Να ανοίξει το επάγγελμα των φαρμακοποιών

Είμαι πατέρας που ξόδεψα ένα σωρό λεφτά για να σπουδάσει η κόρη μου φαρμακοποιός. Πήρε το πτυχίο και το κορνιζώσαμε στον τοίχο γιατί δεν μπορεί να ανοίξει φαρμακείο. Κάποιοι από τους συμφοιτητές της είχαν το προνόμιο να είναι παιδιά φαρμακοποιών και ορισμένοι να έχουν πλούσιους γονείς. Εγώ δεν είμαι φαρμακοποιός ούτε έχω εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Το κλειστό επάγγελμα είναι ορθάνοιχτο για τους άλλους και ερμητικά κλειστό για την κόρη μου. Δεν μπορεί να ανοίξει φαρμακείο γιατί υπάρχει πληθυσμιακό κριτήριο που καθορίζει τον αριθμό τους. Και αυτό η πολιτεία δεν το κατήργησε με ανόητες δικαιολογίες. Μην τυχόν και θιγούν τα συμφέροντα της συντεχνίας. Απαγορεύει σε πτυχιούχο φαρμακοποιό να ανοίξει όπου θέλει φαρμακείο. Του λέει μείνε στην ανεργία, γιατί δεν είσαι ούτε γόνος μέλους του πριβέ κλάμπ φαρμακοποιών, ούτε μπορείς να ανοίξεις την πόρτα του κλάμπ, αν δεν στάξεις πολύ και ζεστό χρήμα.

Δεν γίνεται, είναι πολλά τα φαρμακεία αντιτείνουν τα μέλη του κλάμπ. Μάλλον έχουν δίκαιο. Έχει καμία σημασία όμως; Είναι απαγορευτικό να ανοίξουν όσοι θέλουν φαρμακείο, δίπλα ή απέναντι από άλλο; Το πτυχίο η κόρη μου το πήρε για να το θαυμάζει ή για να ασκήσει το επάγγελμα που θέλει, όπου θέλει και να αποφασίσει η αγορά αν θα την δεχτεί ή θα την απορρίψει; Με την λογική της συντεχνίας θα έπρεπε να υπάρχει πληθυσμιακό κριτήριο στις καφετέριες, στα εμπορικά, στους γιατρούς, στούς δικηγόρους, στους πολιτικούς μηχανικούς…

Να απαγορεύεται δίπλα σε καφετέρια άλλη καφετέρια, δίπλα σε εμπορικό άλλο εμπορικό, δίπλα σε δικηγορικό γραφείο άλλο γραφείο, δίπλα σε ιατρείο άλλο ιατρείο…Και το κράτος ανέχεται αυτή την κατάσταση. Ανέχεται την καταστρατήγηση του δικαιώματος να επιλέξει ο πολίτης ελεύθερα να μπεί στην αγορά εργασίας. Κι εν τω μεταξύ οι γόνοι βολεύονται μια χαρά και τζάμπα, οι ματσωμένοι πληρώνουν και οι υπό συνταξιοδότηση φαρμακοποιοί φεύγουν με δεσμίδες χαρτονομισμάτων. Με ποιόν τρόπο διαβάστε παρακάτω.

 Βήμα 1: Τα βρίσκουν οικονομικά ο υπό συνταξιοδότηση φαρμακοποιός με τον νέο φαρμακοποιό, εάν ο παλιός φαρμακοποιός διατηρεί φαρμακείο (γιατί πολλοί είναι αυτοί που δεν διατηρούν, αλλά αποσυστεγάζονται από φαρμακεία που διατηρούν με άλλους ή το’χουν κλειστό λόγω αναπηρίας). Kαι αν αρέσει το πόστο στο νέο φαρμακοποιό έχει καλώς, διαφορετικά μεταστεγάζεται σε νέο πόστο ο παλιός φαρμακοποιός με το δικαίωμα του να πάει το φαρμακείο στα 20μ πλέον από άλλο φαρμακείο.

Βήμα 2: κάνει έναρξη λειτουργίας ο παλιός φαρμακοποιός.

Βήμα 3: Εφόσον το φαρμακείο πάρει έγκριση λειτουργίας από τη Nομαρχία, γίνεται με συμβολαιογραφική πράξη συστέγαση του παλιού φαρμακοποιού με το νέο φαρμακοποιό που αγοράζει.

Βήμα 4: Καταθέτει ο παλιός φαρμακοποιός χαρτιά για τη σύνταξη του και καταθέτει την άδεια ιδρύσεως του στη νομαρχία. Eκεί λοιπόν το καλοκάγαθο κράτος, για να μην πετάξει στο δρόμο τον νέο φαρμακοποιό που δούλευε υποτίθεται στο φαρμακείο του παππού φαρμακοποιού, του εκδίδει νέα άδεια ιδρύσεως φαρμακείου για το υπάρχον φαρμακείο στο όνομα πλέον του νέου φαρμακοποιού, αγνοώντας τους περιορισμούς που υπάρχουν για την έναρξη νέου φαρμακείο, δηλ. τους πληθυσμιακούς και γεωγραφικούς περιορισμούς. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την πρακτική, που δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως δεν πουλάνε άδειες οι παλιότεροι, αφού δε φαίνεται το όνομα του υπό συνταξιοδότηση και πως νέα φαρμακεία ανοίγουν συνεχώς, αφού κάποιοι νέοι που αγοράζουν επιλέγουν να αλλάξουν πόστο.

Και για όσους δεν γνωρίζουν, ένας φαρμακοποιός με ορφανή άδεια πουλάει το δικαίωμα του να έχει φαρμακείο, γύρω στα 180-300 χιλιάρικα ανάλογα την περιοχή που είχε το φαρμακείο του, ενώ ένας που διατηρεί ένα καλό πόστο, άρα και τον αέρα του φαρμακείου του (την πελατεία του δηλαδή, ή μάλλον πιο σωστά το σημείο που βρίσκεται, πχ απέναντι από νοσοκομεία κτλ) απο 300,000 και πάνω.

Γ.Χ.

ΥΓ1 Για τους γόνους των φαρμακοποιών τα ίδια ισχύουν με τη διαφορά ότι αντί να πληρώσουν, παίρνουν προίκα!…

ΥΓ2 Αυτό το συντεχνιακό έκτρωμα πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Να ανοίξει το επάγγελμα των φαρμακοποιών.