«Δε φοβάμαι τον καρκίνο, φοβάμαι τα καρκινώματα». Αυτή τη συγκλονιστική φράση είπε το Σάββατο το πρωί στην τηλεόραση μια καρκινοπαθής η οποία εδώ και καιρό, μαζί με άλλους σοβαρά ασθενείς βιώνουν μια απίστευτη ταλαιπωρία. Οι φαρμακοποιοί έχουν κόψει την επί πίστωση χορήγηση φαρμάκων με αποτέλεσμα οι ασφαλισμένοι να πληρώνουν από την τσέπη τους και να παίρνουν πίσω τα λεφτά από τα ταμεία μετά από μήνες.
Κι αν πρόκειται για ασπιρίνες ή φθηνά φάρμακα, έχει καλώς. Όταν όμως μιλάμε για καρκινοπαθείς ή για άλλους σοβαρά ασθενείς όπου τα φάρμακά τους κοστίζουν 2 και 3 χιλιάδες τότε τι γίνεται; Που θα βρουν αυτά τα λεφτά οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι;
Οι φαρμακοποιοί έχουν το δίκιο τους καθώς το κράτος τους χρωστά 1 δις ευρώ και δεν έχουν να πληρώσουν για να αγοράσουν νέα φάρμακα. Έχουν κι αυτοί τις ευθύνες τους διότι όταν λεφτά υπήρχαν θησαύριζαν με ποσοστά κέρδους πάνω από 35%. Αλλά δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών.
Από την άλλη, το πολυδιαφημισμένο εγχείρημα του ΕΟΠΥΥ βούλιαξε μέσα σε μια νύχτα λόγω της υποχρηματοδότησης. 5 εκατ. ευρώ έχει στα ταμεία του και χρωστά πάνω από 3,5 δις σε φαρμακοποιούς, γιατρούς, διαγνωστικά κέντρα και κλινικές.
Στη μέση βρίσκονται καθημερινά εκατομμύρια ασθενείς που το μόνο που ζητούν είναι τα φάρμακά τους.
Όταν όμως μιλάμε για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σοβαρές ασθένειες εκεί δεν χωράνε ούτε αντιπαραθέσεις, ούτε πολιτικές αντιπαλότητες, ούτε συνδικαλιστικά κόλπα.
Το τραγικό είναι ότι λόγω της παντελούς ακυβερνησίας δε λειτουργεί τίποτε. Αν και τα ακριβά φάρμακα οφείλουν να τα έχουν τα φαρμακεία των νοσοκομείων, εντούτοις ούτε κι αυτά τα διαθέτουν επειδή δεν έχουν λεφτά να τα αγοράσουν. Φαύλος κύκλος δηλαδή και οι καρκινοπαθείς να πεθαίνουν γιατί το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε, διαλύθηκε.
Είναι ντροπή για τον πολιτισμό αυτής της χώρας να αφήνονται άνθρωποι να πεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να έχουν τα φάρμακά τους.
Δε μπορεί οι συγγενείς καρκινοπαθή που πέθανε να δίνουν το φάρμακο που έμεινε σε άλλο καρκινοπαθή που το έχει ανάγκη.
Αν είναι έτσι τότε είμαστε… Νίγηρας όπως είπε πρόσφατα και η Λαγκάρντ. Εκεί που η αξία της ζωής δεν αξίζει ούτε δολάριο.
Όλοι έχουμε βιώσει στη ζωή αυτή τον πόνο και την αγωνία ενός καρκινοπαθή ή ενός ανθρώπου με σοβαρή ασθένεια που ταλαιπωρείται. Μπροστά στο θέαμα σίγουρα όλοι έχουν λυγίσει, δακρύσει, εξοργιστεί.
Αυτό που ζει, όμως, η ελληνική κοινωνία δεν έχει προηγούμενο. Φτάνει πια τα προγράμματα των κομμάτων, οι αντιπαραθέσεις για την εξουσία και τα τηλεπαράθυρα.
Ας καθίσουν κάτω να βρουν λύσεις, να βρουν λεφτά και να τσακιστούν να δώσουν τα φάρμακα στους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Αλλιώς είναι ανίκανοι να διεκδικήσουν την ψήφο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου