Παρακολουθώ με θλίψη τη στάση των πρυτάνεων, των μεγάλων Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, και επιβεβαιώνω ότι «τοιούτοι έπρεπεν ημίν αρχιερείς»…
Σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει σε όλα τα επίπεδα, αλλά -παρά ταύτα- σχεδόν κανείς δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, γιατί θα έπρεπε οι πανεπιστημιακοί ηγέτες της να ήταν διαφορετικοί; Σάρκα απ’ τη σάρκα μας δεν είναι; Προϊόν συναλλαγής δεν αποτέλεσε η εκλογή των περισσοτέρων;
Κάπως έτσι η δήθεν πνευματική ηγεσία του τόπου πρωτοστατεί στη λογική της ακινησίας. Τη στιγμή που έχουν ανατραπεί τα πάντα, εκείνοι κοιτάζουν μόνο τη βολή τους -και αγωνίζονται γι αυτήν.
Τελευταίο τους «κατόρθωμα» η άρνηση να αξιολογήσουν τους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων. Οι πρυτάνεις του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας, του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείο, του Αριστοτελείου της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας (και, γενικώς, όλων των μεγάλων ΑΕΙ) αρνούνται να καταθέσουν τη γνώμη τους για τους διοικητικούς υπαλλήλους.
– Το κάνουν, άραγε, διότι απλώς τους θεωρούν όλους άξιους και απαραίτητους;
– Το κάνουν επειδή δεν θέλουν να θρωρηθούν υπεύθυνοι για τυχόν απολύσεις ανθρώπων με προσφορά;
– Ή μήπως διότι «είναι δικά τους παιδιά», διορισμένα από τους ίδιους ή προκατόχους τους, και τους κάνουν όλες τις δουλειές; Μήπως, δηλαδή, τους χρησιμοποιούν ως βοηθούς, γραμματείς, οδηγούς και άλλα πολλά, ενώ δεν δικαιούνται τέτοιο προσωπικό;
Ό,τι και αν συμβαίνει (που το τρίτο απ’ όσα ανέφερα ισχύει σε πάμπολλες περιπώσεις) ένα είναι βέβαιο: H ηγεσία των Πανεπιστημίων δεν θέλει να αλλάξει τίποτα σε ένα χώρο που έχει χρεοκοπήσει -και με δική τους ευθύνη…
Δημόφαντος
http://www.aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου