Θα τολμήσει ο Σαμαράς;

Βρισκόμαστε ως συντεταγμένη κοινωνία και ως ανεξάρτητο κράτος κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού. Η πτώση μας ή αντίθετα η σωτηρία μας θα παιχτούν σε δύσκολες αποφάσεις της τελευταίας στιγμής. Αυτή την ώρα, η κοινωνία φαίνεται απαθής και ράθυμη. Είναι όπως εκείνη η τρομακτικά ήσυχη ώρα, ακριβώς πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Όποιος κάνει τη λάθος εκτίμηση να υπολογίσει στην ανοχή του κόσμου στα επερχόμενα σκληρά και δυστυχώς άτολμα και άδικα συνάμα μέτρα, θα πυροδοτήσει αυτόματα την απασφαλισμένη βόμβα της λαϊκής οργής, ανοίγοντας απότομα το καπάκι του κουτιού της Πανδώρας. Είχα γράψει σε προηγούμενο σημείωμα πως αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένα οριστικό και αμετάκλητο FORMAT. Είχα προτείνει μάλιστα ως τον καταλληλότερο «μάστορα» για την πραγματοποίηση του δύσκολου εγχειρήματος, τον σημερινό Πρωθυπουργό της χώρας Αντώνη Σαμαρά. Ας μιλήσουμε λοιπόν ευθαρσώς για την «ταμπακιέρα».

Πως είναι δυνατόν να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί μια τέτοια διαδικασία, με την χώρα «εν λειτουργία» και τον κόσμο στα κάγκελα; Ποιο είναι το κατάλληλο «μονοπάτι» για να περάσει μια τέτοιας έκτασης και βάθους πολιτική, κοινωνική και οικονομική αλλαγή; Πως θα συντελεστεί μια ανατροπή τέτοιου μεγέθους, χωρίς καταστροφικές αναταράξεις και μάλιστα μέσα στον ζόφο της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την χώρα; Η λύση είναι μία και την περιγράφω παρακάτω υπό τον όρο Πρωθυπουργικό Πραξικόπημα.

Ο Πρωθυπουργός, θα πρέπει να έχει εννοήσει πια καλά πως αυτή η κυβέρνηση των απροθύμων της ΔΗΜΑΡ και των ενόχων του ΠΑΣΟΚ δεν έχει μακριά ποδάρια. Το πολιτικό τσίρκο του τελευταίου μήνα και η εμφανής αδυναμία στην συγκρότηση και την ανακοίνωση του πακέτου των μέτρων, κινδυνεύει να αναλώσει άδοξα το τελευταίο αστικό πολιτικό κεφάλαιο που απέμεινε στον τόπο και να ακυρώσει πολιτικά τον τελευταίο αστό πολιτικό που μπορεί να δυνητικά οδηγήσει την χώρα έξω από την δίνη της κρίσης. Κινδυνεύουμε να πέσουμε στα στενά των «συνιστωσών» και των «χρυσών αυγών» όχι από επιθυμία της κοινωνίας αλλά από ανικανότητα και ολιγωρία της αναγκαστικής τρικομματικής συγκυβέρνησης. Η έλλειψη κουλτούρας συνεργασίας, οι προσωπικές ατζέντες των αρχηγών, η αδυναμία επιβολής της απαραίτητης νεμέσεως λόγω του πολιτικού «εναγκαλισμού» με τους ενόχους, οδηγούν το εγχείρημα της πρώτης κυβέρνησης συνεργασίας στην αποτυχία και την χώρα στα βράχια της καταστροφής. Αν δεν δώσουμε καμιά ελπίδα στους απελπισμένους, αν δεν αποδοθεί καμιά ευθύνη στους ενόχους, αν δεν επιμερίσουμε τα βάρη με δικαιοσύνη και περίσκεψη, αν δεν προστατέψουμε τους αδύνατους και τους κατεστραμμένους, αν δεν αφήσουμε καμιά διέξοδο στις ανάγκες και τις προσδοκίες του κόσμου, τότε, φυσικά και χωρίς εναλλακτική λύση, αυτοί θα στραφούνε στα άκρα, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον μας ως κοινωνίας και (ίσως) ως Έθνους ακόμη!

Είναι πιστεύω η ώρα του Πρωθυπουργού! Το πολίτευμά μας και το Σύνταγμα της χώρας, του δίνουν τα περιθώρια να δράσει με άνεση προς κάθε κατεύθυνση. Είναι η ώρα για αυτό που εγώ αποκαλώ Πρωθυπουργικό Πραξικόπημα. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει χρέος προς την Πατρίδα να το επιχειρήσει. Ο τρόπος είναι απλός, δύσκολος, ριψοκίνδυνος και φυσικά μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας. Ο Πρωθυπουργός στρέφεται προς τον Λαό. Με διακαναλικό βαρυσήμαντο διάγγελμα αναλύει εμπεριστατωμένα την σημερινή κατάσταση της χώρας, χωρίς φκιασίδια, ψέματα και ωραιοποιήσεις. Ανακοινώνει το σχέδιο που προτείνει για να βαδίσουμε όλοι μαζί, λαός και πολιτικοί, ώστε να βγούμε από το αδιέξοδο. Ανακοινώνει σκληρά, δίκαια και απαραίτητα μέτρα, όχι στην κατεύθυνση των παρόντων οριζόντιων, εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρων που συζητιούνται αλλά στην κατεύθυνση των δομικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα για να «αναστηθεί». Καλεί τον Λαό σε πανστρατιά. Καλεί τον πολιτικό κόσμο σε άνευ όρων υιοθέτηση αυτού του ριζοσπαστικού προγράμματος. Καλεί τους βουλευτές όλων των κομμάτων να πάρουν θέση παρουσιάζοντας το συγκεκριμένο πρόγραμμα στην Βουλή, αφού έχει πρώτα απολύσει σύμπασα την κυβέρνησή του και σχηματίσει καινούρια κυβέρνηση με ότι καλύτερο διαθέτει το Ελληνικό Έθνος. Κυβέρνηση προθύμων και «ορκισμένων» να βγάλουν το κάρο από τη λάσπη και τον Λαό από την ανυποληψία και την ανέχεια. Κυβέρνηση αποφασισμένων να θυσιάσουν τον εαυτό τους και το πολιτικό τους μέλλον για το καλό της κοινωνίας και της Πατρίδας. Ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή των Ελλήνων με αυτή την νέα κυβέρνηση. Κάθε βουλευτής, έρχεται προ των ευθυνών του, κάθε κόμμα και κομματίδιο, έρχεται προ του υπαρξιακού του διλήμματος σε μια κατάσταση χωρίς πολιτικό αύριο για το Σύστημα. Αν μεν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, προχωρά απερίσπαστος στην ανασυγκρότηση εκ βάθρων της χώρας πατώντας πάνω στο συγκεκριμένο ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Αν πάλι η Βουλή τον αποδοκιμάσει, τότε η κυβέρνηση παραιτείται και ο σημερινός Πρωθυπουργός, αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη να οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές ηγούμενος του  νέου πολιτικού φορέα – κινήματος, που θα πλαισιωθεί από τους πρόθυμους, αυτούς που θα δεχτούν να θυσιαστούν οι ίδιοι για να αλλάξει η μοίρα της χώρας. Αν κερδίσει τις εκλογές αυτό το σχεδόν επαναστατικό κίνημα, προχωρά ομοίως. Αν χάσει, τότε θα μπορεί να αποσυρθεί έχοντας κάνει ότι ήταν δυνατόν για την Πατρίδα και η ίδια η κοινωνία θα έχει αναλάβει την ευθύνη για ότι μέλει γενέσθαι στο άμεσο μέλλον.

Όπως και να το δούμε, οι συμπαντικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της πολύπλευρης κρίσης, δεν πρόκειται να έρθουν από το υπάρχον μισοπεθαμένο πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς κάτι νέο δεν φαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα, εκτός από τα εξαγριωμένα «αυγά» και τις ανέκαθεν απρόβλεπτες «συνιστώσες». Η Δημοκρατία έχει στηθεί στο απόσπασμα και πρέπει στα πλαίσια και τα περιθώρια που αυτή μας δίνει να επιχειρήσουμε όλοι μαζί μια τελευταία απόπειρα διάσωσής της. Ηγέτης σε αυτή την προσπάθεια κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον σημερινό Πρωθυπουργό της χώρας. Μονάχα που πρέπει να βιαστεί, γιατί το πολιτικό, πατριωτικό και ηθικό του κεφάλαιο, κινδυνεύει να γίνει παρανάλωμα της τρικομματικής ασυνεννοησίας της οποίας δυστυχώς αναγκάζεται να ηγείται.

Akenaton

Υ.Γ. Θα προσέξατε ασφαλώς πως πουθενά στο κείμενο δεν εμπλέκονται οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικάνοι, η ΕΕ, η Ευρωζώνη, το Ευρώ και η Δραχμή. Αυτό έγινε συνειδητά επειδή πιστεύω πως παρήλθαν (άπρακτοι δυστυχώς) οι χρόνοι και οι καιροί που όλα αυτά είχαν μια κάποια σημασία για το μέλλον της Ελλάδας. Επειδή επίσης πιστεύω, πως αν δεν θεραπεύσουμε δραστικά την πολυοργανική νόσο της χώρας, που μας έχει οδηγήσει με βαριές ανεπάρκειες στην εντατική της κρίσης και ένα βήμα πριν τον τελικό χαμό, ελάχιστη σημασία έχουν πια οι αποφάσεις των ξένων, το νόμισμα, ο EFSF, η ΕΚΤ, η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Ντράγκι, η Τρόικα και τα επιτόκια δανεισμού μας. Εδώ που φτάσαμε, κάθε έξωθεν καλόπιστη βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη αλλά μονάχοι μας πια θα σωθούμε ή θα καταστραφούμε. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό, πολίτες και πολιτικοί, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε για το πρώτο.