να γίνει ένας πρώην σωματοφύλακας (υπενθυμίζω ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα υποψήφιοι που προέρχονται από το συγκεκριμένο επάγγελμα) του Ζίβκοφ και του τέως τσάρου Συμεών (που επίσης έγινε για ένα φεγγάρι πρωθυπουργός).
Αυτό που τελικά συνέβη, ήταν να μπουν οι πάντες στην πολιτική. Όπως έγινε γνωστό, στη Βουλγαρία η ψήφος εξαγοραζόταν με 15 ευρώ και με τον μεσάζοντα να λαμβάνει άλλα 15 – σύνολο 30 ευρώ η ψήφος.
Με τον τρόπο αυτό, σε ευρωεκλογές, ο ολιγάρχης Χρίστο Κοβάτσκι, ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας, έλαβε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό της τάξης του 5,7%.
Και όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Τεοντόρ Ντέτσεφ, «οι ολιγάρχες σκέφθηκαν αντί να αγοράζουν πολιτικούς και δημοσιογράφους να αγοράζουν ψήφους».
Την ίδια ώρα, εκατό περίπου πρώην πράκτορες του κομμουνιστικού καθεστώτος της Βουλγαρίας βρέθηκαν, σύμφωνα με έρευνα υπηρεσίας που ερευνά τα αρχεία πρώην μυστικών υπηρεσιών, να εργάζονται στα βουλγαρικά ΜΜΕ.
Η συγκεκριμένη υπηρεσία προχώρησε σε έλεγχο των βιογραφικών 2.366 ατόμων σε 373 ΜΜΕ.
Ένας από αυτούς, είναι ο Κρασιμίρ Ουσουνίβ, ιδρυτής και ιδιοκτήτης ενός εκ των μεγαλυτέρων τηλεοπτικών δικτύων της χώρας.
Στην ίδια λίστα (των πρώην πρακτόρων της μυστικής αστυνομίας) εντοπίστηκαν και τα ονόματα των ιδιοκτητών των τηλεοπτικών σταθμών ΒΒΤ, Msat, Evrokom.
Στο Κόσσοβο και στο Μαυροβούνιο
Υπάρχουν κι’ άλλες ανάλογες περιπτώσεις – ειδικά στην πρώην Γιουγκοσλαβία:
Το Κόσσοβο περιήλθε στην εξουσία των πρώην Ουτσεκάδων, που βαρύνονται με πολλά εγκλήματα, μεταξύ των οποίων δολοφονίες και εμπόριο όπλων και ναρκωτικών.
Στο Μαυροβούνιο, η ιταλική Καμόρρα πραγματοποίησε πραγματική απόβαση, μετατρέποντας ήδη από το 1992, μεσούσης της Επιχείρησης «Καθαρά Χέρια», τα δύο μεγάλα λιμάνια σε ορμητήριά τους.
Και κάτι ακόμη: Με το ξεκίνημα της καινούργιας «επιχείρησης», οι κάτοικοι του Μαυροβουνίου είδαν τους μαφιόζους ως… σωτήρες τους, αφού μόνο από το λεθρεμπόριο των τσιγάρων η Ποντγκόριτσα άρχισε να εισπράττει δύο εκ. δολάρια τον μήνα – ποσό που αντιπροσώπευε σχεδόν το 70% του προϋπολογισμού της χώρας και χάρη στο οποίο άρχισαν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις!
Φυσικά με την ανοχή και την επίνευση της πολιτικής τάξης της χώρας – δεν είναι λίγα αυτά που ακούστηκαν για τον ίδιο τον Πρόεδρο Μίλο Τζουγκάνοβιτς.
Αναφέρθηκα – δειγματοληπτικά – σε όλα αυτά, για να καταδείξω πως το οργανωμένο έγκλημα ευκολότερα παρεισφρέει σε ένα καινούργιο μικρό κόμμα, πολλές φορές ακόμη και εν αγνοία των ιδρυτών του, που όμως, ψάχνουν απεγνωσμένα για υποψηφίους και χρηματοδότηση.
Στις περιπτώσεις αυτές, το απόσπασμα ποινικού μητρώου είναι δώρον άδωρον, διότι στην πολιτική ανακατεύονται οι παράνομοι που δεν έχουν συλληφθεί – και επομένως έχουν «καθαρό» ποινικό μητρώο.
Δώρον άδωρον είναι και η γνώμη των τοπικών κοινωνιών, καθώς, ως γνωστόν, οι τοπικές κοινωνίες στηρίζουν, προστατεύουν και ηρωοποιούν τους μαφιόζους (που φτιάχνουν παιδικές χαρές, μαζεύουν τα σκουπίδια από τη Νάπολη και πληρώνουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος των αναξιοπαθούντων που επισκέπτονται για βοήθεια τους διάφορους νονούς).
Και επειδή κάποιοι θα πουν: «Ε, και τι έγινε, μαφιόζοι μας κυβερνούσαν πάντα, ας κάνουμε μια αλλαγή», θα ρωτήσω:
Το θέμα μας είναι να αντικαταστήσουμε τους μαφιόζους με άλλους μαφιόζους; Έτσι, για… ποικιλία;
Η απάντηση κάθε εχέφρονος ανθρώπου είναι σίγουρα «όχι».
Οπότε, τι κάνουμε;
Την απάντηση θα την δώσει κάθε εχέφρων πολίτης που αγαπά την πατρίδα του, κρατά αυτή τη στιγμή την τύχη της στα χέρια του και την προσεχή Κυριακή θα κάνει τις επιλογές του, με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν κόμματα αγγέλων και διαβόλων, αλλά πρόσωπα μέσα στα κόμματα.
Και με δεδομένο ότι τα καινούργια και μικρά κόμματα παρέχουν «νομική ασφάλεια» ανάλογη του μεγέθους τους – δηλαδή… μικρή!
Δεν θέλω να υπονοήσω τίποτε, όπως ξέρετε δεν μιλώ ποτέ χωρίς στοιχεία.
Αλλά επειδή έχω επανειλημμένα υποστηρίξει πως καθήκον του πολιτικού είναι να προβλέπει ώστε να αποτρέπει τις καταστροφές και του δημοσιογράφου να δίνει μόνο τις χρήσιμες πληροφορίες ώστε να προειδοποιεί εγκαίρως και να προστατεύει τον λαό, λίγες ημέρες πριν από την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, αισθάνομαι την υποχρέωση να ανταποκριθώ σ’ αυτό το καθήκον.
Με αφορμή την χρεοκοπία της χώρας, εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησαν ΟΛΟΙ όσοι επί δεκαετίες με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο βρίσκονταν στο «σύστημα», το κατά τον Ανατόλ Φρανς «χέρι του αόρατου μηχανικού» (δηλαδή η προπαγάνδα), που διοικεί την Δημοκρατία, έχει τον τελευταίο καιρό επιβάλει το καθαρά προπαγανδιστικό σύνθημα «ψηφίζουμε μικρά κόμματα».
Έτσι, ακούμε συχνά να διατυπώνεται το ερώτημα: «Πέστε μου έναν λόγο για να δικαιολογήσω την ψήφο μου προς ένα από τα δύο παραδοσιακά μεγάλα κόμματα που μας κατέστρεψαν».
Σωστά – αν και δεν μας κατέστρεψαν μόνο αυτά, αλλά δεν είναι της στιγμής να το αναλύσω.
Φυσικά, το ερώτημα μπορεί να αντιστραφεί: «Πέστε μου έναν λόγο για να ψηφίσετε κάποιον από τους υπόλοιπους».
Επειδή «τα λέει ωραία»; Επειδή καταγγέλλει το μνημόνιο; Επειδή δεν έχει ξανακυβερνήσει, οπότε ας δοκιμάσουμε;
Κάτι απ’ όλα. Υπάρχουν πολλές απαντήσεις και σε όλα τα παραπάνω επιχειρήματα – δεν είναι καινούργιοι, δεν προέρχονται από παρθενογένεση, λειτούργησαν μέσα στο σύστημα και το υπηρέτησαν χωρίς να το αλλάξουν – αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Με το σημερινό σημείωμά μου, επιθυμώ να επιστήσω την προσοχή σε ένα πολύ σοβαρό θέμα, που σε άλλες χώρες, που γνώρισαν την κρίση (πολιτική ή οικονομική) πριν από εμάς, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί συνήθη πρακτική.
Σε χώρες όπως η Ιταλία, όπου ανετράπη το πολιτικό σύστημα με αφορμή την Επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Σε χώρες όπως η Βουλγαρία, που αποδείχθηκε η πιο ευάλωτη από τις πρώην ανατολικές, όσον αφορά στη μετάβαση από το ένα οικονομικο-πολιτικό σύστημα στο άλλο.
Σε χώρες όπως οι δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπως το Κόσσοβο και το Μαυροβούνιο.
Σε χώρες όπως η Ρωσία, που μετά την πτώση του κομμουνισμού, βρέθηκαν στα χέρια διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι προβλήθηκαν ως σωτήρες.
Εισβολή στο κοινοβούλιο
Σε όλες αυτές τις χώρες – και σε κάμποσες ακόμη – η αμφισβήτηση του παλαιού καθεστώτος (όποιο κι’ αν ήταν αυτό) και οι βίαιες, αν και όχι πάντα αιματηρές, ανατροπές, οδήγησαν το οργανωμένο έγκλημα στο κοινοβούλιο και στην εξουσία.
Είτε επειδή οι ιδρυτές των νέων (μικρών αρχικά) κομμάτων δεν διέθεταν τον αναγκαίο μηχανισμό για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, είτε επειδή τα νέα κόμματα είχαν ανάγκη από χρηματοδότηση για να σταθούν στα πόδια τους, με αποτέλεσμα να μην ελέγχουν αυτές τις πηγές.
Στην Ιταλία, η Μαφία, η Καμόρρα και η Ντράγκεντα ήλεγχαν την πολιτική ζωή του τόπου και διατηρούσαν στενές σχέσεις με το (διεφθαρμένο) πολιτικό κατεστημένο.
Η ανατροπή, δεν οδήγησε μόνο στη διάλυση και στη μετονομασία όλων των παλαιών κομμάτων, αλλά και στη δημιουργία νέων, που, ανεξαρτήτως τοποθέτησής τους στο πολιτικό φάσμα, αποκαλύφθηκαν πιο διεφθαρμένα από τα προηγούμενα.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια, το 2008, η (νέα) ιταλική αριστερά… ξέμεινε από στελέχη, διότι συνελήφθησαν όλα για χρηματισμό μέσα σε έναν μήνα.
Ανάμεσά τους βουλευτές, δήμαρχοι (στη δήμαρχο της Νάπολης επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός, αν και είχε εκλεγεί ως… νέα και αδιάφθορη), σε μια ολόκληρη επαρχία, τη Βασιλικάτα, το Δημοκρατικό Κόμμα (που εμφανίστηκε ως κόμμα νέων και αδιάφθορων) έμεινε ακέφαλο λόγω της σύλληψης όλων των στελεχών του, με την κατηγορία της διαπλοκής με τη Μαφία.
Τον Ιούνιο του 2009, οι Ιταλοί ευρωβουλευτές Τζιάκομο Μαντσίνι (κεντροδεξιός) και Ροζάριο Κροτσέτα (κεντροαριστερός) κατήγγειλαν ότι τους πλησίασαν εκπρόσωποι της μαφίας και τους πρότειναν να τους πουλήσουν ψηφοφόρους!
Αποκαλύφθηκε τότε πως όσο πιο βόρεια τόσο πιο ακριβή ήταν η ψήφος! Για παράδειγμα, το Μπάρι η ταρίφα κυμαινόταν από 2.000 ως 3.000 ευρώ το… κεφάλι και στη Σικελία από 400 ως 500 ευρώ.
«Μας νίκησε η Μαφία»!
Δεν είναι τυχαίο ότι ανάλογα προβλήματα εμφάνισε και το κόμμα που δημιούργησε ο «αδέκαστος» δικαστής Αντόνιο Ντι Πιέτρο, που για διαφθορά συνελήφθη ο… ίδιος ο γιος του!
Τότε ήταν που ο Ντι Πιέτρο έκανε την περίφημη δήλωση «Μας νίκησε η Μαφία!», υποστηρίζοντας σε συνέντευξή του πως τελικά όχι μόνο δεν πατάχθηκε η παράνομη δραστηριότητα των εγκληματικών οργανώσεων, όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκαν τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, αλλά αυτά έχουν γιγαντωθεί, ενώ η σχέση συμφερόντων και πολιτικής έχει ενισχυθεί επικίνδυνα.
Ως γνωστόν, στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.
