Ένας ηγέτης κρίνεται, κυρίως, από τις αποφάσεις που λαμβάνει όταν μπροστά του τίθεται η επιλογή μεταξύ αυτού που προτάσσει το συναίσθημα και εκείνου που επιβάλλει η αδήριτη λογική. Στην προκείμενη περίπτωση η λογική μου λέει ότι ο κ. Σαμαράς έπραξε ορθώς, διαγράφοντας τον κ. Λυμπερόπουλο. Από την άλλη, το συναίσθημα με τσιγκλάει. Δεν …στέλνεις εύκολα έναν αγωνιστή της παράταξης, πολλώ δε μάλλον, όταν αυτός σε στήριξε από την αρχή και δίνει μια μάχη για την περιουσία του.
Στους αγώνες δικαιολογούνται και οι υπερβολές. Ενίοτε και οι επιπολαιότητες και οι βλακείες. Ναι, αρκεί να μη θέτουν σε κίνδυνο την έκβαση της μάχης και το κοινό σκοπό.
Όμως, ένα καλός αξιωματικός στο πεδίο της μάχης δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του! Κυρίως δεν έχει το δικαίωμα να δυσκολεύει το έργο, τις αποφάσεις και τον σχεδιασμό του αρχηγού. Πρέπει να τον διευκολύνει. Αλλιώς δεν είναι καλός αξιωματικός!
Είμαι βέβαιος ό,τι πιο πολύ απ’ όλους θα στενοχωρήθηκε εκείνος που πήρε την απόφαση διαγραφής. Δεν είναι εύκολες αυτές οι αποφάσεις. Αλλά, αν δεν προχωρούσε, θα έπρεπε κάθε μέρα να δικαιολογεί και να απολογείται για συμπεριφορές που ούτε την ΝΔ χαρακτηρίζουν, ούτε από την κοινωνία είναι αποδεκτές. Με δηλώσεις του τύπου «θα τον λυώσω» χάνεις το δίκιο σου και όταν ακόμα αυτό είναι βουνό! Όποιος και αν είναι απέναντί σου! Πέφτεις στην παγίδα και παίζεις το παιχνίδι τους!
Εκεί που οδήγησε τα πράγματα ο κ. Λυμπερόπουλος προκάλεσε τη διαγραφή του! Μπορεί και να την επιδίωξε! Ίσως να αισθάνεται και λυτρωμένος που θα δίνει πλέον τον αγώνα του απαλλαγμένος από την επίσημη κομματική γραμμή!
Διατυπώνουν μερικοί το ερώτημα, μα το ΠΑΣΟΚ εξέθρεψε και αντάμειψε τους «Κολλάδες» που ξεγύμνωναν συναδέλφους τους στην Ομόνοια. Κάλυψε και άλλες συνδικαλιστικές ασχήμιες. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ ήταν και αυτοί που «εισέβαλλαν» στην ΚΕΔΚΕ και ξυλοφόρτωσαν δικούς τους δημάρχους – γιατί δεν τους διέγραψε; Η απάντηση στο ερώτημα είναι πάρα πολύ απλή και την έδωσε ο ίδιος ο κ. Σαμαράς. «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι κ. Παπανδρέου!» Χαίρομαι που το εννοεί και το αποδεικνύει στην πράξη!
Κάποιοι άλλοι έσπευσαν πονηρά να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο κ. Σαμαράς «δίνει εξετάσεις στην τρόικα και το σύστημα» διαγράφοντας τον κ. Λυμπερόπουλο! Αλήθεια; Έχω την εντύπωση ότι η τακτική του κ. Λυμπερόπουλου ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του συστήματος! Τους εξυπηρετούσε αφάνταστα καθώς έστρεφαν την κοινωνία εναντίον των ταξιτζήδων! Τοποθετούσαν την Κυβέρνηση από την πλευρά των μεταρρυθμιστών και τους αυτοκινητιστές σ’ εκείνους που εκπροσωπούσαν το παλιό που ευθύνεται για τη σημερινή μας κακοδαιμονία! Η τακτική του κ. Λυμπερόπουλου, ενώ επί της ουσίας έχει δίκιο, κοντεύει να αναδείξει έναν αποτυχημένο και εμπαθή υπουργό, σε σύμβολο αλλαγών!
Λέχθηκε, επίσης, ότι η διαγραφή του κ. Λυμπερόπουλου έγινε σε κακό πολιτικό χρόνο και ότι θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στο εκλογικό αποτέλεσμα. Κατ’ αρχήν πότε θα ήταν κατάλληλος ο πολιτικός χρόνος; Μετά από ένα μήνα; Όσον αφορά στις πολιτικές επιπτώσεις. Εκείνοι που καταλήγουν στη διαπίστωση αυτή τείνουν να λησμονήσουν ότι στη διαμάχη των αυτοκινητιστών με τον κ. Ραγκούση η Ν.Δ. έχει πάρει ξεκάθαρη θέση! Είναι εναντίον του νομοσχεδίου! Άρα, γιατί θα έχει αρνητικές επιπτώσεις; Επειδή αποδοκιμάζονται ακραίες συμπεριφορές;
Ο κ. Σαμαράς, αν θέλει να δημιουργήσει ένα ευρύτατο κοινωνικό-πλειοψηφικό ρεύμα που θα τον φέρει παντοδύναμο στην εξουσία, πρέπει να απευθυνθεί στην κοινωνία, ως σύνολο και όχι να χαϊδεύει τα αυτιά οργανωμένων μειοψηφιών! Έστω, και αν αυτές είναι ισχυρές. Αν δεν αποδοκιμάζει σήμερα τις ακρότητες, θα τις βρεί αύριο μπροστά του, ως κυβέρνηση!
Ναι, αλλά όταν έχεις απέναντι σου μια ανάλγητη και αδίσταχτη κυβέρνηση που ισοπεδώνει τα πάντα, χωρίς να σέβεται τίποτα, δεν μπορείς να την αντιμετωπίζεις με το γάντι; Σωστό! Όμως, τι θα προβλημάτιζε και θα τρομοκρατούσε περισσότερο την Κυβέρνηση; Αν μαζευόταν δυο εκατομμύρια άνθρωποι στην Πλατεία Συντάγματος ή δυο-τρείς χιλιάδες αυτοκινητιστές που κάνουν καταλήψεις και κλείνουν δρόμους και λιμάνια;
Κάποια στιγμή ως κοινωνία πρέπει να ξεφύγουμε από τα σύνδρομα της μεταπολίτευσης που μας οδήγησαν εδώ. Νόμος δεν είναι πάντα το «δίκιο του εργάτη», οι συνδικαλιστές δεν έχουν, εξ ορισμού, πάντα δίκιο, οι μειοψηφίες, μικρές και μεγάλες, δεν μπορούν να καταδυναστεύουν την κοινωνία, οι ακραίες πρακτικές είναι καταδικαστέες. Πρέπει, επιτέλους, να τελειώνουμε μ’ αυτά!
Κ. Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου