Δημ. Μαρκόπουλος
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε ένα δημοψήφισμα αυτό θα έπρεπε να γίνει το 2010 για την αποδοχή ή όχι του Μνημονίου. Στην παρούσα συγκυρία, υπό το βάρος των έντονων κοινωνικών αντιδράσεων, της αυξημένης ανεργίας και της κοινωνικής εξαθλίωσης, εύκολα μπορούμε να φανταστούμε το αποτέλεσμα. Κι αυτό θα είναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ.
Γιατί:
- Ο λαός με το θυμικό θα προτιμήσει την μη αποδοχή της νέας σύμβασης, θέτοντας ως πρόταγμα την εθνική υπερηφάνεια κι όχι τον έλεγχο του Βερολίνου στη χώρα μας. Οι εθνικοπατριωτικές κορώνες πάντοτε ήταν πιο ελκυστικές από τη νηφάλια ανάλυση.
- Ο μέσος πολίτης δεν θα ψηφίσει τον αυτοχειριασμό του με ενδεχόμενα νέα μέτρα που η νέα σύμβαση θα φέρει.
- Έχοντας πεισθεί πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει μετά από δύο καταστροφικά χρόνια για τα εισοδήματα και τον κοινωνικό ιστό, θα ψηφίσει για να στείλει μήνυμα καταδίκης της κυβέρνησης.
Όλα όμως τα παραπάνω θα οδηγήσουν σε μια ψήφο ανάλογη αυτής που έφερε την κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη στην εξουσία το 1920 και οδήγησαν στη Μικρασιατική καταστροφή. Γιατί πολύ απλά στους ξένους επικριτές μας παρέχουμε μιας πρώτης τάξης ευκαιρίας να μας πουν «αφού εσείς δεν θέλετε παραμονή στο ευρώ, εμείς δεν σας πιέζουμε». Και με τον δημοκρατικό αυτό τρόπο, θα μπει ταφόπλακα στα όνειρα μιας γενιάς για μια ισχυρή Ελλάδα.
Παράλληλα, οι γραφειοκράτες του Βερολίνου θα έχουν ένα πολύ καλό επιχείρημα για να πουν στις διεθνείς αγορές. Αφού δηλαδή η κυρία Μέρκελ πει πως «οι Έλληνες δεν θέλουν να σωθούν» θα μας κουνήσει το μαντήλι και θα συνεχίσει προς τη σωτηρία του ουσιαστικού της προβλήματος. Της Ιταλίας. Ενδεχομένως ο Παπανδρέου μάλιστα να δίνει κι ένα ανέλπιστο δώρο στην φίλη «Αγκέλα».
Κοινώς, το καταστροφικό δίλλημα Παπανδρέου είναι «Ευρώ ή δραχμή». Όταν όμως το απευθύνεις σε έναν λαό που ήδη βρίσκεται στα όρια του, τότε θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Και δυστυχώς η σωτηρία του ΠΑΣΟΚ μπήκε μπροστά σε σχέση με το μέλλον του τόπου.
Γιατί:
- Ο λαός με το θυμικό θα προτιμήσει την μη αποδοχή της νέας σύμβασης, θέτοντας ως πρόταγμα την εθνική υπερηφάνεια κι όχι τον έλεγχο του Βερολίνου στη χώρα μας. Οι εθνικοπατριωτικές κορώνες πάντοτε ήταν πιο ελκυστικές από τη νηφάλια ανάλυση.
- Ο μέσος πολίτης δεν θα ψηφίσει τον αυτοχειριασμό του με ενδεχόμενα νέα μέτρα που η νέα σύμβαση θα φέρει.
- Έχοντας πεισθεί πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει μετά από δύο καταστροφικά χρόνια για τα εισοδήματα και τον κοινωνικό ιστό, θα ψηφίσει για να στείλει μήνυμα καταδίκης της κυβέρνησης.
Όλα όμως τα παραπάνω θα οδηγήσουν σε μια ψήφο ανάλογη αυτής που έφερε την κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη στην εξουσία το 1920 και οδήγησαν στη Μικρασιατική καταστροφή. Γιατί πολύ απλά στους ξένους επικριτές μας παρέχουμε μιας πρώτης τάξης ευκαιρίας να μας πουν «αφού εσείς δεν θέλετε παραμονή στο ευρώ, εμείς δεν σας πιέζουμε». Και με τον δημοκρατικό αυτό τρόπο, θα μπει ταφόπλακα στα όνειρα μιας γενιάς για μια ισχυρή Ελλάδα.
Παράλληλα, οι γραφειοκράτες του Βερολίνου θα έχουν ένα πολύ καλό επιχείρημα για να πουν στις διεθνείς αγορές. Αφού δηλαδή η κυρία Μέρκελ πει πως «οι Έλληνες δεν θέλουν να σωθούν» θα μας κουνήσει το μαντήλι και θα συνεχίσει προς τη σωτηρία του ουσιαστικού της προβλήματος. Της Ιταλίας. Ενδεχομένως ο Παπανδρέου μάλιστα να δίνει κι ένα ανέλπιστο δώρο στην φίλη «Αγκέλα».
Κοινώς, το καταστροφικό δίλλημα Παπανδρέου είναι «Ευρώ ή δραχμή». Όταν όμως το απευθύνεις σε έναν λαό που ήδη βρίσκεται στα όρια του, τότε θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Και δυστυχώς η σωτηρία του ΠΑΣΟΚ μπήκε μπροστά σε σχέση με το μέλλον του τόπου.
protothema
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου