Η επανάσταση που χρειάζεται η χώρα

Το 1980, η Ελλάδα ήταν μια χώρα που γύριζε επιτυχημένα σελίδα ώστε να περάσει επιτέλους στην σύγχρονη εποχή. Ήταν μια χώρα έτοιμη να κατακτήσει όλα όσα της είχαν στερήσει η καταστροφική κατοχή, ο αδελφοκτόνος εμφύλιος και φυσικά η δυσάρεστη πολύχρονη παρένθεση της απριλιανής χούντας. Ο Κων/νος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, άφησε μια χώρα που μόλις είχε γίνει δεκτή στην τότε ΕΟΚ και πληρούσε ήδη (στα αληθινά, όχι στα ψεύτικα) τα κριτήρια του μετέπειτα Μάαστριχτ!

Άφησε επίσης μια κοινωνία που αντίθετα με τους διαδεδομένους αστικούς μύθους της αριστεράς, είχε αρχίσει να αποβάλλει τους κίβδηλους πολιτικούς διαχωρισμούς του παρελθόντος, έναν παραγωγικό οικονομικό ιστό που έσφυζε από ζωή (παρά τις κρατικοποιήσεις – ουδείς αναμάρτητος) και μια δημόσια διοίκηση που εκσυγχρονίζονταν ταχέως, και μπορούσε να λειτουργεί ομαλά ακόμη και απούσης της κεντρικής κυβερνήσεως χάρη στον θεσμό των γενικών διευθυντών.

Μετά, ενέσκηψε η πράσινη λαίλαπα του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα προσωπικά. Ανέβηκαν στην εξουσία (κυριολεκτικά την «καβάλησαν») άνθρωποι διψασμένοι για δύναμη και χρήμα, χωρίς όμως κανένα κριτήριο και κανέναν ηθμό αξιοσύνης και ηθικής. Κάτω από τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ, βρήκαν φιλόξενη στέγη φύρδην-μίγδην ανακατεμένοι, λαμόγια του κρατικού «συνδικαλισμού», αιώνιοι καταληψίες φοιτητές της περιόδου 1978-1981, κατά δήλωση «δημοσιογράφοι» που τα αρπάζανε από όποιον τους τα έχωνε καλύτερα, αχυράνθρωποι των κλαδικών με μοναδικό προσόν την πράσινη ταυτότητα του κόμματος και διάφορες γραφικές περσόνες της δήθεν «αριστερής» διανόησης που εξαργύρωναν παλιά και καινούρια γραμμάτια «αγώνων», κυρίως αυτοί που προέρχονταν από την περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου». Είχαμε φτάσει στο γελοίο αριστερό οξύμωρο, όσοι δήλωναν στα πρώτα χρόνια του Παπανδρεϊσμού πως «ήταν κι αυτοί στο Πολυτεχνείο» να χρειάζονται τρία στάδια Μαρακανά και βάλε για να χωρέσουν μέσα!

Όλοι ετούτοι, εν είδη λαφύρου κατέλαβαν το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, δημιουργώντας αμέσως τα τοπικά συνδικαλιστικά φέουδα με το απαράδεκτο «άβατο» και την ευχέρεια να κατεβάζουν διακόπτες, τηλεφωνικές γραμμές και … παντελόνια! Αυτά τα βιλαέτια και τα φέουδα δυστυχώς εξακολουθούν ακόμη και σήμερα, μετά την καταστροφή που έφεραν στην χώρα και μετά από τρία χρόνια σκληρής λιτότητας και πόνου για μεγάλο μέρος του λαού, να ζουν και να βασιλεύουν. Και όχι μονάχα αυτό, αλλά να μας κουνούν με αυθάδεια το δάκτυλο και να εμφανίζονται με θράσος χιλίων πιθήκων ως τιμητές και «μεταρρυθμιστές» ποντάροντας στην κοντή εθνική μας μνήμη και στην ανάγκη της χώρας να κυβερνηθεί.

Ε, λοιπόν, τέρμα τα ψέματα. Συγκυβέρνηση με αυτούς που οδήγησαν την χώρα στον γκρεμό και αμετανόητοι εξακολουθούν να υπερασπίζονται από το μετερίζι όπου ο καθείς τους είχε ταχθεί από το κόμμα του κυρίου Αντιπροέδρου και Υπουργού Εξωτερικών, τον κρατισμό και το στρεβλό κρατικοδίαιτο και διαπλεκόμενο πελατειακό οικονομικο-πολιτικό μοντέλο που μας κατέστρεψε, δεν γίνεται! Όλοι αυτοί θα πρέπει να εξαφανιστούν έστω και ανορθόδοξα. Αν δεν απαλλαγούμε συνολικά από το άγος που ορισμένοι αποκαλούμε «σύστημα ΠΑΣΟΚ» η Ελλάδα δεν θα καταφέρει ποτέ να σωθεί. Η αυτονόητη επανάσταση που χρειάζεται η χώρα, είναι ο ολομέτωπος αγώνας ενάντια στο “σύστημα ΠΑΣΟΚ”, οπουδήποτε αυτό και αν κρύβεται.Η λύση είναι η προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία. Όχι αμέσως, αλλά γρήγορα, ίσως μετά τις γερμανικές εκλογές.

Η επόμενη μέρα για την χώρα ή θα είναι απαλλαγμένη από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» ή δεν θα υπάρξει ποτέ. Αν όλοι οι Έλληνες της κυβερνώσας – και όχι μόνο – κεντροδεξιάς δεν αντιληφθούμε αυτό το προφανές διακύβευμα, αν συνεχίσουμε να δίνουμε συγχωροχάρτια στην πράσινη ακρίδα για χάρη της κυβερνησιμότητας, αν συνεχίζουμε να διορίζουμε ανεκδιήγητους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους των καταστροφέων μας σε θέσεις – κλειδιά, αν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε μια δημόσια διοίκηση που δεν λέει να εκσυγχρονιστεί αφού τα περισσότερα υψηλόβαθμα και μεσαία στελέχη της ανήκουν ακόμη στο σύστημα ΠΑΣΟΚ, αν επιτρέψουμε σε όλους αυτούς τους ολετήρες της χώρας να δίνουν (επιτυχημένες) μάχες οπισθοφυλακών και να προασπίζονται ακόμη και σήμερα τα άνομα και ανομολόγητα «κεκτημένα» τους και την μακροημέρευση των λογής-λογής διαπλεκόμενων αφεντικών τους, τότε λυπάμαι που το γράφω τόσο ωμά, αλλά στο τέλος θα χαρακτηρισθούμε όχι συνεργάτες, αλλά συνένοχοι.