Αναζητώντας τον Σαμαρά

Σε κάθε ηγέτη εκφράζονται διαφορετικές και αντίθετες τάσεις. Έτσι και στο πρόσωπο του Σαμαρά αντανακλώνται σήμερα οι διαφορετικές τάσεις και συγκρούσεις στη ΝΔ και ευρύτερα την κεντροδεξιά παράταξη: Λαϊκή δεξιά, σκληρή πατριωτική δεξιά, “σαμαρικοί”, “καραμανλικοί”, συστημικοί, σε ένα εκρηκτικό μίγμα με αριβίστες και τυχοδιώκτες της πολιτικής.

Οι συγκεκριμένες τάσεις εκφράζονται  και στα άτομα του λεγόμενου αρχηγικού περιβάλλοντός της  Συγγρού (επειδή ο Σαμαράς αυτούς που πραγματικά εμπιστεύεται τους κρατάει μακριά για να μην καούν): Από την μια ασυμβίβαστοι της πατριωτικής και λαϊκής δεξιάς και από την άλλη καραμανλικοί, καριερίστες συστημικοί και διάφοροι θεωρητικοί ξεκομμένοι από την κοινωνία. Μαζί με εκπροσώπους της καθεστωτικής αριστεράς.

Θαρρώ επίσης ότι και στο μυαλό του Σαμαρά κυριαρχούν δύο τάσεις, αυτή της αστικής πολιτικής ευγένειας και εκείνη του ρηξικέλευθου πολιτικού. Μέσα στον Σαμαρά θα συγκρούονται επίσης πάντα η μόρφωση και η καταγωγή του από την μια και οι ανάγκες του καθημερινού πολιτικού ρεαλισμού από την άλλη.

Αυτό το εκρηκτικό μίγμα κάνει τον ηγέτη Σαμαρά που πολλούς έκανε να τον αγαπήσουν, άλλους να τον μισήσουν και άλλους (όπως τώρα) να …βγουν από τα ρούχα τους.

Με βάση τα προηγούμενα θα επιχειρήσω τώρα να δώσω μια εξήγηση των όσων συνέβησαν μέχρι τώρα.

Ενώ από την αρχή που ανέλαβε την ΝΔ ο Σαμαράς κινήθηκε ξεκάθαρα με ρηξικέλευθους όρους, ασκώντας μία αντιμνημονιακή πολιτική με κύριο στόχο τον απεγκλωβισμό από τα δεινά του μνημονίου και την  διασφάλιση της Ζωής, της Ελευθερίας και της Περιουσίας του λαού (κοινωνικός φιλελευθερισμός), ξαφνικά βλέπουμε μια στροφή προς την αστική πολιτική συμβατικότητα.

Μήπως  τον φόβισαν με την υποτιθέμενη χρεοκοπία, που αν διαβάσει κάνεις τις τελευταίες οικονομικές αναλύσεις θεωρείται απίθανη, τουλάχιστον για το πρόσεχες διάστημα;

Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που λένε ότι αν οι Γερμανοί, ήθελαν να χρεοκοπήσουμε θα το είχαν κάνει εδώ και καιρό και δεν θα μας κρατούσαν ζωντανούς με νύχια και με δόντια, για να διασώσουν την Ιταλία και την Ισπανία. Όπως είναι επίσης ξεκάθαρο ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βρίσκεται και αυτό υπό κατάρρευση, με μια Μέρκελ και έναν Σαρκοζί να καταβάλουν απέλπιδες τάχα προσπάθειες για να μην καταρρεύσει, αλλά στην πραγματικότητα να προωθούν την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Κάτι που όλο και περισσότερο το θεωρούν χρονικά αναπόφευκτο.

Μήπως τον φόβισαν, λέγοντάς του ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για  μία μετωπική σύγκρουση με το πράσινο κράτος και ότι θα πρέπει να περιμένει την πλήρη κατάρρευση του  και μετά να επιτεθεί; Ενώ όλοι καταλάβαιναν ότι με μία έφοδο το ΠΑΣΟΚ θα είχε καταρρεύσει;

Δηλαδή, κάνεις εκλογές και διαπραγματεύεσαι με την Ευρώπη, δεν αφήνεις τον αντίπαλο να ζήσει. Και ειδικά όταν αυτός λέγεται ΠΑΣΟΚ. Και δεν ακούς αυτές τις συντηρητικές και άσχετες με την κοινωνική πραγματικότητα φωνές που σε περιτριγυρίζουν.

Ο Σαμαράς έγινε αρχηγός της ΝΔ με κινηματικές διαδικασίες. Αν δεν ήταν αυτές η Ντόρα θα ήταν σήμερα αρχηγός της ΝΔ.

Στην πορεία ο Σαμαράς εγκατέλειψε τις κινηματικές διαδικασίες και άρχισε να συμπεριφέρεται σαν ένας ευγενής και πολιτισμένος αστός πολιτικός , έχοντας όμως απέναντί του τους αδίστακτους τυχοδιώκτες του ΠΑΣΟΚ και της διαπλοκής. Πίστευε και πιστεύει ότι χάρις στην  ευφυΐα του, την μόρφωσή του και τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές θα κάνει τα…. ¨σαμαρικά” του, θα τους μπερδέψει όλους, και στο τέλος θα περάσει το δικό του.

Ζήσαμε αυτήν την λογική όλες αυτές τις ημέρες. Σε μια στιγμή που ήταν ξεκάθαρο ότι το πράσινο κράτος βρισκόταν υπό κατάρρευση και με μία συντεταγμένη επίθεση θα συντριβόταν, ο Σαμαράς για μια ακόμα φορά δεν επέλεξε την τακτική της ρήξης. Αντιθέτως προτίμησε με αλλεπάλληλες κινήσεις στην σκακιέρα της πολιτικής να αποδομήσει τον Παπανδρέου και να οδηγήσει τις εξελίξεις σε αυτήν την κυβέρνηση – συμβιβασμό, αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεών του με τον Παπανδρέου και το “σύστημα”.

Τι πέτυχε θα το διαπιστώσουμε σύντομα. Είναι όμως αδύνατον να υπάρξει για πολύ καιρό αυτή η κυβέρνηση συμβιβασμού  διαπλοκής – πολιτικών. Οι εσωτερικές αντιφάσεις της και η κοινωνική πραγματικότητα καθιστούν λίαν αβέβαιο το μέλλον της. Και όπως έχουμε ξαναγράψει καλοθρεμμένα golden boys πως να τα βάλουν με street fighters των Εξαρχείων; – βλέπε προσεχώς επέτειο της 17ης Νοεμβρίου.

Η τακτική Σαμαρά συνοψίζεται στα εξής: Αν επιτύχει η κυβέρνηση Παπαδήμου θα είναι δική του επιτυχία. Αν αποτύχει θα το εκμεταλλευτεί και θα οδηγήσει τη ΝΔ στην εξουσία.

Θα επιχειρήσει δηλαδή να επαναλάβει αυτό που έκανε ο Μητσοτάκης με την κυβέρνηση Ζολώτα – γι αυτό και “παίζουν” δίπλα του συγκεκριμένα πρόσωπα που γίνονται τώρα στόχος επικρίσεων.

Προσωπικά θεωρώ ότι όταν κανείς αγνοεί τον λαό, ειδικά όταν αυτός ο λαός στήθηκε ώρες ολόκληρες για να τον βγάλει αρχηγό, μπαίνει σε μεγάλες περιπέτειες. Ο ίδιος άλλωστε το είπε πρόσφατα στην Βουλή, μιλώντας για τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου: «Τα γεγονότα αυτά πρέπει να δώσουν σε όλους μας ένα μάθημα. Έχει πια ανατραπεί η παραδοσιακή λογική που θέλει τους πολίτες να αντιδρούν μόνο κάθε τέσσερα χρόνια στην κάλπη των εκλογών. Η τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια από τα μέτρα της κυβέρνησης, η κόπωση του λαού από τη μάταιη αναμονή για να δει κάποια έστω «χαραμάδα» προοπτικής  για καλύτερες μέρες που δεν έρχονται, μας, έχουν οδηγήσει σε μιαν άνευ προηγουμένου διαμαρτυρία των Ελλήνων, εναντίον ολόκληρου του σημερινού πολιτικού συστήματος”.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Σαμαράς είναι ένας πατριώτης πολιτικός που ενεργεί για το καλό της Ελλάδας και όπως είπε πρόσφατα ο ίδιος “δεν επέστρεψε για να συμβιβασθεί“. Γι αυτό είμαι σίγουρος πως θα αντλήσει γρήγορα τα συμπεράσματα από αυτήν την μάχη, θα καταλάβει ότι οι αστικές ευγένειες ήταν για άλλες εποχές και θα ξαναδούμε τον ρηξικέλευθο Σαμαρά. Επειδή η ίδια του η πολιτική ιστορία, αποδεικνύει ότι πάντα ήταν ρηξικέλευθος υπερασπίζοντας  την πατρίδα και τον λαό με όποιο κόστος.

Το παιχνίδι μόλις άρχισε…