Του Γιώργου Χαρβαλιά
Μία από τις (ελάχιστες) συμβατικές υποχρεώσεις της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», υπό τον κ. Παπαδήμο, ήταν και η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, ως απαραίτητη συνιστώσα του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων. Η ενίσχυση του τραπεζικού μας συστήματος με κεφάλαια(έστω και δανεικά…)κατέστη αναπόφευκτη έπειτα από την καταγραφή τεράστιων ζημιών από το πολυδιαφημισμένο PSI που αποτυπώθηκαν επισήμως προχθές.
Ανεξάρτητα από την σχιζοφρενική διάσταση που έλαβε το συγκεκριμένο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων(«κουρεύτηκαν» τα ομόλογα των ελληνικών τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων που «φορτώθηκαν» στα χαρτοφυλάκια τους υποχρεωτικά, ενώ έμειναν άθικτα ομόλογα της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, που προμηθεύτηκε σε «σκοτωμένες τιμές» από την δευτερογενή αγορά)το πρόβλημα που θα προέκυπτε στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν εκ των προτέρων γνωστό. Γι αυτό και η Τροίκα, τα πρώτα κονδύλια που επέμεινε να περιληφθούν στην δανειακή σύμβαση ήταν αυτά που προορίζονταν για τις ελληνικές τράπεζες.
Απο κει και πέρα, το πράγμα άρχισε ομολογουμένως να μπερδεύεται. Και ο «έμπειρος τραπεζίτης με τις διεθνείς επαφές» που έπρεπε να βλέπει την ανακεφαλαιοποίηση ως οικεία πρόκληση, άρχισε να αντιμετωπίζει το ζήτημα ως…γόρδιο δεσμό. Οι συνεχείς αναβολές και μεταθέσεις, οι κωλυσιεργίες και οι παρατάσεις, κυρίως όμως, η προσπάθεια διάχυσης ευθυνών στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα για το εγχείρημα, προκαλεί πολλά ερωτηματικά και ακόμη περισσότερες υποψίες…
Υπό τις σημερινές αντίξοες συνθήκες, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι η τελευταία πράξη του δράματος και όχι ασφαλώς το…ανατολικό ζήτημα της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας. Επείγει και προέχει! Στο βαθμό που θέλουμε να διατηρήσουμε άθικτες κάποιες τελευταίες ελπίδες για την διοχέτευση ρευστότητας στην αγορά.
Οι κανόνες είναι απλοί. Ανεξάρτητα από τις επιμέρους τεχνικές λεπτομέρειες, μία λογική προσέγγιση του ζητήματος θα υπαγόρευε την ανακεφαλαιοποίηση με σοβαρά κίνητρα για την συμμετοχή των ιδιωτών(τραπεζιτών και μικρομετόχων). Και βεβαίως θα εξασφάλιζε ουσιαστική δυνατότητα για μελλοντική επαναγορά των μεριδίων στην περίπτωση που αποφασίσουν να βάλουν το χέρι στη τσέπη οι παλαιοί μέτοχοι ή πείσουν ξένους επενδυτές να το κάνουν για λογαριασμό τους.
Η ισορροπία μεταξύ των «κίνητρων» και της υποχρέωσης των ιδιωτών να μετέχουν στις ΑΜΚ(προς αποκατάσταση ζημιών για τις οποίες δεν έχουν, αν μη τι άλλο, αποκλειστική ευθύνη), θα έπρεπε λογικά να οδηγεί σε αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν “win-win situation”. Με γνώμονα ασφαλώς και το εθνικό συμφέρον που δεν εξυπηρετείται από μία παλαιοκομματικού τύπου κρατικοποιήση των τραπεζών και πολύ περισσότερο από τον μελλοντικό αφελληνισμό τους.
Η εικόνα του μέχρι τώρα… «βραχυκυκλώματος», είτε συνιστά ένδειξη μνημειώδους επαγγελματικής ανεπάρκειας που τόσο καιρό κρυβόταν στα πολυτελή γραφεία της ΕΚΤ, είτε ένδειξη μνημειώδους ευθυνοφοβίας. Εκτός κι αν η δυστοκία οφείλεται σε εξυπηρέτηση ανομολόγητων επιδιώξεων που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα.
Ομολογώ ότι και οι τρείς εξηγήσεις ταιριάζουν γάντι στο κύριο Παπαδήμο. Ανεπαρκής είναι σίγουρα, γιατί αποδείχτηκε ότι δεν μπόρεσε να επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο, την διαπραγμάτευση του «κουρέματος». Ευθυνόφοβος είναι επίσης, γεγονός που φανερώθηκε όταν χρειάστηκε 10 μέρες για να αντικαταστήσει έναν υπουργό. Αλλά και αχθοφόρος ξένων συμφερόντων εμφανίστηκε, με την εμμονή του να προστατέψει τα ομόλογα της ΕΚΤ, εις βάρος της πατρίδας του και των Ελλήνων ομολογιούχων.
Το τι πραγματικά είναι ο Παπαδήμος δεν μας απασχολεί καθώς οδεύει ταχέως προς τα αζήτητα της ιστορίας. Αν ισχύει όμως το τρίτο σενάριο και εκμεταλλεύεται την προεκλογική περίοδο για να περάσει σε μια ντε φάκτο κρατικοποίηση των τραπεζών, δένοντας τα χέρια της επόμενης κυβέρνησης καθ΄υπαγόρευσιν των δανειστών, πρέπει να εμποδιστεί. Κρατικοποίηση σοβιετικού τύπου, σε συνθήκες απαξίωσης και αναγκαστικού μηδενισμού των κεφαλαίων τους, οδηγεί τις τράπεζες σε ξεπούλημα εντός τριετίας. Να υποθέσουμε ότι ξέρουν κάτι περισσότερο ο μοιραίος πρωθυπουργός και οι εντολείς του;…
(δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου