«Πάνω από 100 τα υπό κατάληψη σχολεία σε όλη τη χώρα», διαβάζουμε στην «Καθημερινή», ιδιαίτερα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως τη μεταφέρει ο δημοσιογράφος Απόστολος Λεκατσάς. Και αναμένεται νέα αύξηση των υπό κατάληψη σχολείων.
Είναι μια είδηση στην οποία έχουμε... συνηθίσει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο σήμερα που η κρίση βαθαίνει στη χώρα μας και οι εφιάλτες της καταστροφής αιωρούνται πάνω μας απειλητικά, δίνοντας ένα άλλοθι για την καταφυγή στη βία και την ανομία.
Έχοντας υπηρετήσει περισσότερο από τρεις δεκαετίες στο ελληνικό πανεπιστήμιο έχω προσωπικές εμπειρίες και βιώματα από το τί σημαίνει μια κατάληψη σε εκπαιδευτικό χώρο: Τραμπουκισμοί και αγριότητες, καταστροφές υλικοτεχνικής υποδομής, που τις περισσότερες φορές συνδέονται και με καταστροφές επιστημονικών εργασιών που χρειάστηκε χρόνος και κόπος για να δημιουργηθούν. Καταστροφές στους χώρους διδασκαλίας, αλλά και παντού. Υβριστικά και χυδαία συνθήματα.
Οι εκτιμήσεις των ζημιών, τις περισσότερες φορές είναι απίστευτα υψηλές, αλλά καλύπτονται με αποφάσεις των οργάνων των ίδιων των σχολών με υποκριτικό τρόπο, για να μη θιγούν οι ηγεσίες των κομματικών νεολαιών που τις υποθάλπουν κάθε φορά, χωρίς να υπολογίζονται και οι χαμένες ώρες διδασκαλίας, που βρίσκεται πάντα τρόπος να καλυφθούν, παραμένοντας όμως αναιδώς ασκεπείς.
Αλλά και τα ίδια τα υπεύθυνα όργανα της πολιτείας δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν το μέγιστο αυτό πρόβλημα.
Δεν θα ωφελήσει σε τίποτε να επικαλεστεί κανείς τις κλασικές αρχές της ελληνικής παιδείας. Αυτές έχουν από ετών καταπατηθεί από τη λαίλαπα του εκσυγχρονισμού και τη διαπαιδαγώγηση του νέου επαναστατημένου ανθρώπου της εποχής, από τα πρώτα βήματα της ζωής του. Με πρωτεργάτες βέβαια όλους τους κοινωνικούς φορείς και ιδιαίτερα τα πολιτικά κόμματα.
Αυτά κυρίως διαμορφώνουν το "νέο πολίτη" της χώρας. Αυτή είναι η χρυσή αυγή της νέας εποχής μας.
Υπάρχει αιτιολογία για τέτοιες ακραίες συμπεριφορές α ν ο μ ί α ς που όχι μόνον μένουν ατιμώρητες, αλλά επικροτούνται ως δυναμικές μορφές πάλης και αγώνων; Ασφαλώς και υπάρχει. Και πρώτοι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, όλων των βαθμίδων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, επικροτούν και συστρατεύονται σ' αυτές.
Σ' αυτό όμως που δεν απαντούν ποτέ είναι το πώς θα σταθούν την επομένη των καταλήψεων στην έδρα. Με ποιό κύρος και σε ποιό ακροατήριο, που εθισμένο στην ανυπακοή και την περιφρόνηση βασικών κανόνων της δημοκρατικής πολιτείας, που διατηρεί το επαναστατικό μένος, γιατί άλλωστε ταιριάζει με την ηλικία του, ελπίζει ότι θα σταθεί σαν δάσκαλος.
Όλα αυτά βέβαια δεν αποτιμώνται χρηματικά. Μόνο οι καταστροφές και οι βανδαλισμοί. Και το συνολικό κόστος είναι μεγάλο. Ας τολμήσουν να το υπολογίσουν και να δώσουν στη δημοσιότητα το συνολικό κόστος των ζημιών, μια και η εποχή μας έχει μάθει δυστυχώς να μετρά μόνο ό,τι αποτιμάται σε χρήμα.
Νίκη Καλτσόγια-Τουρναβίτη, Ομότιμη Καθηγήτρια
Είναι μια είδηση στην οποία έχουμε... συνηθίσει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο σήμερα που η κρίση βαθαίνει στη χώρα μας και οι εφιάλτες της καταστροφής αιωρούνται πάνω μας απειλητικά, δίνοντας ένα άλλοθι για την καταφυγή στη βία και την ανομία.
Έχοντας υπηρετήσει περισσότερο από τρεις δεκαετίες στο ελληνικό πανεπιστήμιο έχω προσωπικές εμπειρίες και βιώματα από το τί σημαίνει μια κατάληψη σε εκπαιδευτικό χώρο: Τραμπουκισμοί και αγριότητες, καταστροφές υλικοτεχνικής υποδομής, που τις περισσότερες φορές συνδέονται και με καταστροφές επιστημονικών εργασιών που χρειάστηκε χρόνος και κόπος για να δημιουργηθούν. Καταστροφές στους χώρους διδασκαλίας, αλλά και παντού. Υβριστικά και χυδαία συνθήματα.
Οι εκτιμήσεις των ζημιών, τις περισσότερες φορές είναι απίστευτα υψηλές, αλλά καλύπτονται με αποφάσεις των οργάνων των ίδιων των σχολών με υποκριτικό τρόπο, για να μη θιγούν οι ηγεσίες των κομματικών νεολαιών που τις υποθάλπουν κάθε φορά, χωρίς να υπολογίζονται και οι χαμένες ώρες διδασκαλίας, που βρίσκεται πάντα τρόπος να καλυφθούν, παραμένοντας όμως αναιδώς ασκεπείς.
Αλλά και τα ίδια τα υπεύθυνα όργανα της πολιτείας δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν το μέγιστο αυτό πρόβλημα.
Δεν θα ωφελήσει σε τίποτε να επικαλεστεί κανείς τις κλασικές αρχές της ελληνικής παιδείας. Αυτές έχουν από ετών καταπατηθεί από τη λαίλαπα του εκσυγχρονισμού και τη διαπαιδαγώγηση του νέου επαναστατημένου ανθρώπου της εποχής, από τα πρώτα βήματα της ζωής του. Με πρωτεργάτες βέβαια όλους τους κοινωνικούς φορείς και ιδιαίτερα τα πολιτικά κόμματα.
Αυτά κυρίως διαμορφώνουν το "νέο πολίτη" της χώρας. Αυτή είναι η χρυσή αυγή της νέας εποχής μας.
Υπάρχει αιτιολογία για τέτοιες ακραίες συμπεριφορές α ν ο μ ί α ς που όχι μόνον μένουν ατιμώρητες, αλλά επικροτούνται ως δυναμικές μορφές πάλης και αγώνων; Ασφαλώς και υπάρχει. Και πρώτοι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, όλων των βαθμίδων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, επικροτούν και συστρατεύονται σ' αυτές.
Σ' αυτό όμως που δεν απαντούν ποτέ είναι το πώς θα σταθούν την επομένη των καταλήψεων στην έδρα. Με ποιό κύρος και σε ποιό ακροατήριο, που εθισμένο στην ανυπακοή και την περιφρόνηση βασικών κανόνων της δημοκρατικής πολιτείας, που διατηρεί το επαναστατικό μένος, γιατί άλλωστε ταιριάζει με την ηλικία του, ελπίζει ότι θα σταθεί σαν δάσκαλος.
Όλα αυτά βέβαια δεν αποτιμώνται χρηματικά. Μόνο οι καταστροφές και οι βανδαλισμοί. Και το συνολικό κόστος είναι μεγάλο. Ας τολμήσουν να το υπολογίσουν και να δώσουν στη δημοσιότητα το συνολικό κόστος των ζημιών, μια και η εποχή μας έχει μάθει δυστυχώς να μετρά μόνο ό,τι αποτιμάται σε χρήμα.
Νίκη Καλτσόγια-Τουρναβίτη, Ομότιμη Καθηγήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου