Πέρυσι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης (απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον), δόθηκε η ευκαιρία (με το Ν. 3848/2010) να δηλώσουν συμμετοχή για δ/ντές σχολικών μονάδων ακόμα και εκπ/κοί με 8ετή εκπαιδευτική υπηρεσία, και συνολικά, να έχουν ελπίδες για κατάληψη σχετικών θέσεων. Και λέω «να έχουν ελπίδες», διότι για πρώτη φορά, η μοριοδότηση για μεταπτυχιακές σπουδές, πιστοποιημένες γνώσεις Η/Υ και ξένων γλωσσών, κατοχή δεύτερου πτυχίου κτλ, ήταν ικανή να υπερκεράσει τη βαριά μοριοδότηση που -και αυτός- ο νόμος έδινε στους «παλιούς». Για πρώτη φορά η παλαιότητα δεν έπαιξε τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Και για πρώτη φορά, στο νομό Ηρακλείου (που ξέρω), 10 από τους 96 δ/ντές σχολικών μονάδων ήταν (ήμασταν) λίγο πάνω ή λίγο κάτω από την ηλικία των 40. Κι αυτό διότι, αν μη τι άλλο, ήμασταν εκπ/κοί high tech. Και όχι όπως κάποιοι 55-60άρηδες συνάδελφοι δ/ντές που δεν έχουν καν υπολογιστή στο γραφείο τους.
Σέβομαι απόλυτα τους μεγαλύτερους συναδέλφους, μερικοί από τους οποίους θα μπορούσαν να ήταν καθηγητές μου στο σχολείο. Και φυσικά δεν τους κατηγορώ που η σχέση τους με την τεχνολογία δεν είναι ίδια μ’ αυτή που έχει -συνήθως- ένας νεότερος. Αλλά καταδικάζω τη στασιμότητα, το συντηρητισμό, τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Σε οποιαδήποτε ηλικία, με διαφορετικό ίσως ρυθμό, μπορεί κάποιος να μάθει. Και ειδικά εκπ/κός. Πώς μπορεί κάποιος να λέγεται εκπ/κός, και ταυτόχρονα να μένει πίσω από τις εξελίξεις, να μη μαθαίνει συνεχώς, να επαναπαύεται στη θεσούλα του δημοσίου που κατέλαβε κάποτε και να απαιτεί να αλλάξει ο κόσμος γύρω του, και όχι αυτός; Ωραίο το τρένο του δημοσίου, το οποίο και θα μπορούσε να σταματήσει για να ανεβούμε, αλλά, πλέον, βρίσκεται μεταφερόμενο πάνω σ’ ένα άλλο τρένο, που λέγεται τεχνολογική εξέλιξη. Και η οποία δεν γίνεται να σταματήσει. Είτε θα τρέξουμε να την προλάβουμε, είτε θα μείνουμε πίσω. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ειδικά σήμερα, που τα πάντα είναι τόσο ρευστά και επισφαλή...
Και ναι, συμφωνώ απόλυτα με τη λογική του high tech εκπ/κού με το laptop και το internet. Δεν είναι δυνατόν, σήμερα, το 2012, να περιμένεις να διαβάσεις εφημερίδα ή να ακούσεις ειδήσεις για να ενημερωθείς για τα τεκταινόμενα. Σήμερα τα γεγονότα τρέχουν, τρέχουν δαιμονιωδώς, και δεν υπερβάλλω καθόλου. Ίσως γι’ αυτό βέβαια να παραπονούνται κάποιοι συνάδελφοι. Διότι δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν πόσο γρήγορα περάσαμε από την εποχή του χαρτιού, στην εποχή της οθόνης. Από την εποχή του ταμείου, στην εποχή της online συναλλαγής. Από την εποχή της 3μηνης εκκαθάρισης της φορολογικής δήλωσης στην αστραπιαία αυτοεκκαθάριση του ενός κλικ. Από την εποχή του πακέτου των επιστολών των Δ/νσεων προς τα σχολεία, στην εποχή της πολλαπλής αποστολής e-mails απ’ ευθείας από το Υπουργείο και την αυθημερόν απόκριση. Από την αποστολή στοιχείων και στατιστικών 2-3 φορές το χρόνο στη Δ/νση, στην ανά 15ήμερο αναλυτική online ενημέρωση του Υπουργείου απ’ ευθείας από τον Δ/ντή, και τόσα άλλα. Πώς θα μπορούσε ένα στέλεχος εκπ/σης, που σε τελική ανάλυση αποτελεί (ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να αποτελεί) παράδειγμα προς μίμηση για τους υφισταμένους του, να είναι πίσω από τις εξελίξεις; Πώς θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε όλα αυτά, χωρίς να κρίνεται ανεπαρκής, τόσο από τους προϊσταμένους του, όσο και από τους «απλούς» εκπ/κούς;
Δεν υποστηρίζω ότι όλα τα στελέχη εκπ/σης πρέπει να γίνουν «high tech». Μπορούν, ως τώρα τουλάχιστον, να ανταποκριθούν και με «low tech» ικανότητες στις υποχρεώσεις τους. Αλλά όχι και να κατηγορούμε την τεχνολογία, και να επικροτούμε την άρνησή μας να την ακολουθήσουμε, λειτουργώντας -ελπίζοντας, καλοπροαίρετα- δονκιχωτικά, πολεμώντας το «πελατειακό σύστημα». Προσωπικά, αρκετά κατηγορήθηκα για την κατάληψη θέσης δ/ντή σχολικής μονάδας επειδή θεωρώ καθήκον μου να μαθαίνω συνεχώς...
Αντώνης Σπυριδάκης
Μαθηματικός
Δ/ντής Γυμνασίου Βιάννου Ηρακλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου