Το τελευταίο που μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα συνέβαινε στην ταλαίπωρη χώρα, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει υποστηριζόμενη από τεχνικά μέσα στην εντατική, είναι μια κρίση γύρω από τον Τύπο, την ελευθερία του Τύπου, την ελευθερία της έκφρασης (ακόμη και ως κιτρινισμό, διότι ως γνωστόν είναι προτιμότερος ένα κίτρινος Τύπος από έναν φιμωμένο Τύπο).
Αποτελεί τρομερή διεθνή δυσφήμηση και προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην Ελλάδα, στην κυβέρνηση, στον πρωθυπουργό που πασχίζει να λάβει η χώρα την επόμενη δόση και να παραμείνει στο παιχνίδι εντός του ευρώ, να συλλαμβάνονται δημοσιογράφοι ή να κόβονται εκπομπές.
Πολύ περισσότερο που ο πρωθυπουργός, τον οποίο εκθέτουν, προσπαθεί να εξασφαλίσει τους μισθούς και… αυτών που τον εκθέτουν!
Χωρίς να μπαίνω στην ουσία της δημοσίευσης της φερόμενης ως λίστας Λαγκάρντ, ούτε στην ουσία των σχολίων για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης από τους δύο δημοσιογράφους της ΝΕΤ – έχω άποψη αλλά δεν την καταθέτω για να μην θολώσω το κεντρικό μήνυμα – τα ζητήματα που σχετίζονται με την ελευθερία της έκφρασης, την δημοσιοποίηση, την δημοσίευση (που κατά τον Μάγερ είναι ψυχή της Δικαιοσύνης), είναι πολύ σοβαρά και πολύ θεμελιώδη για να αντιμετωπίζονται με τόση προχειρότητα και ελαφρότητα.
Υπάρχουν θέματα αρχής, σχετιζόμενα με την ουσία της Δημοκρατίας, ενώπιον των οποίων υποχωρούν ακόμη και μπροστά στις πιο δίκαιες ενστάσεις και διαφωνίες.
Εμείς, οι Έλληνες τα διδάξαμε όλα αυτά στους ξένους.
Εμείς τους μιλήσαμε για τον Πρωταγόρα, τον δάσκαλο του Περικλή, που δίδασκε πως σε κάθε λόγο υπάρχει και ο αντίλογος.
Εμείς τους μιλήσαμε για τον Ανάξαρχο, τον δάσκαλο του Μεγαλέξανδρου, που δίδασκε την παρρησία και την ελευθερία της γνώμης.
Τον Σεπτέμβριο του 2006, στο Παγκόσμιο Δημοσιογραφικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Μπαλί, απορρίφθηκε πρόταση για διεθνή κώδικα δεοντολογίας, αν και, όπως ειπώθηκε, πρέπει να επανεξεταστούν ορισμένες αμφιλεγόμενες πρακτικές.
Κι’ αυτό διότι, όπως αποφάνθηκαν εκπρόσωποι δημοσιογραφικών ενώσεων από όλον τον κόσμο, εκφράζονται αμφιβολίες σχετικά με το ποιος θα κατάρτιζε αυτόν τον παγκόσμιο κώδικα και ποιος θα ήλεγχε την εφαρμογή του.
Όταν στο εξωτερικό ακούνε για συλλήψεις δημοσιογράφων και διακοπή εκπομπών, δεν κάθονται να σκεφθούν τι είχε μέσα η λίστα Λαγκάρντ ή αν ήταν η πραγματική λίστα, ούτε πόσο σαχλό ή ανακριβές ήταν ένα δημοσιογραφικό σχόλιο.
Βλέπουν μόνο την σύλληψη ενός δημοσιογράφου ή την διακοπή μιας εκπομπής.
Όταν οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα δίνουν στη δημοσιότητα τον κατάλογο των χωρών με τις περισσότερες διώξεις δημοσιογράφων, δεν βάζουν δίπλα τους λόγους που έγιναν αυτές οι διώξεις.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο ΟΑΣΕ εξέφρασε την ανησυχία του, δια της εκπροσώπου του για την ελευθερία του Τύπου, που δήλωσε ότι είναι καθήκον του Τύπου, ως οργάνου ελέγχου της δημοκρατίας, να δημοσιοποιεί ευαίσθητες πληροφορίες.
Τέλος, υπενθυμίζω την περίφημη ρήση του Τόμας Τζέφερσον:
«Η βάση της κυβέρνησης είναι η γνώμη του λαού που τη διαμορφώνει ο Τύπος. Αλλά αν με ρωτούσαν αν προτιμώ κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση, δεν θα δίσταζα να πω ότι προτιμώ το δεύτερο».
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αποτελεί τρομερή διεθνή δυσφήμηση και προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην Ελλάδα, στην κυβέρνηση, στον πρωθυπουργό που πασχίζει να λάβει η χώρα την επόμενη δόση και να παραμείνει στο παιχνίδι εντός του ευρώ, να συλλαμβάνονται δημοσιογράφοι ή να κόβονται εκπομπές.
Πολύ περισσότερο που ο πρωθυπουργός, τον οποίο εκθέτουν, προσπαθεί να εξασφαλίσει τους μισθούς και… αυτών που τον εκθέτουν!
Χωρίς να μπαίνω στην ουσία της δημοσίευσης της φερόμενης ως λίστας Λαγκάρντ, ούτε στην ουσία των σχολίων για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης από τους δύο δημοσιογράφους της ΝΕΤ – έχω άποψη αλλά δεν την καταθέτω για να μην θολώσω το κεντρικό μήνυμα – τα ζητήματα που σχετίζονται με την ελευθερία της έκφρασης, την δημοσιοποίηση, την δημοσίευση (που κατά τον Μάγερ είναι ψυχή της Δικαιοσύνης), είναι πολύ σοβαρά και πολύ θεμελιώδη για να αντιμετωπίζονται με τόση προχειρότητα και ελαφρότητα.
Υπάρχουν θέματα αρχής, σχετιζόμενα με την ουσία της Δημοκρατίας, ενώπιον των οποίων υποχωρούν ακόμη και μπροστά στις πιο δίκαιες ενστάσεις και διαφωνίες.
Εμείς, οι Έλληνες τα διδάξαμε όλα αυτά στους ξένους.
Εμείς τους μιλήσαμε για τον Πρωταγόρα, τον δάσκαλο του Περικλή, που δίδασκε πως σε κάθε λόγο υπάρχει και ο αντίλογος.
Εμείς τους μιλήσαμε για τον Ανάξαρχο, τον δάσκαλο του Μεγαλέξανδρου, που δίδασκε την παρρησία και την ελευθερία της γνώμης.
Τον Σεπτέμβριο του 2006, στο Παγκόσμιο Δημοσιογραφικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Μπαλί, απορρίφθηκε πρόταση για διεθνή κώδικα δεοντολογίας, αν και, όπως ειπώθηκε, πρέπει να επανεξεταστούν ορισμένες αμφιλεγόμενες πρακτικές.
Κι’ αυτό διότι, όπως αποφάνθηκαν εκπρόσωποι δημοσιογραφικών ενώσεων από όλον τον κόσμο, εκφράζονται αμφιβολίες σχετικά με το ποιος θα κατάρτιζε αυτόν τον παγκόσμιο κώδικα και ποιος θα ήλεγχε την εφαρμογή του.
Όταν στο εξωτερικό ακούνε για συλλήψεις δημοσιογράφων και διακοπή εκπομπών, δεν κάθονται να σκεφθούν τι είχε μέσα η λίστα Λαγκάρντ ή αν ήταν η πραγματική λίστα, ούτε πόσο σαχλό ή ανακριβές ήταν ένα δημοσιογραφικό σχόλιο.
Βλέπουν μόνο την σύλληψη ενός δημοσιογράφου ή την διακοπή μιας εκπομπής.
Όταν οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα δίνουν στη δημοσιότητα τον κατάλογο των χωρών με τις περισσότερες διώξεις δημοσιογράφων, δεν βάζουν δίπλα τους λόγους που έγιναν αυτές οι διώξεις.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο ΟΑΣΕ εξέφρασε την ανησυχία του, δια της εκπροσώπου του για την ελευθερία του Τύπου, που δήλωσε ότι είναι καθήκον του Τύπου, ως οργάνου ελέγχου της δημοκρατίας, να δημοσιοποιεί ευαίσθητες πληροφορίες.
Τέλος, υπενθυμίζω την περίφημη ρήση του Τόμας Τζέφερσον:
«Η βάση της κυβέρνησης είναι η γνώμη του λαού που τη διαμορφώνει ο Τύπος. Αλλά αν με ρωτούσαν αν προτιμώ κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση, δεν θα δίσταζα να πω ότι προτιμώ το δεύτερο».
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου