Της Αθηνάς Μπασιούκα*
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο στην σκοτεινή περίοδο της κρίσης που διανύουμε. «Τα χρήματα», είναι η προφανής απάντηση. Αυτό θα απαντήσει ο Έλληνας, γιατί ο Έλληνας πονάει όταν βλέπει την αλλαγή στην τσέπη του.
Όχι, λοιπόν, δεν ...
μου λείπουν τα χρήματα. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν μπορώ να ψωνίζω όπως ψώνιζα, ούτε το γεγονός ότι δεν μπορώ να αποταμιεύσω πλέον. Ζω και χωρίς αυτά. Όλοι μας μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά. Το πρόβλημα είναι αλλού και είναι πολύ βαθύτερο.
Πριν φτάσω στα τριάντα μου χρόνια, αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια μου όλη η αλήθεια.
Έχοντας ουσιαστικά εγκαταλείψει τις πρώτες μου σπουδές στο πολυτεχνείο (σημ: πήρα το δίπλωμά μου με μεγάλη χρονική καθυστέρηση) για να κυνηγήσω το όνειρό μου που ήταν η συγγραφή, έγινα πολλές φορές αποδέκτης αρνητικών σχολίων, γεμάτων αμφιβολία και ειρωνεία. Υπάρχουν φορές που ακόμα και σήμερα, που στην βιβλιοθήκη μου υπάρχουν ήδη τέσσερα βιβλία που φέρουν την υπογραφή μου και που έχω ξεκινήσει έναν νέο κύκλο σπουδών, πολλοί δεν μπορούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο δεν δίνω εξετάσεις στον ΑΣΕΠ, «για να τακτοποιηθώ και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο».
Πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ένιωθα αδιάφορα για αυτούς τους ανθρώπους. Σήμερα, που η χώρα βυθίζεται στην άβυσσο, για τους ίδιους ανθρώπους νιώθω αποστροφή. Για να μην πω αηδία. Στα λίγα χρόνια της μέχρι τώρα ενήλικης ζωής μου, τα μάτια μου έχουν δει ένα σημαντικό μέρος αυτού του πλανήτη.
Μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πω ότι η ομορφιά αυτής της χώρας, της Ελλάδας, είναι κάτι το σπάνιο. Και όμως, εγώ δεν μπορώ να χαρώ τίποτα από τα καλά της. Νιώθω αυτό το αίσθημα της αποστροφής και της αηδίας από το πρωί μέχρι το επόμενο πρωί. Τσατίζομαι, μου γυρίζει το στομάχι, πώς αλλιώς να το πω;
Ποιος φταίει; Φταίνε οι περισσότεροι πολιτικοί. Οι περισσότεροι. Που πήρανε την ιερή έννοια της «πολιτικής» και την ξεσκίσανε. Φταίνε όλες αυτές οι χιλιάδες ανθρώπων που συντήρησαν αυτό το σύστημα για δεκαετίες. Που έκαναν το δημόσιο την υπέρτατη αξία τους και το μεγαλύτερο όνειρό τους.
Το δημόσιο, τον χώρο που οι μεγαλύτεροι κηφήνες θρονιάστηκαν και τα καλύτερα μυαλά καταδικάστηκαν να σαπίσουν. Περισσότερο από όλους όμως φταίει η συνομήλική μου, η οποία δηλώνει ότι κάνει διδακτορικό για να μπορέσει να γίνει ωρομίσθια σε σχολείο για άτομα με ειδικές ανάγκες και ο συνομήλικός μου που γλύφει κατουρημένες ποδιές για να πάρει μια θέση που θα του εξασφαλίζει το εξευτελιστικό ποσό των 1000 ευρώ το μήνα.
Οι προηγούμενοι από εμάς λοιπόν ήταν άνθρωποι των οποίων η νοημοσύνη δεν επαρκούσε για να αντιληφθούν αυτό που έβγαζε μάτι: η χώρα δεν είχε τίποτα το οποίο να της φέρνει ουσιαστικά έσοδα. Και αν είχε κάτι, όπως ο τουρισμός, οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι να το σεβαστούν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για το εφήμερο κέρδος, το οποίο είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μακροπρόθεσμα θα οδηγούσε στην καταστροφή.
Η χώρα ζούσε με δανεικά, χωρίς να παράγει τίποτα. Δεν υπήρξε ποτέ όραμα. Δεν υπήρξαν εταιρίες που να παράγουν κάποια καινοτομία. Υπήρχαν κατά βάση οι διαγωνισμοί του δημοσίου και οι δουλειές του μπαμπά που θα την συνέχιζαν τα παιδιά. Ναι, οι μεγαλύτεροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η οικονομική καταστροφή ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Εμείς, οι νέοι άνθρωποι του 2010, δεν θα έπρεπε να μπορούμε να το καταλάβουμε;
Οι γονείς μας, μας έδειξαν έναν συγκεκριμένο δρόμο στην ζωή: τον δρόμο που ήξεραν. Εμείς για ποιο λόγο τον ακολουθήσαμε αν δεν μας ταίριαζε και για ποιο λόγο συνεχίζουμε να τον ακολουθούμε; Γιατί, εσείς όλοι αγαπητοί μου συνομήλικοι κατηγορείτε τους προηγούμενους και βαδίζετε στον δρόμο που θα σας οδηγήσει στην οδό της μετριότητας όπου βρίσκονταν οι προηγούμενες γενιές;
Έχω βαρεθεί – πολύ πριν από την κρίση – να ακούω τους νέους να μοιρολογούν: δεν υπάρχει δουλειά, η χώρα τρώει τα παιδιά της και οι ευκαιρίες είναι λίγες. Λοιπόν, τι κάνουμε γι’ αυτό; Γιατί εγώ βλέπω ότι αυτό που κάνουμε είναι να οδηγούμαστε σε διαπιστώσεις και να υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας. Πόσοι κάθισαν πραγματικά να σκεφτούν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και τι δυνατότητες είχαν να αναπτύξουν αυτή τους την επιθυμία; Πόσοι σπούδασαν αυτό που πραγματικά ήθελαν; Πόσοι αξιοποίησαν τις απεριόριστες δυνατότητες που τους δίνει το Internet στην σημερινή του μορφή;
Πόσοι έψαξαν για την ευκαιρία της ζωής τους σε μία από τις χώρες του εξωτερικού; Πόσοι έχουν πάρει χαμπάρι τα απίστευτα πράγματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Κίνα, στην Αμερική και στην βόρεια Ευρώπη; Αν ο στόχος είναι να μην ξεμυτίσεις από την γειτονιά σου, προκειμένου να έχεις εξασφαλισμένο το φαγητό της μαμάς και το σπίτι του μπαμπά που συνέβαλλαν και αυτοί στο να οδηγηθεί η χώρα εκεί που είναι σήμερα, τότε μην απορείς αν δεις τη ζωή σου να μην φτιάχνει ποτέ.
Πριν λίγες μέρες έμαθα κι εγώ όπως και όλος ο κόσμος για τον θάνατο του Steve Jobs. Ο συγκλονιστικός αυτός άνθρωπος ο οποίος εμπνεύστηκε και διαμόρφωσε την επικοινωνία, άλλαξε την βιομηχανία της μουσικής και έδωσε άλλη μορφή στις κινηματογραφικές ταινίες, ξεκίνησε την ενήλικη ζωή του συλλέγοντας γυάλινα μπουκάλια που τα πουλούσε προκειμένου να εξασφαλίσει το φαγητό της ημέρας.
Για το iphone, το πιο δημοφιλές ίσως δημιούργημά του, οι επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος επηρεάζεται στην θέα του με τον τρόπο που επηρεάζεται και όταν αντικρίζει έναν σταυρό ή κάποιο άλλο σύμβολο πίστεως. Τόσο μεγάλη είναι η επιρροή αυτού του προϊόντος στην ανθρώπινη φύση. Και αυτό, το κατάφερε ένας άνθρωπος που μάζευε γυάλινα μπουκάλια για να μπορέσει να φάει.
Δεν ξέρω αν η Αμερική είχε κρίση όταν ο Jobs πείναγε, η τσέπη του πάντως είχε σίγουρα κρίση. Είχε όμως κάτι ακόμα που πολύ φοβάμαι ότι εμείς οι Έλληνες δεν ξέρουμε τι είναι: όραμα. Είχε οραματιστεί έναν άνθρωπο που θα κουβαλάει Internet, ταινίες, βιβλία, τεράστια ποσότητα πληροφορίας και απεριόριστες δυνατότητες επικοινωνίας στο μικρό του τσεπάκι. Και βέβαια το κατάφερε.
Όταν έχεις όραμα, φτιάχνεις και ένα σχέδιο. Και όταν έχεις ένα σχέδιο το ακολουθείς και πετυχαίνεις. Και δεν είναι μόνο ο Jobs. Δεν είναι μία περίπτωση στις 1000. Είναι ο κανόνας για αυτούς που τολμούν. Είναι η φίλη μου η Αγγελική, το κορίτσι μιας μέσης ελληνικής οικογένειας, που έφυγε για Αμερική και Γερμανία και ζει τρεις φορές καλύτερα από όσους έμειναν εδώ να παρακαλάνε τους πολιτικούς για έναν διορισμό σε μια θέση που είναι πιθανό να μπει σε εφεδρεία.
Είναι η Σοφία Κοκοσαλάκη που με τα ρούχα και τα κότσια της έχτισε ένα σημαντικό όνομα στην διεθνή μόδα. Είναι ο Mark Zuckerberg, το παιδί που ξεκίνησε το Facebook για να δημιουργήσει μια μεγάλη παρέα και παρέσυρε μαζί του ολόκληρο τον κόσμο. Είναι οι 25 Έλληνες που εργάζονται στο CERN και προσπαθούν να δώσουν πολύτιμες απαντήσεις για την δημιουργία του κόσμου μας. Είναι όλοι αυτοί που ξεκίνησαν χωρίς λεφτά, χωρίς μέσο, χωρίς θείους πολιτικούς. Ξεκίνησαν με μια ιδέα και με ακλόνητη, ισχυρή θέληση. Όλοι αυτοί είναι απλώς άνθρωποι. Άνθρωποι σαν εμένα κι εσένα.
Ποιο είναι το δικό μας όραμα λοιπόν; Φοβάμαι ότι το δικό μας όραμα αγαπητοί μου συνομήλικοι δεν φτάνει ιδιαίτερα μακριά. Εμάς μας αρκεί το να γίνουμε ωρομίσθιοι και να παίρνουμε λίγα ευρώ την ώρα με καθυστέρηση μηνών. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν είναι η δικιά μας γενιά που θα φέρει την πραγματική αλλαγή. Και λυπάμαι τόσο γι’ αυτό. Και πολλοί θα μου πούνε: «μα θα αφήσουμε την Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι το σπίτι μας». Η Ελλάδα δεν είναι πια αυτή που ήτανε αγαπητοί μου. Η Ελλάδα πουλήθηκε. Το γράφω με δάκρυα στα μάτια μου. Η Ελλάδα πουλήθηκε.
* Η Αθηνά Μπασιούκα είναι συγγραφέας, ειδικευόμενη σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, απόφοιτος του Πολυτεχνείου Θεσσαλίας και κατά την περίοδο 1999-2000 υπήρξε έφηβη βουλευτής Μαγνησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου