Τα μονοπάτια της δόξας σε οδηγούν τουλάχιστον στον τάφο, τα μονοπάτια όμως του καθήκοντος μπορεί να μην σε βγάλουν πουθενά.

Ακόμη και αυτοί που διαφωνούν με το μνημόνιο, αλλά και οι πιο ακραίοι, αυτοί που πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρξει ρήξη με τους εταίρους-δανειστές μας, να καταγγείλουμε μονομερώς τη δανειακή σύμβαση, να ακυρώσουμε το μνημόνιο και να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, ακόμη και αυτοί βλέπουν με σκεπτικισμό τις εξελίξεις στο εσωτερικό της συνεργατικής κυβέρνησης. Και όσοι είναι στοιχειωδώς σοβαροί, φοβούνται.

Καλώς ή κακώς με περισσότερες ή λιγότερες ευθύνες τα πράγματα έχουν φτάσει εδώ που έφτασαν. Είμαστε παραμονές της ψήφισης του πακέτου μέτρων- ναι οδυνηρό και εν πολλοίς άδικο, που όμως θα επιτρέψει, τουλάχιστον προσώρας, τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας και θα μας κρατήσει, έστω και στην εντατική, ζωντανούς- και ξαφνικά όλα κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα και η χώρα να πέσει στο γκρεμό. Να χρεoκοπήσει και να πτωχεύσει.

Να συμβεί δηλαδή αυτό που για τρία χρόνια προσπαθούμε να αποφύγουμε. Αυτό για το οποίο υπογράψαμε δύο μνημόνια, υποστήκαμε, κυρίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αλλά και  η μεσαία τάξη, πρωτοφανείς θυσίες, εκχωρήσαμε τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, εκτινάξαμε την ανεργία στα ύψη, βυθίσαμε τη χώρα στην ύφεση, περιορίσαμε δικαιώματα και οδηγήσαμε ένα λαό στη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Τα κάναμε όλα αυτά επειδή πιστέψαμε, και ψηφίσαμε, αυτούς, οι οποίοι μας είπαν ότι αυτός είναι ο ορθός δρόμος για τη σωτηρία της χώρας και οι ίδιοι μπορούν να τον βαδίσουν, δύσκολα, αλλά πάντως με ασφάλεια.

Δεν έχει λοιπόν κανείς το δικαίωμα, ούτε το πολιτικό ούτε το ηθικό ούτε κυρίως το εθνικό, να αποφασίσει τον ξαφνικό θάνατο της χώρας. Όσοι μετά τις εκλογές του Ιουνίου συμφώνησαν στη συνέχιση μιας πολιτικής, που η μείζονα διακύβευσή της ήταν η παραμονή της χώρας στο ευρώ, πρέπει να την ολοκληρώσουν. Δεν μπορεί να την εγκαταλείψουν στη μέση. Δεν τους επιτρέπεται να το κάνουν. Οφείλουν να πιούν το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους. Είναι αδιάφορο τι θα συμβεί στους ίδιους και τα κόμματά τους. Ας εξαφανιστούν, αλλά τη δουλειά που ανέλαβαν πρέπει να την φέρουν εις πέρας.

Η χώρα αυτή τη στιγμή δεν έχει εναλλακτική λύση. Δεν έχει υπάρξει προετοιμασία για plan B. Εάν υπήρχε άλλος δρόμος, κανένα πρόβλημα. Ας διαλυόταν, σήμερα κιόλας, ο κυβερνητικός συνεταιρισμός. Ας έπεφτε αύριο η κυβέρνηση. Όμως ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στην περίπτωση που θα μπορούσε, με κάποιο τρόπο, να αλλάξει, πάραυτα, βάρδια η εξουσία, είναι παγιδευμένα στην ασκούμενη πολιτική. Δεν μπορούν, χωρίς να χρεωκοπήσει και να πτωχεύσει η χώρα, να κάνουν κάτι άλλο. Δεν υπάρχει ο χρόνος. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Είμαστε ήδη μετά τη δωδεκάτη. Η άμμος στην κλεψύδρα έχει αδειάσει. Είμαστε στην παράταση και ο διαιτητής από λεπτό σε λεπτό θα σφυρίξει τη λήξη του αγώνα.

Είναι υποχρεωμένα λοιπόν τα τρία κόμματα να βρουν λύση στο πρόβλημα που έχει ανακύψει. Ας γίνει καταγέλαστος ο Κουβέλης, ας βαφτιστεί «κωλοτούμπας» ο Βενιζέλος, ας στραπατσαριστεί ο Σαμαράς, ας διώξουν με τις κλωτσιές την τρόικα. Ας κάνουν ότι θέλουν. Αρκεί, όταν τελειώσουν τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας, να υπάρχουν χρήματα στα δημόσια ταμεία για να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος και να μην περιπέσει η χώρα στο χάος. Οι κυβερνητικές ισορροπίες, τα πολιτικά παίγνια, τα διαδικαστικά κοινοβουλευτικά τερτίπια και οι εσωκομματικές τους διαιρέσεις δεν αφορούν τους πολίτες. Συνιστούν ασημαντότητες για τη ζωή τους αν θα αρνηθούν ψήφο ο Βουδούρης και ο Κουτσούκος ή αν η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ θα επιλέξουν την αποχή. Τόσο απλά.

Σε κάθε πάντως περίπτωση οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, πριν αποφασίσουν να συμπήξουν τον κυβερνητικό συνεταιρισμό, όφειλαν να γνωρίζουν μια απλή αλήθεια: Τα μονοπάτια της δόξας σε οδηγούν τουλάχιστον στον τάφο, τα μονοπάτια όμως του καθήκοντος μπορεί να μην σε βγάλουν πουθενά. Και να την έχουν αποδεχτεί…

Φελνίκος

matrix.gr