Η λογική λέει πως όταν ο ελληνικός λαός πληρώνει τους φόρους του για την Παιδεία δεν το κάνει για να φιλοξενούνται σε χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων οι τσάντες-μαϊμού και τα άλλα παράνομα είδη που οι παράνομοι μετανάστες μεταφέρουν σε σεντόνια και απλώνουν στα πεζοδρόμια – για τα οποία επίσης πληρώνει φόρους ο λαός.
Η λογική λέει επίσης πως τα σπίτια των νοικοκυραίων δεν είναι αχούρια γεμάτα άδεια μπουκάλια που… κάποτε (σύμφωνα με τον κ. Σκουρλέτη) θα πάνε στην ανακύκλωση.
Ούτε πως στα ελληνικά σπίτια η κατανάλωση του αλκοόλ είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό των ανδρών – ποτών που ζουν στην οικογένεια (όπως μας είπε ο κ. Κουράκης).
Ούτε πως τα σπίτια μας είναι γεμάτα κοντάρια, ρόπαλα, αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη και ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Τα ελληνικά σπίτια χρησιμοποιούν τα άδεια μπουκάλια για να τα γεμίζουν με το λάδι της χρονιάς και διαθέτουν ένα κοντάρι για τη σημαία που βγάζουν στα μπαλκόνια στις εθνικές εορτές.
Η λογική λέει επίσης πως ο ελληνικός λαός δεν πληρώνει τους φόρους του για να καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια και να παραμένουν υπό κατάληψη επί 22 χρόνια, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να τα μετατρέψουν σε… πολιτιστικά κέντρα.
Και τέλος, η λογική λέει πως κανένα κόμμα που δηλώνει έτοιμο να κυβερνήσει δεν θα προκαλούσε τόσο πολύ τους επίδοξους ψηφοφόρους του και δεν θα υποτιμούσε τόσο πολύ τη νοημοσύνη τους – τι διάβολο, όλοι ξέρουν γιατί πληρώνουν τους φόρους τους και τι αντικείμενα χρησιμοποιούν στο σπίτι τους!
Επομένως, είτε δεν θέλουν να κυβερνήσουν και κάνουν το παν για να αποτρέψουν τον… κίνδυνο, είτε αλυχτούν μαζί με τους λύκους των συνιστωσών τους, φοβούμενοι πως αν τις ανακαλέσουν στην τάξη αυτές (οι συνιστώσες) θα σηκωθούν και θα φύγουν, με τους βουλευτές τους να ανεξαρτητοποιούνται, ακολουθώντας τον δρόμο της πρώην συμμάχου ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η τελευταία με την πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Συντονιστικής της Επιτροπής κατήγγειλε τις ηγεσίες των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς (και επομένως και του ΣΥΡΙΖΑ) ως «κατώτερες των περιστάσεων και των απαιτήσεων του λαού» - και να σκεφθεί κανείς πως μεταξύ των εξωκοινοβουλευτικών που περιέφερε ο κ. Τσίπρας την εντολή τον περασμένο Μάιο ήταν και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Βάζει, λοιπόν, στη ζυγαριά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την μια πλευρά τις συνιστώσες και από την άλλη τους ψηφοφόρους (σημερινούς και επίδοξους) και η ζυγαριά γέρνει προς τις συνιστώσες.
Οπότε, ας πάει και το παλιάμπελο (οι φορολογούμενοι). Την ανάγκη (των συνιστωσών) φιλοτιμία ποιούμενοι, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ορθώς η ΑΣΟΕΕ είχε μετατραπεί σε καταφύγιο των παρανόμων και ορθώς η Βίλα Αμαλία τελούσε υπό (πολιτιστική) κατάληψη επί 22 χρόνια.
Εντάξει, θα πει κάποιος (που προσπαθεί να παραμείνει στη σφαίρα της λογικής). Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχει κίνδυνος να μείνουν με τις συνιστώσες και να τους φύγουν οι ψηφοφόροι;
Πιθανόν. Αλλά το διακινδυνεύουν.
Και το κάνουν, διότι προφανώς έχουν μετρήσει εκείνο το τμήμα του λαού που αποφάσισε να τους πάει από το 3 στο 30%.
Έχουν μελετήσει τα κίνητρά του – καθαρά ωφελιμιστικά, συντεχνιακά και πελατειακά – και έχουν καταλήξει πως αυτά (τα κίνητρα) είναι πολύ πιο ισχυρά από τις μολότοφ και τα ρόπαλα.
Είναι οι άνθρωποι που πηγαίνουν από τον ένα «λεφτά υπάρχουν» στον επόμενο.
Είναι αυτοί που εμπόδισαν κάθε μεταρρύθμιση, υπερασπιζόμενοι τα συντεχνιακά τους συμφέροντα και λαμβάνοντας μέρος στη χρεοκοπία της χώρας.
Δεν αποτελούν την πλειοψηφία, αλλά είναι αρκετοί για να καταστρέψουν τη χώρα – άλλωστε το έχουν ήδη πράξει.
Δεν αρκούν για να δώσουν την πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι αρκετοί για να του προσφέρουν τη δυνατότητα να μπαχαλοποιεί τη χώρα.
«Πολλή φασαρία, καλή κατάσταση», είχε πει ο κ. Τσίπρας, επαναλαμβάνοντας τη ρήση του Μάο.
Σ’ αυτό, είχε από την πρώτη στιγμή, από τον Φεβρουάριο του 2008 που εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΝ, πολύ καλούς συμμάχους.
Λύσσαξαν τα μέσα ενημέρωσης να τον προβάλλουν, λες και είχαν ανακαλύψει το νέο σωτήρα.
Η ιστορία με τις συνιστώσες και το χάιδεμα των αυτιών τους δεν είναι καινούργια.
Την Πρωτομαγιά του 2008, όταν η πορεία ματαιώθηκε λόγω επεισοδίων, η Κουμουνδούρου είχε αποφύγει να καταδικάσει τα επεισόδια.
Ήταν τότε που ο αείμνηστος Μ. Παπαγιαννάκης είχε χαρακτηρίσει «βρεφική πολιτική αντίληψη» τα μικροεπεισόδια και είχε συστήσει προσεκτικότερες δηλώσεις στον κ. Τσίπρα.
Λίγο αργότερα, με αφορμή τα επεισόδια στο πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, ο μεν Παπαγιαννάκης είχε, απευθυνόμενος στη νεολαία, πει πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ο δε Τσίπρας είχε διερωτηθεί αν… είναι βία το ότι τριάντα φοιτητές πήγαν στη Σύγκλητο!
Αλλά οι δημοσκοπήσεις έδειχναν το κόμμα να ανεβαίνει…
Εκείνη την περίοδο, πολλά στελέχη επιζητούσαν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, με τον Ν. Κωνσταντόπουλο να το διακηρύσσει ξεκάθαρα και τον Αλαβάνο να θέτει και όρους συνεργασίας, ενώ ο Τσίπρας εκινείτο μεταξύ του «ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε» και της αποδοχής υπό όρους, ανάλογα με το ανεβοκατέβασμα των ποσοστών στα γκάλοπ.
Οι διαφωνίες έδιναν και έπαιρναν – ο αείμνηστος Λ. Κύρκος τασσόταν υπέρ ενός κεντροαριστερού κυβερνητικού συνασπισμού, ενώ υπέρ των συνεργασιών τασσόταν και η Ανανεωτική Πτέρυγα στην οποία μετείχε ο Παπαγιαννάκης.
Έλα, όμως, που διαφωνούσαν οι συνιστώσες. Η κάθε μια πεταγόταν και έκανε από μια δήλωση – Ενεργοί Πολίτες, Ανένταχτοι Αριστεροί του Χώρου Διαλόγου, Κόκκινο, ΔΗΚΚΙ, Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά, Ομάδα Ρόζα, Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας και πάει λέγοντας.
Ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να ανακαλέσει στην τάξη τους «παλαιούς»: «Σήμερα ο ΣΥΝ έχει μια νέα ηγεσία που θα κριθεί όπως κρίθηκαν και οι προηγούμενες. Οι αγαπημένοι μου αυτοί σύντροφοι και σε ενδεχομένως πιο δύσκολες συνθήκες για την Αριστερά, που ήταν στο 3% και όχι στο 13% που είναι σήμερα, δεν έκαναν τις επιλογές τις οποίες σήμερα καλούν εμάς να κάνουμε. Ας αφήσουμε μια νέα γενιά με τις δικές της αναφορές και αγωνίες να διαδραματίσει όπως αυτή αντιλαμβάνεται τον ρόλο της και ας κριθεί από τις επιλογές της, όπως άλλωστε κρίθηκαν και οι επιλογές όλων». (Σέρρες, Νοέμβριος 2008).
Για να πάρει την απάντηση του Κύρκου: «Περιφρουρώ το δικαίωμά μου να λέω τη γνώμη μου, γιατί κάποιοι πληρώσαμε πολύ ακριβά τον δισταγμό να πούμε ελεύθερα τις απόψεις μας στο παρελθόν. Φυσικά την άποψή μου θα την λέω και ο καθένας είναι ελεύθερος να την σχολιάζει».
Καμιά σημασία, διότι οι συνιστώσες νικούν πάντα. Τον Δεκέμβριο του 2008, στους «άμεσους στόχους πάλης» του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανόταν και η… κατάργηση των Συνθηκών της ΕΕ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 επήλθε συντριβή.
Ξέσπασε νέα «εμφύλια» διαμάχη, με τον Κύρκο να μιλά για «συνιστώσες που αυθαδιάζουν» και μια υποψήφια ευρωβουλευτή να του απαντά πως οι συνιστώσες «θα συνεχίσουν να αυθαδιάζουν»!
Ακολούθησε η αιφνιδιαστική (με πολλές παλινδρομήσεις) παραίτηση Αλαβάνου από τις θέσεις του προέδρου της ΚΟ και του βουλευτή Ηρακλείου, ομολογώντας δημόσια πως μετάνιωσε που επέλεξε τον Τσίπρα.
Τότε ήταν που ο Δ. Παπαδημούλης δήλωνε στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «Ο Αλέξης Τσίπρας δεν εξήγησε ως σήμερα πώς από το 10-12%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις του Μαρτίου, φτάσαμε στο 4,7%. Πώς από το στόχο των 4 ευρωβουλευτών που έθεσε – έστω υπερβολικά – τον Φεβρουάριο, φτάσαμε στον έναν.
Πιστεύω ότι έφταιξε η διαχείρισή μας τον Δεκέμβρη. Ότι δεν ξεκαθαρίσαμε από την αρχή πως ήμασταν υπέρ των ειρηνικών διαδηλώσεων, αλλά κατηγορηματικά αντίθετοι στα κρούσματα βίας. Μας έκανε ζημιά η επιλογή της ηγεσίας στη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου».
Η συνιστώσα ΚΟΕ, όμως, ήταν ευχαριστημένη. Όπως είπαν «για μας είναι δυνατή μια άλλη Ευρώπη, παλεύουμε για την ύπαρξη μιας άλλης Ευρώπης χωρίς ΕΕ, παλεύουμε για τη διάλυση της ΕΕ»!
Το ρήγμα είχε φανεί και στα επεισόδια του Δεκέμβρη του 2008. Γλέζος και Κύρκος κατέκριναν την ανεκτική στάση του κόμματος.
Στο έκτακτο Συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μάλιστα, ο Γλέζος είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκαθάρισε παστρικά τη θέση του απέναντι στη βία των κουκουλοφόρων και δεν διατύπωσε με σαφήνεια τη διαφωνία του με κάποια συνθήματα που κυριάρχησαν την περίοδο της κρίσης.
Κατά της βίας των κουκουλοφόρων και υπέρ της ανάγκης για σαφή καταδίκη είχαν ταχθεί τότε και οι Κουβέλης και Κωνσταντόπουλος.
Τον Ιανουάριο του 2009, ο Ν. Κωνσταντόπουλος δήλωνε στη Real News: «Έπειτα από έναν χρόνο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Αλαβάνος που ήταν πρόεδρος έπρεπε να φύγει για να ξαναείναι στην πράξη πρόεδρος, όπως επίσης γιατί ο Τσίπρας, που δεν ήταν πρόεδρος, έπρεπε να εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος, για να μην είναι, και πάλι, ουσιαστικά πρόεδρος. Είναι πρωτότυπο και καινοφανές σχήμα πολιτικής λειτουργίας, που δεν έχει σχέση με ανανεωτικές δημοκρατικές διαδικασίες ριζοσπαστικού κόμματος της Αριστεράς. Είναι λάθος».
Με λίγα λόγια, οι διαφωνίες δεν σταμάτησαν ποτέ:
Για το ευρωψηφοδέλτιο, για τη στάση του Αλαβάνου, για τους κουκουλοφόρους, για την ΕΕ, για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κόμμα.
Με αποκορύφωμα τις εκλογές του 2009, όταν ο Τσίπρας αποκαθηλώθηκε για τον φόβο της διάσπασης, καθώς οι συνιστώσες απειλούσαν να κατέβουν ως ξεχωριστό σχήμα.
Και πώς αντιμετώπισαν το πρόβλημα;
Μα, με… ένδεκα αρχηγούς! Οι οποίοι μπήκαν όλοι επικεφαλής των ψηφοδελτίων και του προεκλογικού αγώνα.
Ο Αλαβάνος ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος και υπήρξε και η οπερέτα με τον Στάθη, στον οποίο ο Τσίπρας έκανε πρόταση να τεθεί επικεφαλής της λίστας Επικρατείας, εκείνος συμφώνησε, τσακώθηκε με την εφημερίδα του και αφού έγινε μύλος, του τηλεφώνησε, όπως ο ίδιος ο Στάθης έγραψε, ο Τσίπρας για να του ανακοινώσει ότι «από ορισμένους συντρόφους στον ΣΥΝ κι ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ηγέρθησαν αίφνης ορισμένες αντιρρήσεις». Και πως θα το (ξανα)συζητούσαν στα όργανα. Ο Στάθης του είπε ότι θα περίμενε τι θα πουν τα όργανα. Τα όργανα μίλησαν και δια στόματος Θεωνά του ζήτησαν να μπει σε άλλη θέση.
Τους ευχαρίστησε και αρνήθηκε.
«Η εξαίρεσή μου από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμιτή. Η προσπάθεια, όμως, προκειμένου να αιτιολογηθεί αυτή η εξαίρεση, να σπιλωθεί από ορισμένους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ η υπόληψή μου με την κατηγορία ότι είμαι «εθνικιστής» ή ότι ως εκλεγμένος βουλευτής θα μπορούσα να ψήφιζα θέσεις του ΚΚΕ ή του ΛΑΟΣ είναι απλώς χυδαίες. Και συνιστούν ντροπή γι’ αυτούς που τις υιοθέτησαν και τις αποδέχθηκαν», έγραψε ο Στάθης.
Τον Μάρτιο του 2010, στη διήμερη Σύνοδο της Κ.Ε. του Συνασπισμού, επικράτησε κομφούζιο και χάος, όπως έγραψε ο Τύπος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατατέθηκαν τρία διαφορετικά κείμενα θέσεων ενόψει του Συνεδρίου και δεν κατάφεραν να τα συγκεράσουν.
Τον Μάιο φρόντισαν να μην εκλεγεί ούτε ως σύνεδρος ο Φ. Κουβέλης στη διαδικασία της Οργάνωσης Καλλιθέας.
Ο ίδιος ο Τσίπρας, όταν γεννήθηκε το μωρό του και τον ρώτησαν τι όνομα θα του δώσει, απάντησε πως… «θα πρέπει να ψηφίσουν πρώτα οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ»!
Τον Ιούνιο, επήλθε μοιραία η διάσπαση με την αποχώρηση των Ανανεωτικών και τη γέννηση της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Έμειναν οι συνιστώσες, με τους ένδεκα αρχηγούς και τα ισάριθμα κείμενα θέσεων, που συνεχίζουν να κυριαρχούν, ενώ στο μεταξύ προστέθηκαν και μερικοί βουλευτές που είχαν εκλεγεί με το ΠΑΣΟΚ του «λεφτά υπάρχουν», τους οποίους ακολούθησαν και οι ψηφοφόροι του «λεφτά υπάρχουν».
Οι τελευταίοι (μαζί με τους βουλευτές και τους ψηφοφόρους του ΣΥΝ) έχουν επίσης τεθεί υπό τας διαταγάς των συνιστωσών.
Και όλοι μαζί, θέλουν τώρα (προφανώς για να μας εκδικηθούν) να θέσουν και όλους εμάς, όλον τον υπόλοιπο χειμαζόμενο λαό, υπό τας διαταγάς των συνιστωσών.
Προφανώς γνωρίζουν πως υπάρχει πάντα ένα τμήμα ψηφοφόρων που αδιαφορεί για τη χώρα – για την ακρίβεια τη μισεί!
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η λογική λέει επίσης πως τα σπίτια των νοικοκυραίων δεν είναι αχούρια γεμάτα άδεια μπουκάλια που… κάποτε (σύμφωνα με τον κ. Σκουρλέτη) θα πάνε στην ανακύκλωση.
Ούτε πως στα ελληνικά σπίτια η κατανάλωση του αλκοόλ είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό των ανδρών – ποτών που ζουν στην οικογένεια (όπως μας είπε ο κ. Κουράκης).
Ούτε πως τα σπίτια μας είναι γεμάτα κοντάρια, ρόπαλα, αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη και ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Τα ελληνικά σπίτια χρησιμοποιούν τα άδεια μπουκάλια για να τα γεμίζουν με το λάδι της χρονιάς και διαθέτουν ένα κοντάρι για τη σημαία που βγάζουν στα μπαλκόνια στις εθνικές εορτές.
Η λογική λέει επίσης πως ο ελληνικός λαός δεν πληρώνει τους φόρους του για να καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια και να παραμένουν υπό κατάληψη επί 22 χρόνια, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να τα μετατρέψουν σε… πολιτιστικά κέντρα.
Και τέλος, η λογική λέει πως κανένα κόμμα που δηλώνει έτοιμο να κυβερνήσει δεν θα προκαλούσε τόσο πολύ τους επίδοξους ψηφοφόρους του και δεν θα υποτιμούσε τόσο πολύ τη νοημοσύνη τους – τι διάβολο, όλοι ξέρουν γιατί πληρώνουν τους φόρους τους και τι αντικείμενα χρησιμοποιούν στο σπίτι τους!
Επομένως, είτε δεν θέλουν να κυβερνήσουν και κάνουν το παν για να αποτρέψουν τον… κίνδυνο, είτε αλυχτούν μαζί με τους λύκους των συνιστωσών τους, φοβούμενοι πως αν τις ανακαλέσουν στην τάξη αυτές (οι συνιστώσες) θα σηκωθούν και θα φύγουν, με τους βουλευτές τους να ανεξαρτητοποιούνται, ακολουθώντας τον δρόμο της πρώην συμμάχου ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η τελευταία με την πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Συντονιστικής της Επιτροπής κατήγγειλε τις ηγεσίες των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς (και επομένως και του ΣΥΡΙΖΑ) ως «κατώτερες των περιστάσεων και των απαιτήσεων του λαού» - και να σκεφθεί κανείς πως μεταξύ των εξωκοινοβουλευτικών που περιέφερε ο κ. Τσίπρας την εντολή τον περασμένο Μάιο ήταν και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Βάζει, λοιπόν, στη ζυγαριά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την μια πλευρά τις συνιστώσες και από την άλλη τους ψηφοφόρους (σημερινούς και επίδοξους) και η ζυγαριά γέρνει προς τις συνιστώσες.
Οπότε, ας πάει και το παλιάμπελο (οι φορολογούμενοι). Την ανάγκη (των συνιστωσών) φιλοτιμία ποιούμενοι, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ορθώς η ΑΣΟΕΕ είχε μετατραπεί σε καταφύγιο των παρανόμων και ορθώς η Βίλα Αμαλία τελούσε υπό (πολιτιστική) κατάληψη επί 22 χρόνια.
Εντάξει, θα πει κάποιος (που προσπαθεί να παραμείνει στη σφαίρα της λογικής). Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχει κίνδυνος να μείνουν με τις συνιστώσες και να τους φύγουν οι ψηφοφόροι;
Πιθανόν. Αλλά το διακινδυνεύουν.
Και το κάνουν, διότι προφανώς έχουν μετρήσει εκείνο το τμήμα του λαού που αποφάσισε να τους πάει από το 3 στο 30%.
Έχουν μελετήσει τα κίνητρά του – καθαρά ωφελιμιστικά, συντεχνιακά και πελατειακά – και έχουν καταλήξει πως αυτά (τα κίνητρα) είναι πολύ πιο ισχυρά από τις μολότοφ και τα ρόπαλα.
Είναι οι άνθρωποι που πηγαίνουν από τον ένα «λεφτά υπάρχουν» στον επόμενο.
Είναι αυτοί που εμπόδισαν κάθε μεταρρύθμιση, υπερασπιζόμενοι τα συντεχνιακά τους συμφέροντα και λαμβάνοντας μέρος στη χρεοκοπία της χώρας.
Δεν αποτελούν την πλειοψηφία, αλλά είναι αρκετοί για να καταστρέψουν τη χώρα – άλλωστε το έχουν ήδη πράξει.
Δεν αρκούν για να δώσουν την πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι αρκετοί για να του προσφέρουν τη δυνατότητα να μπαχαλοποιεί τη χώρα.
«Πολλή φασαρία, καλή κατάσταση», είχε πει ο κ. Τσίπρας, επαναλαμβάνοντας τη ρήση του Μάο.
Σ’ αυτό, είχε από την πρώτη στιγμή, από τον Φεβρουάριο του 2008 που εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΝ, πολύ καλούς συμμάχους.
Λύσσαξαν τα μέσα ενημέρωσης να τον προβάλλουν, λες και είχαν ανακαλύψει το νέο σωτήρα.
Η ιστορία με τις συνιστώσες και το χάιδεμα των αυτιών τους δεν είναι καινούργια.
Την Πρωτομαγιά του 2008, όταν η πορεία ματαιώθηκε λόγω επεισοδίων, η Κουμουνδούρου είχε αποφύγει να καταδικάσει τα επεισόδια.
Ήταν τότε που ο αείμνηστος Μ. Παπαγιαννάκης είχε χαρακτηρίσει «βρεφική πολιτική αντίληψη» τα μικροεπεισόδια και είχε συστήσει προσεκτικότερες δηλώσεις στον κ. Τσίπρα.
Λίγο αργότερα, με αφορμή τα επεισόδια στο πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, ο μεν Παπαγιαννάκης είχε, απευθυνόμενος στη νεολαία, πει πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ο δε Τσίπρας είχε διερωτηθεί αν… είναι βία το ότι τριάντα φοιτητές πήγαν στη Σύγκλητο!
Αλλά οι δημοσκοπήσεις έδειχναν το κόμμα να ανεβαίνει…
Εκείνη την περίοδο, πολλά στελέχη επιζητούσαν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, με τον Ν. Κωνσταντόπουλο να το διακηρύσσει ξεκάθαρα και τον Αλαβάνο να θέτει και όρους συνεργασίας, ενώ ο Τσίπρας εκινείτο μεταξύ του «ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε» και της αποδοχής υπό όρους, ανάλογα με το ανεβοκατέβασμα των ποσοστών στα γκάλοπ.
Οι διαφωνίες έδιναν και έπαιρναν – ο αείμνηστος Λ. Κύρκος τασσόταν υπέρ ενός κεντροαριστερού κυβερνητικού συνασπισμού, ενώ υπέρ των συνεργασιών τασσόταν και η Ανανεωτική Πτέρυγα στην οποία μετείχε ο Παπαγιαννάκης.
Έλα, όμως, που διαφωνούσαν οι συνιστώσες. Η κάθε μια πεταγόταν και έκανε από μια δήλωση – Ενεργοί Πολίτες, Ανένταχτοι Αριστεροί του Χώρου Διαλόγου, Κόκκινο, ΔΗΚΚΙ, Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά, Ομάδα Ρόζα, Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας και πάει λέγοντας.
Ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να ανακαλέσει στην τάξη τους «παλαιούς»: «Σήμερα ο ΣΥΝ έχει μια νέα ηγεσία που θα κριθεί όπως κρίθηκαν και οι προηγούμενες. Οι αγαπημένοι μου αυτοί σύντροφοι και σε ενδεχομένως πιο δύσκολες συνθήκες για την Αριστερά, που ήταν στο 3% και όχι στο 13% που είναι σήμερα, δεν έκαναν τις επιλογές τις οποίες σήμερα καλούν εμάς να κάνουμε. Ας αφήσουμε μια νέα γενιά με τις δικές της αναφορές και αγωνίες να διαδραματίσει όπως αυτή αντιλαμβάνεται τον ρόλο της και ας κριθεί από τις επιλογές της, όπως άλλωστε κρίθηκαν και οι επιλογές όλων». (Σέρρες, Νοέμβριος 2008).
Για να πάρει την απάντηση του Κύρκου: «Περιφρουρώ το δικαίωμά μου να λέω τη γνώμη μου, γιατί κάποιοι πληρώσαμε πολύ ακριβά τον δισταγμό να πούμε ελεύθερα τις απόψεις μας στο παρελθόν. Φυσικά την άποψή μου θα την λέω και ο καθένας είναι ελεύθερος να την σχολιάζει».
Καμιά σημασία, διότι οι συνιστώσες νικούν πάντα. Τον Δεκέμβριο του 2008, στους «άμεσους στόχους πάλης» του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανόταν και η… κατάργηση των Συνθηκών της ΕΕ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 επήλθε συντριβή.
Ξέσπασε νέα «εμφύλια» διαμάχη, με τον Κύρκο να μιλά για «συνιστώσες που αυθαδιάζουν» και μια υποψήφια ευρωβουλευτή να του απαντά πως οι συνιστώσες «θα συνεχίσουν να αυθαδιάζουν»!
Ακολούθησε η αιφνιδιαστική (με πολλές παλινδρομήσεις) παραίτηση Αλαβάνου από τις θέσεις του προέδρου της ΚΟ και του βουλευτή Ηρακλείου, ομολογώντας δημόσια πως μετάνιωσε που επέλεξε τον Τσίπρα.
Τότε ήταν που ο Δ. Παπαδημούλης δήλωνε στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «Ο Αλέξης Τσίπρας δεν εξήγησε ως σήμερα πώς από το 10-12%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις του Μαρτίου, φτάσαμε στο 4,7%. Πώς από το στόχο των 4 ευρωβουλευτών που έθεσε – έστω υπερβολικά – τον Φεβρουάριο, φτάσαμε στον έναν.
Πιστεύω ότι έφταιξε η διαχείρισή μας τον Δεκέμβρη. Ότι δεν ξεκαθαρίσαμε από την αρχή πως ήμασταν υπέρ των ειρηνικών διαδηλώσεων, αλλά κατηγορηματικά αντίθετοι στα κρούσματα βίας. Μας έκανε ζημιά η επιλογή της ηγεσίας στη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου».
Η συνιστώσα ΚΟΕ, όμως, ήταν ευχαριστημένη. Όπως είπαν «για μας είναι δυνατή μια άλλη Ευρώπη, παλεύουμε για την ύπαρξη μιας άλλης Ευρώπης χωρίς ΕΕ, παλεύουμε για τη διάλυση της ΕΕ»!
Το ρήγμα είχε φανεί και στα επεισόδια του Δεκέμβρη του 2008. Γλέζος και Κύρκος κατέκριναν την ανεκτική στάση του κόμματος.
Στο έκτακτο Συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μάλιστα, ο Γλέζος είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκαθάρισε παστρικά τη θέση του απέναντι στη βία των κουκουλοφόρων και δεν διατύπωσε με σαφήνεια τη διαφωνία του με κάποια συνθήματα που κυριάρχησαν την περίοδο της κρίσης.
Κατά της βίας των κουκουλοφόρων και υπέρ της ανάγκης για σαφή καταδίκη είχαν ταχθεί τότε και οι Κουβέλης και Κωνσταντόπουλος.
Τον Ιανουάριο του 2009, ο Ν. Κωνσταντόπουλος δήλωνε στη Real News: «Έπειτα από έναν χρόνο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Αλαβάνος που ήταν πρόεδρος έπρεπε να φύγει για να ξαναείναι στην πράξη πρόεδρος, όπως επίσης γιατί ο Τσίπρας, που δεν ήταν πρόεδρος, έπρεπε να εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος, για να μην είναι, και πάλι, ουσιαστικά πρόεδρος. Είναι πρωτότυπο και καινοφανές σχήμα πολιτικής λειτουργίας, που δεν έχει σχέση με ανανεωτικές δημοκρατικές διαδικασίες ριζοσπαστικού κόμματος της Αριστεράς. Είναι λάθος».
Με λίγα λόγια, οι διαφωνίες δεν σταμάτησαν ποτέ:
Για το ευρωψηφοδέλτιο, για τη στάση του Αλαβάνου, για τους κουκουλοφόρους, για την ΕΕ, για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κόμμα.
Με αποκορύφωμα τις εκλογές του 2009, όταν ο Τσίπρας αποκαθηλώθηκε για τον φόβο της διάσπασης, καθώς οι συνιστώσες απειλούσαν να κατέβουν ως ξεχωριστό σχήμα.
Και πώς αντιμετώπισαν το πρόβλημα;
Μα, με… ένδεκα αρχηγούς! Οι οποίοι μπήκαν όλοι επικεφαλής των ψηφοδελτίων και του προεκλογικού αγώνα.
Ο Αλαβάνος ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος και υπήρξε και η οπερέτα με τον Στάθη, στον οποίο ο Τσίπρας έκανε πρόταση να τεθεί επικεφαλής της λίστας Επικρατείας, εκείνος συμφώνησε, τσακώθηκε με την εφημερίδα του και αφού έγινε μύλος, του τηλεφώνησε, όπως ο ίδιος ο Στάθης έγραψε, ο Τσίπρας για να του ανακοινώσει ότι «από ορισμένους συντρόφους στον ΣΥΝ κι ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ηγέρθησαν αίφνης ορισμένες αντιρρήσεις». Και πως θα το (ξανα)συζητούσαν στα όργανα. Ο Στάθης του είπε ότι θα περίμενε τι θα πουν τα όργανα. Τα όργανα μίλησαν και δια στόματος Θεωνά του ζήτησαν να μπει σε άλλη θέση.
Τους ευχαρίστησε και αρνήθηκε.
«Η εξαίρεσή μου από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμιτή. Η προσπάθεια, όμως, προκειμένου να αιτιολογηθεί αυτή η εξαίρεση, να σπιλωθεί από ορισμένους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ η υπόληψή μου με την κατηγορία ότι είμαι «εθνικιστής» ή ότι ως εκλεγμένος βουλευτής θα μπορούσα να ψήφιζα θέσεις του ΚΚΕ ή του ΛΑΟΣ είναι απλώς χυδαίες. Και συνιστούν ντροπή γι’ αυτούς που τις υιοθέτησαν και τις αποδέχθηκαν», έγραψε ο Στάθης.
Τον Μάρτιο του 2010, στη διήμερη Σύνοδο της Κ.Ε. του Συνασπισμού, επικράτησε κομφούζιο και χάος, όπως έγραψε ο Τύπος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατατέθηκαν τρία διαφορετικά κείμενα θέσεων ενόψει του Συνεδρίου και δεν κατάφεραν να τα συγκεράσουν.
Τον Μάιο φρόντισαν να μην εκλεγεί ούτε ως σύνεδρος ο Φ. Κουβέλης στη διαδικασία της Οργάνωσης Καλλιθέας.
Ο ίδιος ο Τσίπρας, όταν γεννήθηκε το μωρό του και τον ρώτησαν τι όνομα θα του δώσει, απάντησε πως… «θα πρέπει να ψηφίσουν πρώτα οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ»!
Τον Ιούνιο, επήλθε μοιραία η διάσπαση με την αποχώρηση των Ανανεωτικών και τη γέννηση της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Έμειναν οι συνιστώσες, με τους ένδεκα αρχηγούς και τα ισάριθμα κείμενα θέσεων, που συνεχίζουν να κυριαρχούν, ενώ στο μεταξύ προστέθηκαν και μερικοί βουλευτές που είχαν εκλεγεί με το ΠΑΣΟΚ του «λεφτά υπάρχουν», τους οποίους ακολούθησαν και οι ψηφοφόροι του «λεφτά υπάρχουν».
Οι τελευταίοι (μαζί με τους βουλευτές και τους ψηφοφόρους του ΣΥΝ) έχουν επίσης τεθεί υπό τας διαταγάς των συνιστωσών.
Και όλοι μαζί, θέλουν τώρα (προφανώς για να μας εκδικηθούν) να θέσουν και όλους εμάς, όλον τον υπόλοιπο χειμαζόμενο λαό, υπό τας διαταγάς των συνιστωσών.
Προφανώς γνωρίζουν πως υπάρχει πάντα ένα τμήμα ψηφοφόρων που αδιαφορεί για τη χώρα – για την ακρίβεια τη μισεί!
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου