“Αν εμείς αποφασίσουμε να πεθάνουμε, η Ευρώπη θα ματώσει”

Του Γιώργου Χαρβαλιά*

Παρδαλή εικόνα περιφερόμενου συνοικιακού θιάσου, με όλα τα εφέ και τα συμπαρομαρτούντα, κλόουν και ακροβάτες, χοντρούς-λιγνούς, χιμπατζήδες και μαζορέττες, εμφανίζει τα τελευταία 24ωρα η κυβέρνηση επιτείνοντας την αγωνία, αλλά και το αίσθημα ναυτίας που κυριαρχεί στον ελληνικό λαό. Εναν λαό που υποχρέωνεται να παρακολουθήσει αμίλητος την χοντροκομμένη φάρσα, πληρώνοντας πανάκριβο εισιτήριο, υπό το άγρυπνο βλέμμα του γερμανού χωροφύλακα.

Το θέαμα είναι χυδαίο και τραγικό συνάμα.  Και το ερώτημα είναι ως πότε θα ανεχόμαστε αυτή αθλιότητα που βυθίζει τη χώρα σε ντε φάκτο

αποικιοποίηση, αφρικανικού τύπου, με μια κυβέρνηση πανικόβλητων εντολοδόχων που σπεύδουν να μοιράσουν υποσχέσεις εθνικού μαζοχισμού και βασανιστηρίων, μήπως και καταφέρουν να μακρύνουν το φυτίλι της βόμβας που ετοιμάζεται να σκάσει στα χέρια τους.

Χωρίς αμφιβολία, έφτασε η ώρα να μιλήσουμε με καθαρές κουβέντες. Να κάνουμε λογαριασμό και να δούμε από δώ και μπρός που πάμε.  Και σ΄αυτό το διάλογο που πρέπει να γίνει δημόσια, ρόλο έχει η αντιπολίτευση, πρωτίστως μάλιστα η αξιωματική.

Μπροστά στο ζητούμενο της εθνικής επιβίωσης, απαγορευμένες λέξεις δεν υπάρχουν. Ούτε η κουβέντα για αυτά που λένε και γράφουν όλοι ανεξαιρέτως οι ξένοι αναλυτές «κάνει ζημιά», όταν γίνεται εντός συνόρων. Το αντίθετο μάλιστα. Ξεδιαλύνει την επιχείρηση συσκότισης που μάταια επιχειρούν ένας πολιτικά αυτιστικός πρωθυπουργός , ένας πρωθυπουργεύων με συμπτώματα συμπεριφορικής αστάθειας και διάφοροι άλλοι κονφερασιέ του κυβερνητικού τσίρκου.

Διάλογος λοιπόν και μάλιστα δημόσιος. Για να ξέρουμε με ποιό τίμημα θα οργανώσουμε, ως έθνος πλέον, την απόδραση μας.

Μία δραματική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, είναι, σύμφωνα με το 90% των ξένων οικονομικών αναλυτών η μοναδική λύση στο ελληνικό πρόβλημα δανεισμού . Αντι λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, καλό θα ήταν να μάθουμε με ποιούς όρους αυτή θα οργανωθεί και κυρίως ποιό είναι το κατάλληλο τάιμιγκ για να την επιδιώξουμε.

Υπάρχουν πολλές συνιστώσες γύρω από την περίπλοκη εξίσωση της αναδιάρθρωσης που καθορίζουν το τελικό όφελος για την ελληνική οικονομία. Αν, λόγου χάριν, το «κούρεμα» γίνει συντεταγμένα(και συμπεφωνημένα) ως διαγραφή χρέους, αν θα προκύψει ως μονομερής πράξη(στάση πληρωμών και δήλωση αδυναμίας επιστροφής τμήματος των καταβληθείσων πιστώσεων) ή αν θα προκύψει ως αποτέλεσμα τυχαίου γεγονότος που θα επισημοποιήσει το «κρασάρισμα» της ήδη πτωχευμένης ελληνικής οικονομίας.

Ασφαλώς το εγχείρημα έχει και συνέπειες. Δεν γνωρίζω καμία περίπτωση όπου χαρίζεται χρέος με τον δανειστή ευτυχισμένο και τον οφειλέτη…αρτιμελή. Μπροστά στην περίπτωση όμως τα δανεικά να γίνουν…αγύριστα, πάντα υπάρχουν περιθώρια έντιμων συμβιβασμών.

Υπό αυτή την έννοια, αυτή η κυβέρνηση, καλό θα ήταν να μας εξηγήσει πώς και γιατί παζάρεψε πριν μία εβδομάδα την «συντεταγμένη χρεοκοπία», εντός ευρώ, με κούρεμα χρέους 50% και κυρίως, γιατί αποφάσισε να κάνει πίσω πανικόβλητη, διαψεύδοντας το γεγονός και εμμένοντας στην συμφωνία-ασπιρίνη της 21^ης Ιουλίου(που είναι άκρως αμφίβολο αν είναι εφαρμόσιμη στην αρχική της σύλληψη).

Τι ζήτησαν οι Γερμανοί για να μας επιτρέψουν την αναδιάρθρωση και προκάλεσε ηλεκτροσόκ στους υποτακτικούς συνομιλητές τους; Μήπως να καθορίζουν και πότε θα πηγαίνουν οι Ελληνες στη…τουαλέττα;

Επειδή φοβούμαι πώς κάτι τέτοιο συνέβη, ήρθε ή ώρα να εξηγήσει κάποιος  στην Καγκελλαρία, πώς αν εμείς αποφασίσουμε να πεθάνουμε, η Ευρώπη θα ματώσει. Και μπορεί η αιμορραγία να αποδειχτεί ακατάσχετη..

*Το άρθρο θα δημοσιευτεί στον αυριανό “Τύπο της Κυριακής“