Η κρίση στην Ισπανία και την Ιταλία δικαιώνουν τις επιλογές Σαμαρά

Η βασική προεκλογική αιχμή κατά του Αντώνη Σαμαρά από την πλευρά του Βενιζέλου αλλά και των όψιμων αντιμνημονιακών και γιαλατζί επαναστατών τύπου Καμμένου, είναι ότι ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο.

Μάλιστα, κάποιοι που εγκατέλειψαν τη ΝΔ δε σταματούν να λένε ότι ο Σαμαράς τους πρόδωσε γιατί συμπαρατάχθηκε με το δεύτερο Μνημόνιο. Ξεχνούν φυσικά να πουν αν οι ίδιοι θα έβαζαν τα λεφτά για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις.

Όπως επίσης ξεχνούν να πουν πόσο ωραίος θα ήταν ο παράδεισος με τη δραχμή ανά χείρας. Και σ’ αυτή την κατάσταση, δηλαδή ένα βήμα πριν την αποβολή από το ευρώ, μας έφεραν τα λάθη και τα εγκλήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Αυτό το ξεχνούν οι «πατριώτες» σαν τον Καμμένο ή τον Καρατζαφέρη ή ακόμη οι νέοι… Τσε Γκεβάρα που συμπαρατάσσονται πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος τολμά να πει ότι θέλει να … κυβερνήσει. Με ποιο πρόγραμμα, κανείς δεν ξέρει. Να βγούμε από την Ευρώπη και ίσως να έρθει το πετρέλαιο από τον Τσάβες. Κάτι τέτοια λέει ο Αλέξης ο οποίος αν γινόταν πρωθυπουργός δεν αποκλείεται να έκανε… αντιπρόεδρο τον Καμμένο αφού έχουν τόσο ταυτόσημες απόψεις και είναι και πιο… Έλληνες από εμάς τους «μνημονιακούς» και «προδότες».

Κανείς, και προπαντώς όσοι στήριξαν το δεύτερο Μνημόνιο δε λέει ότι είναι καλό. Αυτό που λένε όλοι και ο Σαμαράς, είναι ότι το ψήφισαν γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Το δίλημμα (εκβιαστικό ή όχι αυτό προέβαλαν οι δανειστές μας) ήταν και είναι ένα:

“Ή παίρνετε τα 400 δις συνολικά που σας δίνονται ή γίνεστε την άλλη μέρα… Ουγκάντα”. (Λέτε γι’ αυτό ο αντικαταστάτης του Τόμσεν, ο Σελασιέ, είναι από την Ουγκάντα;)

Ποιος θα δικαιωθεί η ιστορία θα δείξει. Αν θα είναι ο Σαμαράς που έκανε ένα βήμα πίσω με σκοπό να σώσει την πατρίδα και να της δώσει παράταση ζωής ή ο… Καμμένος με τον Αλέξη Τσίπρα ή την Παπαρήγα.

Τα όσα, όμως, συμβαίνουν στην Ισπανία και την Ιταλία, με τις δύο οικονομίες να καταρρέουν υπό το βάρος του χρέους και της πίεσης των αγορών είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα αν συνδυαστούν με την επιλογή της ψήφισης του δεύτερου Μνημονίου. Τι έκανε η ΝΔ; Εδώ χρόνο στην Ελλάδα να κρατηθεί στη ζωή. Της έδωσε τεχνητές αναπνοές μέχρι να υπάρξει συνολική λύση. Έξω από την Ευρώπη η χώρα μας δε θα είχε καμιά απολύτως τύχη. Μέσα, όμως, ακόμη κι έτσι, μπορεί να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον.

Η πιθανότερη από ποτέ προσφυγή της Ισπανίας και της Ιταλίας σε μηχανισμούς στήριξης, δικαιώνουν πρακτικά την επιλογή Σαμαρά. Η Ελλάδα πήρε 400 δις, η Ευρώπη δεν κατέρρευσε από τον περασμένο Φεβρουάριο και η κρίση δεν μεταδόθηκε με ταχύτητα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αν η ελληνική οικονομία κατέρρεε θα διαλυόταν το σύμπαν, το λέει και η Μέρκελ άλλωστε. Τώρα, όμως, πήρε τα δάνεια που πήρε, και πρόλαβε να τα πάρει προτού σκάσει η φούσκα της Ιταλίας και Ισπανίας. Δε θα έδιναν, γιατί δε θα είχαν, ούτε δεκάρα τσακιστή στην Ελλάδα αν είχαμε ντόμινο κρίσης.

Ο χρόνος που κερδήθηκε ήταν πολύτιμος γιατί η ΕΕ σιγά – σιγά αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, κι όχι ελληνικό. Έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι με μέτρα υφεσιακά διαλύει τις χώρες και δε δημιουργεί ανάπτυξη. Κι έστω κι αργά αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι χωρίς αναπτυξιακά μέτρα, δεν έχει ελπίδα ούτε η Ελλάδα, ούτε καμιά άλλη χώρα.

Τα αναπτυξιακά μέτρα ήταν βασικό στοιχείο της αντιπολιτευτικής τακτικής του Σαμαρά, αλλά ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος το μόνο που κοίταζαν ήταν να μη χαθούν τα λεφτά των τραπεζών.

Τέλος, όλο και περισσότεροι αναλυτές εκτιμούν ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς, το πολύ στις αρχές του 2013, θα αρχίσει να φαίνεται το ευρωπαϊκό πρόβλημα. Και τότε η Κομισιόν και οι χαρτογιακάδες της θα καταλάβουν ότι χωρίς να κοπεί χρήμα ή αλλιώς χωρίς ευρωομόλογα η ΕΕ θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

Είναι η τελευταία ελπίδα, το τελευταίο χαρτί της Ενωμένης Ευρώπης. Αν δε θέλουν κάτι τέτοιο τότε το τέλος είναι αναπόφευκτο. Αν οι Γερμανοί, όμως, θέλουν αγορές για τα προϊόντα τους, θα συναινέσουν αργά ή γρήγορα στην επιλογή αυτή.

Επομένως, όσοι σκόπιμα παραγνωρίζουν την κατάσταση, όσοι σκόπιμα διαστρεβλώνουν την αλήθεια για ευκαιριακά κομματικά οφέλη, όσοι ποντάρουν στη διάλυση της χώρας, όσοι παίζουν τα παιχνίδια των επιχειρηματιών τη δραχμής θα πρέπει να αποδοκιμαστούν.

Η ψήφος στις εκλογές της 6^ης Μαΐου ασφαλώς προσφέρεται για αποδοκιμασία των δύο μεγάλων κομμάτων. Ασφαλώς και μπορεί να είναι έκφραση οργής του κόσμου για τα δεινά που περνά.

Όμως, ας σκεφτούμε όλοι καλύτερα: Τι είναι πιο σπουδαίο και πατριωτικό, η πρόσκαιρη οργή ή η σωτηρία της Ελλάδας;