Έτσι, σε όλες τις περιπτώσεις, τα μέλη του οργανωμένου εγκλήματος βρήκαν στέγη και καταφύγιο στη νέα κατάσταση και κατόρθωσαν, έστω και πρόσκαιρα, να αποκαθαρθούν μέσα από έναν άγνωστο (και επομένως άσπιλο και αμόλυντο) νέο κομματικό σχηματισμό.
Στη Ρωσία, μετά την πτώση του Γκορμπατσόφ και την άνοδο στην εξουσία του Γιέλτσιν, η ήδη λεηλατημένη χώρα πέρασε καθαρά στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος, με την ανοχή και την συμμετοχή του Γιέλτσιν – με δημοκρατικές διαδικασίες, φυσικά, και με τον μανδύα του «άσπιλου» καινούργιου.
Όλοι οι μαφιόζοι της χώρας έσπευσαν να προσφέρουν την υποστήριξή τους, ακόμη και να πολιτευτούν – με αποτέλεσμα ο εναπομείνας πλούτος της χώρας να περάσει ολόκληρος στα χέρια των ολιγαρχών, τους οποίους αργότερα πολέμησε και έβαλε στη φυλακή ο Πούτιν.
«Η Μαφία έχει τη χώρα»!
Αλλά το πιο χαρακτηριστικό από όλα είναι το παράδειγμα της Βουλγαρίας.
«Άλλες χώρες έχουν τη μαφία. Στη Βουλγαρία η Μαφία έχει τη χώρα», είχε πει στους Νιου Γιορκ Τάιμς ο βουλευτής Ατανάς Ατανάσοφ, προσθέτοντας: «Εκεί η ζωή των πολιτικών είναι φθηνή όσο οι σφαίρες».
Τι συνέβη; Μαφιόζοι και «περίεργοι» επιχειρηματίες ξεκίνησαν εξαγοράζοντας τους πολιτικούς για ένα διάστημα. Και μετά, διαπιστώνοντας πως αυτοί (οι πολιτικοί) τους κόστιζαν ακριβά, δημιούργησαν δικά τους (μικρά) κόμματα ή «χώθηκαν» σε (μικρά) κόμματα που μόλις είχαν δημιουργηθεί και αντιμετώπιζαν επιτακτική ανάγκη χρηματοδότησης.
Επιπλέον, δια της εκλογής τους, εξασφάλισαν την πολυπόθητη βουλευτική ασυλία.
Με λίγα λόγια, οι μαφιόζοι έγιναν οι ίδιοι πολιτικοί. Και όταν, το 2008, η ΕΕ πρόσφερε στη Βουλγαρία το ποσό των 11 δις ευρώ για να… καταπολεμηθεί η διαφθορά, στην εξουσία βρίσκονταν πια οι ίδιοι οι μαφιόζοι, που ξεκοκάλισαν και τα χρήματα που προορίζονταν για την μάχη κατά της διαφθοράς και του οργανωμένοι εγκλήματος!
Έτσι, πρωθυπουργός της χώρας κατέληξε να γίνει ένας πρώην σωματοφύλακας (υπενθυμίζω ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα υποψήφιοι που προέρχονται από το συγκεκριμένο επάγγελμα) του Ζίβκοφ και του τέως τσάρου Συμεών (που επίσης έγινε για ένα φεγγάρι πρωθυπουργός).
Αυτό που τελικά συνέβη, ήταν να μπουν οι πάντες στην πολιτική. Όπως έγινε γνωστό, στη Βουλγαρία η ψήφος εξαγοραζόταν με 15 ευρώ και με τον μεσάζοντα να λαμβάνει άλλα 15 – σύνολο 30 ευρώ η ψήφος.
Με τον τρόπο αυτό, σε ευρωεκλογές, ο ολιγάρχης Χρίστο Κοβάτσκι, ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας, έλαβε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό της τάξης του 5,7%.
Και όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Τεοντόρ Ντέτσεφ, «οι ολιγάρχες σκέφθηκαν αντί να αγοράζουν πολιτικούς και δημοσιογράφους να αγοράζουν ψήφους».
Την ίδια ώρα, εκατό περίπου πρώην πράκτορες του κομμουνιστικού καθεστώτος της Βουλγαρίας βρέθηκαν, σύμφωνα με έρευνα υπηρεσίας που ερευνά τα αρχεία πρώην μυστικών υπηρεσιών, να εργάζονται στα βουλγαρικά ΜΜΕ.
Η συγκεκριμένη υπηρεσία προχώρησε σε έλεγχο των βιογραφικών 2.366 ατόμων σε 373 ΜΜΕ.
Ένας από αυτούς, είναι ο Κρασιμίρ Ουσουνίβ, ιδρυτής και ιδιοκτήτης ενός εκ των μεγαλυτέρων τηλεοπτικών δικτύων της χώρας.
Στην ίδια λίστα (των πρώην πρακτόρων της μυστικής αστυνομίας) εντοπίστηκαν και τα ονόματα των ιδιοκτητών των τηλεοπτικών σταθμών ΒΒΤ, Msat, Evrokom.
Στο Κόσσοβο και στο Μαυροβούνιο
Υπάρχουν κι’ άλλες ανάλογες περιπτώσεις – ειδικά στην πρώην Γιουγκοσλαβία:
Το Κόσσοβο περιήλθε στην εξουσία των πρώην Ουτσεκάδων, που βαρύνονται με πολλά εγκλήματα, μεταξύ των οποίων δολοφονίες και εμπόριο όπλων και ναρκωτικών.
Στο Μαυροβούνιο, η ιταλική Καμόρρα πραγματοποίησε πραγματική απόβαση, μετατρέποντας ήδη από το 1992, μεσούσης της Επιχείρησης «Καθαρά Χέρια», τα δύο μεγάλα λιμάνια σε ορμητήριά τους.
Και κάτι ακόμη: Με το ξεκίνημα της καινούργιας «επιχείρησης», οι κάτοικοι του Μαυροβουνίου είδαν τους μαφιόζους ως… σωτήρες τους, αφού μόνο από το λεθρεμπόριο των τσιγάρων η Ποντγκόριτσα άρχισε να εισπράττει δύο εκ. δολάρια τον μήνα – ποσό που αντιπροσώπευε σχεδόν το 70% του προϋπολογισμού της χώρας και χάρη στο οποίο άρχισαν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις!
Φυσικά με την ανοχή και την επίνευση της πολιτικής τάξης της χώρας – δεν είναι λίγα αυτά που ακούστηκαν για τον ίδιο τον Πρόεδρο Μίλο Τζουγκάνοβιτς.
Αναφέρθηκα – δειγματοληπτικά – σε όλα αυτά, για να καταδείξω πως το οργανωμένο έγκλημα ευκολότερα παρεισφρέει σε ένα καινούργιο μικρό κόμμα, πολλές φορές ακόμη και εν αγνοία των ιδρυτών του, που όμως, ψάχνουν απεγνωσμένα για υποψηφίους και χρηματοδότηση.
Στις περιπτώσεις αυτές, το απόσπασμα ποινικού μητρώου είναι δώρον άδωρον, διότι στην πολιτική ανακατεύονται οι παράνομοι που δεν έχουν συλληφθεί – και επομένως έχουν «καθαρό» ποινικό μητρώο.
Δώρον άδωρον είναι και η γνώμη των τοπικών κοινωνιών, καθώς, ως γνωστόν, οι τοπικές κοινωνίες στηρίζουν, προστατεύουν και ηρωοποιούν τους μαφιόζους (που φτιάχνουν παιδικές χαρές, μαζεύουν τα σκουπίδια από τη Νάπολη και πληρώνουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος των αναξιοπαθούντων που επισκέπτονται για βοήθεια τους διάφορους νονούς).
Και επειδή κάποιοι θα πουν: «Ε, και τι έγινε, μαφιόζοι μας κυβερνούσαν πάντα, ας κάνουμε μια αλλαγή», θα ρωτήσω:
Το θέμα μας είναι να αντικαταστήσουμε τους μαφιόζους με άλλους μαφιόζους; Έτσι, για… ποικιλία;
Η απάντηση κάθε εχέφρονος ανθρώπου είναι σίγουρα «όχι».
Οπότε, τι κάνουμε;
Την απάντηση θα την δώσει κάθε εχέφρων πολίτης που αγαπά την πατρίδα του, κρατά αυτή τη στιγμή την τύχη της στα χέρια του και την προσεχή Κυριακή θα κάνει τις επιλογές του, με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν κόμματα αγγέλων και διαβόλων, αλλά πρόσωπα μέσα στα κόμματα.
Και με δεδομένο ότι τα καινούργια και μικρά κόμματα παρέχουν «νομική ασφάλεια» ανάλογη του μεγέθους τους – δηλαδή… μικρή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου