Πλησιάζουμε ολοταχώς στην εκλογή του Γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας, και οι υποψηφιότητες δεν προξενούν ακριβώς ρίγη ενθουσιασμού – μερικές προξενούν ρίγη σκέτα. Αφ’ ης στιγμής το ζητούμενη είναι η επανίδρυση του κόμματος και όχι απλώς το business as usual, το αίτημα για ανανέωση σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο ηλικιακή αλλά ανανέωση νοοτροπιών και αντίληψης για την πολιτική, δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο. Σε μια ενδεχόμενη ριζική μετεξέλιξη του κόμματος, η θέση του Γραμματέα είναι απολύτως κομβικής σημασίας, και η ικανότητά του όχι απλώς να προσαρμοστεί σε αυτήν την μετεξέλιξη αλλά εν πολλοίς να την πραγματώσει ο ίδιος είναι ζωτικής σημασίας, εκ των ων ουκ άνευ.
Σε αυτό το πλαίσιο, πραγματικά απορούμε με κάποιες υποψηφιότητες, οι οποίες έχουν έρθει από ένα παρελθόν που έχει προ πολλού κλείσει τον κύκλο του. Δεν υπήρξε… ντροπή κατά την κατάθεση αυτών των υποψηφιοτήτων; Με τί μούτρα θα υποστηριχθεί από κάποιους το «εγώ θα οδηγήσω την παράταξη σε ανανέωση, αναγέννηση και επανίδρυση»; Θα… κρυφογελάνε όταν θα το λένε;
Το ζήτημα δεν είναι μόνο η βιολογική ηλικία – που και αυτή τίθεται ως θέμα. Το ζήτημα είναι ότι ή έρχεσαι από το Χθες ή από το Αύριο. Και δεν αποτελεί καν θέμα συζήτησης το αν κάποιοι έρχονται ή δεν έρχονται από το Χθες – κάποια πράγματα είναι αυτονόητα και αυταπόδεικτα. Και μόνο η υποψηφιότητα καθ’ εαυτήν δίνει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα στην κοινωνία: «ως κόμμα, είμαστε στον κόσμο μας. Δεν έχουμε ουσιαστική επικοινωνία με όλους εσάς, τον λαό. Ανήκουμε σε ένα χθες που έχει παρέλθει». Το δε επιχείρημα ότι κάποιοι «έχουν πείρα» από το πώς λειτουργεί το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα ακυρώνει εξ αρχής το ζητούμενο της αναγέννησης: προβάλλει ως αίτημα το να συνεχίσουν όλα όπως πρώτα.
Πέραν δε της ανανέωσης και της αναγέννησης: όσοι έχουν «πολλά χρόνια στο κουρμπέτι», είχαν πολλάκις την ευκαιρία να δοκιμαστούν για τις ικανότητές τους: όσοι εκ των υποψηφίων οδεύουν ολοταχώς προς την τρίτη ηλικία θεωρούν ότι έχουν επιτύχει στο έργο που τους είχε ανατεθεί; Είτε ως υπουργοί είτε ως δήμαρχοι; Και καλά το έργο καθ΄ εαυτό: η πολιτική ικανότητα να κερδίσεις μια κρίσιμη μάχη; Προσφάτως στην διεκδίκηση της Δημαρχίας των Αθηνών κάποιοι έτρεξαν μόνοι τους και βγήκαν… δεύτεροι.
Να σημειωθεί ότι δεν θέτουμε κανένα ζήτημα για το ποιός στήριξε ποιόν στις εκλογές για την προεδρία της ΝΔ. Μας ενδιαφέρει μόνο πως θα αναστηθεί η παράταξη και το κόμμα της από την αναισθησία μερικών-μερικών για να μην πούμε για όλα τα άλλα που μας έλεγαν πριν λίγο καιρό και δυστυχώς ξεμακραίνουν συνεχώς στο βάθος του χρόνου…
Ποιός θα το έλεγε ότι αυτή θα ήταν σήμερα η εικόνα του κόμματος εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη του 2009 που τρέχαμε για την ανανέωση και την ανασυγκρότηση επειδή τις πιστέψαμε;
Όσοι έχουν αυταπάτες ισχύος ή ζωτικότητας λόγω της διακυβέρνησης της χώρας κυρίως από την ΝΔ, ας κάνουν ένα κρύο μπάνιο για να τις ξεπεράσυν : το κόμμα όπως έχει τώρα έχει προ πολλού πεθάνει, παίρνει 18,5% μόνο χάρις στον Σαμαρά και αν δεν αναγεννηθεί, φλερτάρει μελλοντικά με την ανυπαρξία. Η αναγέννηση και η επανίδρυση δεν είναι «μία από τις επιλογές»: είναι μονόδρομος! Το μόνο ενδεχόμενο… μετά θάνατον ύπαρξης!
Ως τελευταίο καταφύγιο όταν όλα τα άλλα θα έχουν παρέλθει, απευθυνόμαστε, έστω, στην… ιδιοτέλεια των εκλεκτόρων, των μελών της Πολιτικής Επιτροπής: στην επιθυμία τους να υπάρχει και (μεθ)αύριο το κόμμα στο οποίο δραστηριοποιούνται, το κόμμα στο οποίο έχουν θέση. Στα πλαίσια μιας τέτοιας έστω επιθυμίας, η λογική κάποιων υποψηφιοτήτων εξαλείφεται, εκλείπει.
Εδώ και δύο χρόνια το λέμε και το ξαναλέμε, ότι ως προς την ΝΔ έχει έρθει προ πολλού η ώρα «ν’ αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ’ αφήσεις», η ώρα για το «μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα κατά την εκλογή του Γραμματέα της ΝΔ σε ελάχιστες ημέρες. Είτε θετικά είτε αρνητικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου