Ο καθείς και τα όπλα του

Υποστήκαμε θυσίες που δεν έχει υποστεί άλλος Ευρωπαίος πολίτης. Δεχθήκαμε προσβολές, ειρωνεία, εκβιασμούς από φίλους και εταίρους, καθώς ταλαντευόμαστε πάνω από την άβυσσο. Πληρώνουμε τρία έτη συναπτά τα λάθη των σαράντα χρόνων του πολιτικού συστήματος. Από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα εγκλωβιστήκαμε στην ανενδοίαστη πολιτική των παράλογων παροχών, όχι από το πλεόνασμα, αλλά από δάνεια που αφειδώς -με το αζημίωτο- χορηγούσαν ξένοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Στα σαράντα χρόνια η μίζα έγινε καθεστώς και ο συνδικαλισμός -εταίρος των κομματικών σχηματισμών- έγινε συνδιοίκηση, καταστρέφοντας κάθε αξιοκρατική δομή. Το φακελάκι αναδείχθηκε η μόνη κινητήρια δύναμη. Εξέπεσαν αξίες, πατροπαράδοτες αρχές και επιδοθήκαμε στα «δάνεια» ευδαιμονισμού να αποκτήσουμε όσα δεν μπορούσαμε με τη δουλειά μας.

Ηρθαν τα δυόμισι χρόνια της διακυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, που του παραδώσαμε την εξουσία, παραπλανηθέντες ότι «υπάρχουν λεφτά». Δεν θέλαμε να δούμε την επικείμενη πτώση μας. Με φανερά ψέματα χάιδεψε τα αφτιά μας, ώσπου εγκατέλειψε τη χώρα, μοιραίος και άβουλος, σε ερείπια. Χάσαμε τέσσερις ολόκληρους μήνες σε εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ μπορούσαμε να έχουμε κυβέρνηση στο πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα.

Ωστόσο, η απόφαση των αρχηγών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΜΑΡ. να συμπράξουν στην κυβέρνηση Α. Σαμαρά και να υπερασπιστούν την παραμονή μας στην ευρωζώνη έδωσε στους Πολίτες μιαν ανάσα ζωής. Η σταθερή στάση των κυβερνητικών εταίρων και η αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού να οδηγήσει την Ελλάδα έξω από το φαύλο κύκλο ήταν η μόνη ελπίδα μας. Μετά από τόσους μήνες απραξίας, απαξίας, ανικανότητας, αναποτελεσματικότητας πάρθηκαν αποφάσεις που έμειναν σε συρτάρια τρία χρόνια, ολοκληρώθηκαν μνημονιακές υποχρεώσεις που καρκινοβατούσαν. Είδαμε τους εταίρους μας να κάνουν και πάλι αποδεκτό τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, αποδίδοντας στο πρόσωπό του την τιμή αλλά και την αναγνώριση που όφειλαν στους κόπους, στις θυσίες, στην απελπισία μας. Φτάσαμε, επιτέλους, στο τέλος μιας επίπονης διαδικασίας, μια απάνθρωπης διαπραγμάτευσης, μιας σκληρής πορείας…

Πώς τώρα καλείται ο Πολίτης να κατανοήσει ότι η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην καταστροφή από μια μικρόνοη και μικρόψυχη αντίληψη εξισορρόπησης των αντιδράσεων στο εσωτερικό της ΔΗΜ.ΑΡ.; Πώς να αποδεχθεί ότι ο κ. Φ. Κουβέλης μπορεί να θυσιάσει το μέλλον της χώρας για να μη «διαλυθεί το κόμμα του»; Αλλά ΠΟΙΟ κόμμα θα περισωθεί από τη λαίλαπα της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, από τη στάση της πληρωμής συντάξεων, μισθών, των υποχρεώσεων του Δημοσίου; Ποιο κόμμα θα σταθεί όταν ο Πολίτης θα ξεχυθεί στους δρόμους, μη περιμένοντας απολύτως τίποτε; ΠΟΙΟΣ αρχηγός θα σώσει το τομάρι του ως υπαίτιος της πτώχευσης, με την προσδοκία της διατήρησής του σε μια φτηνή αρχηγία; Ηρθε, λοιπόν, η ώρα που η στάση όλων μας κρίνεται και αξιολογείται μόνον ως πατριωτικό καθήκον. Ο καθείς και τα όπλα του.

ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ

http://www.e-typos.com