Ο πολιτικός λόγος του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί παρά μια επικίνδυνη για τη χώρα πλειοδοσία σε έναν παλαιοκομματικό πλειστηριασμό παροχών που θυμίζουν άλλες δεκαετίες.
Δεκαετίες που χαράχτηκαν από ένα ψευδεπίγραφο μοντέλο ανάπτυξης, ένα άκρατο κοινωνικό life style, μια μαζική καφενοποίηση του πολιτικού λόγου.
Η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία διατυπώνει εκφράσεις ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει την λαϊκίστικη ρητορική της δεκαετίας του 80.
Ο Α. Παπανδρέου κραύγαζε “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο“.
“Έξω από το ΝΑΤΟ” επαναλαμβάνει τώρα πληκτικά και ο Αλέξης και απειλεί θεούς και δαίμονες μαζί με τον … Ολάντ.
Όσο ο Ανδρέας μας έβγαλε από το ΝΑΤΟ, άλλο τόσο και ο Αλέξης θα μας βγάλει από το Μνημόνιο
Και βέβαια τίποτα από όσα ηρωικά και υπερπατριωτικά υποσχέθηκαν ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ δεν έλαβαν χώρα. Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία πήγαν περίπατο, με αποκορύφωμα το Μνημόνιο. Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ η χώρα υποθήκευσε το μέλλον της, μαζί με μπόλικη διαπλοκή και διαφθορά.
Και έρχονται σήμερα ο Α. Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια ευθεία πολιτική συνέχεια της δεκαετίας του 80, που επιχειρεί να επαναφέρει το αποτυχημένο μοντέλο της μεταπολίτευσης που χρεοκόπησε τη χώρα με άλλους όρους και άλλες προϋποθέσεις.
Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή χαρακτηρίζαμε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και ως έναν πολιτικό ρεβανσισμό του Κράτους ΠΑΣΟΚ και του Συστήματος ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι, όπως έχουμε γράψει επανειλημμένως, στο επιτελείο του κ. Τσίπρα εργάζονται για τη “νέα κοινωνική πλειοψηφία” επιφανείς εκπρόσωποι του βαθέος ΠΑΣΟΚ, όπως η κ. Λούκα Κατσέλη και άλλα στελέχη που προέρχονται από τη μεγάλη παπανδρεϊκή σχολή των πολιτικών ζυμώσεων της δεκαετίας του ’80, γαλουχημένα στα πρώτα χρόνια της οικοδόμησης του περίφημου Κράτους-ΠΑΣΟΚ.
Όπως δεν είναι καθόλου τυχαία και η πρόσφατη παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη. Την περασμένη Τετάρτη, ο θεωρητικός του “συστήματος ΠΑΣΟΚ” επέλεξε να απαντήσει σε δημοσίευμα της “Δημοκρατίας” που τον έφερε “πίσω από τον Τσίπρα”, αντί με μια λιτή ανακοίνωση ολίγων λέξεων, με ένα κείμενο – μανιφέστο για μια σύγχρονη Κεντροαριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει σήμερα μάχες οπισθοφυλακών για να μην αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα. Για να μείνει η χώρα δεμένη στις ίδιες εμμονές, στις ίδιες αγκυλώσεις, στις ίδιες αντί-αναπτυξιακές και οπισθοδρομικές στρεβλώσεις που την έφεραν ως εδώ. Το πρόγραμμα του αντανακλά ένα ιδιότυπο μείγμα αναπαλαιωμένων αντικαπιταλιστικών ρητορικών σχημάτων και πατερναλιστικού κρατισμού, αναπαλαιώνει δηλαδή τον παπανδρεϊκό λαϊκισμό της δεκαετίας του 1980, που μας οδήγησε εδώ. Οικοδομεί πάνω στην παραδοχή ότι το κράτος είναι η λύση για όλα τα δεινά, προτείνει δηλαδή ένα οικονομικό μοντέλο, χρεοκοπημένο ιστορικά.
Η φύση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστής της ρεβάνς του παλιού απέναντι στο νέο προσδίδει άλλο χαρακτήρα στον αγώνα του Αντώνη Σαμαρά. Η ΝΔ δεν δίνει πλέον έναν αγώνα μόνο για την συσπείρωση των δικών της δυνάμεων. Δεν αγωνίζεται μόνο για ένα “κεντροδεξιό”, ή “ευρωπαϊκό”, ή όπως θέλετε πέστε το μέτωπο. Αλλά πρέπει να ηγηθεί ενός ευρέως πατριωτικού μετώπου με την “συστράτευση όλων των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας“. Για να βγει η Ελλάδα από την βαθιά κρίση με ένα εθνικό σχέδιο, όπως είπε ο Αντώνης Σαμαράς από την Ρόδο.
Ο Σαμαράς πρέπει πλέον να αρχίσει να μιλά ανοιχτά στον λαό. Να βάλει αυτός τα κρίσιμα διλήμματα, αντί να τα θέτουν οι άφρονες εξυπηρετητές των διαπλεκόμενων σχεδίων επιστροφής στην δραχμή (“μνημόνιο – αντιμνημόνιο” κλπ).
Ας καταλάβουν όλοι επιτέλους ότι ο Μνημόνιο ειναι η λάθος συνταγή, το λάθος φάρμακο, για την έξοδο από την κρίση. Αλλά δεν είναι η αιτία της κρίσης. Στην κρίση δεν μας οδήγησε ο Σαμαράς, που κατηγορείται τώρα ότι “υπέγραψε την δανειακή”(!), αλλά το διεφθαρμένο μεταπολιτευτικό σύστημα το οποίο επιχειρεί να επαναφέρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα το πρόταγμα γι αυτές τις εκλογές δεν είναι τα (περιοριστικά και ίσως αποπροσανατολιστικά ως ένα βαθμό) “μνημονιο – αντιμνημόνιο”, “ευρώ – δραχμή” κλπ κλπ, αλλά αγώνας ενάντια στο παλιό και διεφθαρμένο σύστημα που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ για μια Νέα Ελλάδα, για την Αναγέννηση της Πατρίδας.
Αυτή θα είναι η μητέρα των μαχών, ας το καταλάβουν όλοι.
Ο αγώνας είναι ενάντια σε όλα αυτά που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καλυπτόμενος τώρα πίσω από τη λεοντή του “αντιμνημονιακού” θέλει να συσκοτίζει ότι ο χώρος του ήταν εκείνος που πρόσφερε επί μια τριαντακονταετία τα ιδεολογικά άλλοθι στο διεφθαρμένο σύστημα ΠΑΣΟΚ. Και τώρα προσπαθεί πάλι να το σώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου