Δεκαετίες τώρα μας είχαν φάει τ’ αφτιά. Ότι υπάρχει και ένα «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» εν είδει μπαμπούσκας μέσα στο… «όλον ΠΑΣΟΚ». Ένα ΠΑΣΟΚ άλλης πάστας, με πατριωτικούς στόχους για την χώρα και την κοινωνία, ενάντια στην ρεμούλα και στην προδοτική διαφθορά του παρηκμασμένου κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Που μάχεται «από μέσα» για να επιφέρει τις σκοπούμενες αλλαγές.
Που δεν παραμένει στο ΠΑΣΟΚ για λόγους συναισθηματικού εγκλωβισμού ή κυνικού συμφέροντος, αλλά επειδή πιστεύει βαθιά στα προδομένα προτάγματα της 3ης του Σεπτέμβρη και στον ρεαλισμό τους, στο ενδεχόμενο κυβερνητικής πρότασης με αυτά τα προτάγματα. Ένα «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» που θα ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή για όλα τα εθνικά θέματα, ακόμα και ενάντια στην γραμμή του κόμματος.
Λοιπόν, Game Over. Μέσα στους πολλαπλούς συμβολισμούς και «σταθμούς» της χθεσινής ημέρας, της πρώτης 3ης του Σεπτέμβρη που λειτούργησε σαν μνημόσυνο αντί για αυτάρεσκη γιορτή εξουσίας, συγκαταλέγεται και ο τελεσίδικος θάνατος του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» και της παντομίμας που έπαιζε. Διότι αποδείχθηκε ότι είναι… πιο πολύ ΠΑΣΟΚ παρά πατριωτικό. Πιο πολύ κολλημένο όπως το νύχι με το κρέας στις λογικές του οπορτουνισμού, της πολιτικής επιβίωσης, της μέριμνας για την ακριβέστερη διαπίστωση του πού φυσάει ο άνεμος παρά στο νασυλλογάται ελεύθερα, δηλαδή καλά, για την Ελλάδα.
Ο «νέος Αγωνιστής» και ο Γιάννης Χατζηαντωνίου επέλεξαν χθες να δηλώσουν με τον πλέον επίσημο τρόπο την υποταγή τους στον Αλέξη Τσίπρα και στο πολυσυνιστωτικό του μόρφωμα. Και να δώσουν ένα ακόμα άλλοθι για την αντιποίηση της αρχής (και με τις δύο έννοιες της λέξης) του ΠΑΣΟΚ. Σε μια ομιλία που περιέγραψε με κάθε δυνατό τρόπο το πώς θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ, για να στεφεί στο τέλος με την διαπίστωση ότι «δεν θα γίνουμε εμείς το νέο ΠΑΣΟΚ».
Τόσα χρόνια μάχης των ανθρώπων του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» ενάντια στο σχέδιο Αννάν, ενάντια στην αντιποίηση του ονόματος, της ιστορίας και εν τέλει των εδαφών της Μακεδονίας, ενάντια στην Ρεπουσιάδα του βιβλίου της ΣΤ΄ Δημοτικού και του «συνωστισμού», ενάντια σε δραγώνειες λογικές και τατσοπούλειες πρακτικές, για να υποταχθούν εν τέλει σε αυτούς που έλεγαν ανέκαθεν και από θέσεως αρχής τα ακριβώς αντίθετα. Μας έφαγαν τα αφτιά με τον πατριωτισμό για να ενταχθούν τελικά ως συνομιλητές της… συνιστώσας Ρόζα.
Δυστυχώς, η εξήγηση είναι μία και προφανής: ως «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», χορηγείτο τουλάχιστον ένα κομμάτι της πίτας που διαμοίραζε το ΠΑΣΟΚ και στην «πατριωτική» συνιστώσα, η λειτουργία της οποίας ήταν ανέκαθεν η χορηγία του άλλοθι. Τώρα με το επερχόμενο μονοψήφιο ποσοστό, ποιά πίτα, πού πίτα; Ενώ ως «πατριωτική» συνιστώσα του νέου ΣΥΡΙΖΑ, της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, κάτι γίνεται. Πολιτική επιβίωση, δημόσιος λόγος, πίτα, καλό deal προσχώρησης κι Άγιος ο Θεός.
Φυσικά δεν υποστηρίζουμε ότι ο πατριωτισμός αποτελεί μονοπώλιο ενός κόμματος ή ενός αρχηγού. Υποστηρίζουμε όμως ότι ο πατριωτισμός δεν αποτελεί με κανέναν Θεό τσιφλίκι ή έστω χώρος του cool Αλέξη, του toy boy του εγχώριου εθνομηδενισμού, που θυμήθηκε ξαφνικά τα πατριωτικά παιανίσματα και τις εθνικές ανεξαρτησίες (αν πάντως ο Αλέξης υποχρεώσει τον Τατσόπουλο σε εθνικοπατριωτικούς δεκάρικους για να δουν εξουσία, το… ρίχνω στο ροζ μόνο και μόνο για τον σουρεαλισμό του πράγματος…).
Και αναρωτιόντουσαν κάποιοι, γιατί δεν «αυγαταίνει» το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ». Πλέον μάθαμε οριστικά τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου