Όσοι κλέβουν τις προσδοκίες των νέων, θα τους βρουν κάποτε μπροστά τους

Οι νέοι του κόσμου δεν διακρίνονται από κάποια ομοιογένεια ως κοινωνική ομάδα. Από την άλλη, οι πολιτικοί δείχνουν απρόθυμοι, ή και ανίκανοι, να δημιουργήσουν μια συναίνεση όσον αφορά στα προβλήματα εκείνα που διαβρώνουν  τα θεμέλια της κοινωνίας της ευμάρειας, οι πολίτες της οποίας έχουν μετατραπεί σε απλούς παρατηρητές ενός όλο και πιο ελιτίστικου καπιταλισμού.


Ο καπιταλισμός είναι ανεκτός, μόνον εφόσον δίνει την ευκαιρία σε κάποιον να συμμετέχει σε αυτόν. Σήμερα όμως, το όνειρο της ελεύθερης αγοράς έπαψε να είναι επιθυμητό. Πρόκειται για ένα σύστημα που δεν οδηγεί πουθενά. Και για τους νέους ανθρώπους που βγαίνουν για πρώτη φορά στη κοινωνία, αυτό τους προκαλεί μια αβεβαιότητα, έναν σκεπτικισμό, και έναν φόβο για το μέλλον. Και όσοι κλέβουν τις προσδοκίες και τις ευκαιρίες των νέων, θα τους βρουν κάποτε μπροστά τους, να απαιτούν κατά χιλιάδες την επιστροφή των κλεμμένων ονείρων τους.
Αυτή την εμπειρία ζουν σήμερα, σε διαφορετικούς βαθμούς, χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Χιλή, το Ισραήλ, και η Βρετανία. Όσο διαφορετικά και αν είναι τα κίνητρα των, πολλές φορές βίαιων, διαμαρτυριών, στο τέλος καταλήγουν σε ένα βασικό και κοινό αίτημα: Πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην εργασία, και στη κατοικία.
Τα παραπάνω αποτελούν θεμελιώδη δικαιώματα, και όχι μόνο ανάγκες. Υπάρχουν όμως πολλά εμπόδια που οι νέοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν, ή και που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν. Σε περιοχές της Βρετανίας ή και του Ισραήλ, το να είσαι μορφωμένος και να εργάζεσαι, δεν σημαίνει απαραίτητα πως μπορείς να μένεις μόνος, ή ακόμη και να πληρώσεις για την εκπαίδευση των παιδιών σου.
Οι κυβερνήσεις ξοδεύουν δισεκατομμύρια στις αγορές, προκειμένου να κρατήσουν τον «σατανά» δείκτη  Dow Jones χαρούμενο. Από την άλλη κόβουν παντού τα κοινωνικά επιδόματα. Αυτές οι πολιτικές εκλαμβάνονται ως κυνικές από πλευράς των πολιτών της Ελλάδας, της Ισπανίας, και της Βρετανίας, όπου οι δείκτες ανεργίας των νέων είναι ιδιαίτερα υψηλοί. Και αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι μικρές  προνομιούχες ελίτ, οι οποίες συζητούν για τις διαφορές μεταξύ αγανακτισμένων και τραμπούκων, πίνοντας το τσάι τους, και ανησυχώντας για τη πορεία των χρηματαγορών.
Όμως η πτώση των αξιών στο χρηματιστήριο δεν είναι τίποτα μπροστά στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Όταν ένας νέος διαπιστώνει ότι παρά τη καλή του εκπαίδευση, δεν έχει πιθανότητας να εκπληρώσει τα όνειρά του, τότε ακόμη και το Facebook παύει να αποτελεί μια βαλβίδα ασφαλείας. Όταν συμβεί αυτό, ακόμη και μια τραγική, πλην όμως συνηθισμένη πράξη, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια γενικευμένη αντίδραση, και ο απελπισμένος όχλος να τα κάνει όλα λίμπα. Τότε είναι που ο καθένας μας είναι απόλυτα δικαιολογημένος να μετατραπεί σε ταραξία και πλιατσικολόγο.
Σε μια μικρότερη κλίμακα, αυτό το χάος απλά αντανακλά το παράδειγμα που δίνεται από τους από πάνω: Άρπαξε ότι μπορείς, και εξαφανίσου πριν σε πιάσουν. Στην ουσία, οι πλιατσικολόγοι αποτελούν τους αντίστοιχους τραπεζίτες των δρόμων.
Η πτώση αυτή μπορεί να ανασταλεί μόνο από τους πολιτικούς. Και αυτό θα πρέπει να γίνει σύντομα. Όχι με κούφια λόγια, ούτε με αυξημένη αστυνομική παρουσία. Μόνο με πολιτική δράση. Είναι άγνωστο όμως αν η σημερινή νεολαία που διαμαρτύρεται στους δρόμους, θα δει ποτέ αυτή την ημέρα να έρχεται.
S.A.-Der Standard
http://derstandard.at/1311803178523/Proteste-Die-Banker-von-der-Strasse