Έρμαια της μοίρας μας…

Δεν έχουμε καταλάβει τίποτε!

Μετά από τρία χρόνια στο λάκκο με τα φίδια, είμαστε το ίδιο ανυποψίαστοι για το τι μας συμβαίνει όπως την μέρα που ανεβάσαμε μετά βαΐων και κλάδων στην πρωθυπουργία τον κ. Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου πιστεύοντας ακράδαντα ότι «λεφτά υπάρχουν».

Και φτάσαμε τώρα, τρία χρόνια μετά, να τρώμε στην μάπα, τους λεονταρισμούς του κ. Βενιζέλου, τους ανέξοδους ηρωισμούς του κ. Κουβέλη, λοξοκοιτάζοντας τον «πολλά υποσχόμενο» κ. Αλέξη Τσίπρα και υποτονθορίζοντας τα συνθήματα της Χρυσής Αυγής. Του κ. Αντώνη Σαμαρά πρέπει να του έχει φύγει η περούκα βλέποντας τα «συνεταιράκια» του να το παίζουν εκ του ασφαλούς Κολοκοτρώνηδες! Τόσο, που δεν άντεξε και την πέταξε επιτέλους την «χειροβομβίδα»: «Θα σώσουμε την Ελλάδα όσοι το τολμήσουμε». Με επτά λέξεις τα είπε όλα ο Πρωθυπουργός.

Από κάτω, η κοινωνία, είναι αβέβαιο πια αν ξέρει τι θέλει. Ακόμη περισσότερο, είναι αβέβαιο αν ξέρει τι μπορεί. Οι περισσότεροι, μπολιασμένοι μέχρι το κόκαλο με την φρεναπάτη μιας σίγουρης καταστροφής, δεν έχουν καν την ψυχραιμία να σταθούν μια στιγμή και να αναλογιστούν που βρισκόμαστε, που ήμασταν και που μπορεί να κατρακυλήσουμε. Ετοιμάζουν τα «κούγκια», τα «Μεσολόγγια», τους «ζαλόγγους» και περιμένουν από τον κ. Τσίπρα ως άλλον Σαμουήλ να βάλει φωτιά στα τόπια.

Είμαι βέβαιος πως ο Πρωθυπουργός θα την πάει ως το τέλος την βαλίτσα. Μπορεί τα «παλικάρια της φακής»  να τον ακολουθήσουν με την ουρά στα σκέλια. Μπορεί και να την κάνουν «κατσίκα» προσδοκώντας «ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος, αμήν». Μαζί τους, μπορεί να έχουν και άλλους «τζίτζικες» που θα αναπέμπουν φλογερά «τζι τζι τζι» στον σκοπό της πασοκικής μεταπολιτευτικής  «τζαμαχιρίας». Όμως το νερό δεν γυρίζει πίσω! «Δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης». Ακόμη και ο φλογερός κ. Τσίπρας που ευαγγελίζεται την Γη της επαγγελίας, διστάζει να βουτήξει καν τα ακροδάχτυλα στο ζέον ύδωρ της επιστροφής στην δραχμή. Μονάχα κάτι γραφικοί δραχμολάτρες σαν τον κ. Λαφαζάνη ή τον κ. Καμμένο εξακολουθούν να λούζονται στον Γκουνταλκιβίρ του εθνικού νομίσματος. Το κακό είναι ότι πίσω τους στοιχίζονται πολλοί, έτοιμοι να τους ακολουθήσουν στο θυσιαστήριο της διεθνούς ανυποληψίας ως αγέλη πανικόβλητων αμνών.

Από μια άποψη, τον λυπάμαι τον κ. Πρωθυπουργό. Αυτοί που πρέπει να τον συντρέξουν,  στέκονται απρόθυμοι στο πλάι του έτοιμοι να την κοπανήσουν. Και αυτοί που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και θέλουν να τον ακολουθήσουν μοιάζουν ανήμποροι να ομονοήσουν και να τον βοηθήσουν. Τελικά δεν φτάνει να μπορείς να σωθείς. Πρέπει  και να θέλεις! Δεν είμαι σίγουρος αν η ελληνική κοινωνία θέλει πια να σωθεί. Η μοναξιά του Πρωθυπουργού όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο σπαραχτική!

Η φωνή της λογικής λέει όλο και πιο δυνατά πως η σωτηρία μας με ίδια μέσα γίνεται μέρα την μέρα όλο και δυσκολότερη. Παρά την Πρωθυπουργική λεβεντιά, λείπει παντελώς το όραμα. Πολλοί εχέφρονες άνθρωποι, απογοητευμένοι από το αβάσταχτο μαρτύριο της συλλογικής παράνοιας και την ατελέσφορη παλινδρόμηση του (μικρο) πολιτικού εκκρεμούς, στρέφουν πια τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους για την σωτηρία της χώρας στον εξωτερικό παράγοντα. Μαζί τους κι εγώ έχω αρχίσει τελευταία να αναρωτιέμαι, γεμάτος τύψεις για την … αμαρτία μου:

Μήπως τελικά είμαστε έρμαια της μοίρας μας;

Akenaton