Καθαρές λύσεις

Της Αννας Παναγιωταρέα

Θα έπρεπε στη Νέα Δημοκρατία να είναι «τυφλοί τοις όμμασι και κωφοί τοις ωσί» για να αποδεχθούν πρόταση συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ. Κατ’ αρχήν, ο μόνος που μπορεί να δώσει εντολή «συγκατοίκησης» στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα δεν είναι οι ηγεσίες τους. Εντολή δίνει μόνον -με την ψήφο του- ο ελληνικός λαός.......

Ενα τέτοιο πολιτικό άλμα, χωρίς τη λαϊκή νομιμοποίηση, θα μπορούσε να έχει συνέπειες τραγικές στην εμπιστοσύνη των Πολιτών.

ΗΔΗ, στα κοινωνικά δίκτυα γράφονταν το Σαββατοκύριακο απόψεις όπως: «Οι νυν και οι τέως μαζί, κατά το δόγμα τού όλοι είμαστε ίδιοι». Δεν νομίζω ότι ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου αντέχουν να αναλάβουν αυτό το όντως βαρύ πολιτικό κόστος. Και όσοι από το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ. -οι λεγόμενοι ήπιοι ή ευρωπαϊστές ή του μεσαίου χώρου- φέρνουν ως παράδειγμα αγαστής συνεργασίας την υπερψήφιση του νόμου για την Παιδεία, πρέπει να υπεραπλουστεύουν τα ζητήματα τα οποία κάνουν διαφορετικούς τους λόγους που οδήγησαν τον Σαμαρά να δώσει συγκατάθεση για τη συμπόρευση στο νόμο. Η θέση της Νέας Δημοκρατίας, διαχρονικά από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα, ήταν νόμοι που αφορούν στην Παιδεία, στην Υγεία, στην άμυνα και στην εξωτερική πολιτική να ψηφίζονται με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση ως εθνικά θέματα. Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν έστερξε να τα αντιμετωπίσει, έτσι και γι’ αυτό ψηφίζονταν πάντοτε από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Αλλά και ποιοι θα ήταν οι αποχρώντες λόγοι για τους οποίους η Νέα Δημοκρατία θα συναινούσε στη ναυαγιαίρεση της αποτυχημένης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ; Για να μην πάει χειρότερα η Ελλάδα, ακούγεται. Αλλά αν πράγματι το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι ρίχνει το σκάφος στα βράχια, δεν είχε παρά να κάνει πίσω στη φοροεισπρακτική του πολιτική και να ακολουθήσει τις υποδείξεις όχι της Νέας Δημοκρατίας, αλλά όλων των οικονομικών παραγόντων, όλων των αναλυτών της οικονομίας και αν δεν έφταναν όλοι αυτοί, τουλάχιστον χρησιμοθηρικά, ας μελετούσε τι γράφουν συνεχώς και αδιαλείπτως τα ξένα ΜΜΕ.

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ που πέρασε δεν υπήρξε διεθνές ΜΜΕ που αναφερόμενο στην ελληνική οικονομική κρίση να μην κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ακόμη κι αν δοθεί το δάνειο της 21^ης Ιουλίου είναι μικρή η πιθανότητα η Ελλάδα να ορθοποδήσει. Και δεν επικαλούνταν ως αίτιο την ύφεση ή τη μη αποδοτικότητα του φορολογικού συστήματος, αλλά την ανικανότητα, την αβελτηρία και την ιδεολογική σύγχυση της κυβέρνησης, που την οδηγούν στην αναποτελεσματικότητα εφαρμογής των υπεσχημένων. Επομένως, ο Γ. Παπανδρέου διά μαγείας Α. Σαμαράς γίνεται; Δεν γίνεται.