Τη στιγμή που ο Πολίτης αγωνίζεται να εξασφαλίσει «τον άρτον αυτού τον επιούσιον», πληροφορίες που έχουν σχέση με την πολιτική ηγεσία της χώρας τον οδηγούν στα όριά του. Και -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, όπως συνήθιζε να λέει ο επίτιμος- η Βουλή παραμένει χώρος περίοπτος: Οι Πολίτες παρακολουθούν τα εντός -και εκτός- τεκταινόμενα αυτής. Ετσι, η πληροφορία ότι κάθε προηγούμενος Πρόεδρος της Βουλής διατηρεί εντός του μεγάρου δίχωρο γραφείο με υπαλλήλους ξεσήκωσε σχόλια για την «απλοχεριά» του ναού της Δημοκρατίας με τα χρήματα των βαρέως φορολογουμένων. Η δε προσθήκη ότι διατηρούν και εκτός Βουλής γραφεία, σε κτίρια ενοικιαζόμενα, εξόργισε έτι μάλλον, αφενός για τη ματαιοδοξία των ίδιων και αφετέρου για τη «συντεχνιακή αντίληψη» του εκάστοτε Προέδρου της Βουλής, που εγκρίνει τις ανάλογες πολυτέλειες.
ΕΧΕΙ κανένα νόημα αυτού του είδους η προνομία για τους τέως Προέδρους τη στιγμή που έχουν εκλεγεί ως βουλευτές ή -ακόμη περισσότερο -όταν έχουν αποσυρθεί από τον πολιτικό βίο και διάγουν ως ιδιώτες-συνταξιούχοι; Η σύνταξη των πολιτικών είναι τόσο επαρκής, ώστε αν κάποιος θέλει να έχει γραφείο ως τέως, μπορεί άνετα να το πληρώνει.
ΠΡΟΚΛΗΣΗ αποτελούν και οι διορισμοί «ημετέρων» συγγενών και φίλων κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η υπαλληλία στη Βουλή συνεπάγεται προνόμια και απολαβές που δεν συγκρίνονται με εκείνα των «πληβείων» της υπόλοιπης δημόσιας διοίκησης.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο χώρος προσφέρεται για ανεξέλεγκτους διορισμούς. Προσλαμβάνονται στα γραφεία των κομμάτων ή των Προέδρων καταρχήν με συμβάσεις αόριστης διοικητικής εξάρτησης και καθ’ οδόν, κατά το τέλος της προεδρικής θητείας, με μια προεδρική απόφαση μεταπίπτουν σε μόνιμους! Αν δεν προλάβει ο νυν, έρχεται ο επόμενος Πρόεδρος και τους μονιμοποιεί, ως ένδειξη, υποθέτω, αλληλεγγύης προς τον προηγούμενο.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ -δεν το έχω ερευνήσει ακόμη- αν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν ανάλογα προνόμια για τους διατελέσαντες Προέδρους Βουλής, Προέδρους Δημοκρατίας, πρωθυπουργούς, όπως διατηρούνται ευλαβικά σ’ εμάς. Αυτοκίνητα, γραφεία, γραμματείς, προσωπικό, τηλέφωνα...
Οταν μια χώρα ευημερεί γιατί οι ταγοί της έκαναν συνετή διαχείριση των οικονομικών της, με χρηστή διοίκηση, τα όποια προνόμια ίσως και να μην ενοχλούν. Οταν όμως οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται κατά τρόπο τρομακτικό, οι συνταξιούχοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, οι νέοι αντιμετωπίζουν το δίλημμα «φεύγουμε ή δεν μπαίνουμε στην αγορά εργασίας», τότε θα έπρεπε οι τα πρώτα φέροντες να αποποιούντο εθελουσίως των παροχών του κράτους. Αλλως δεν έχει και κανένα νόημα το οποιοδήποτε σχόλιο...
ΕΧΕΙ κανένα νόημα αυτού του είδους η προνομία για τους τέως Προέδρους τη στιγμή που έχουν εκλεγεί ως βουλευτές ή -ακόμη περισσότερο -όταν έχουν αποσυρθεί από τον πολιτικό βίο και διάγουν ως ιδιώτες-συνταξιούχοι; Η σύνταξη των πολιτικών είναι τόσο επαρκής, ώστε αν κάποιος θέλει να έχει γραφείο ως τέως, μπορεί άνετα να το πληρώνει.
ΠΡΟΚΛΗΣΗ αποτελούν και οι διορισμοί «ημετέρων» συγγενών και φίλων κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η υπαλληλία στη Βουλή συνεπάγεται προνόμια και απολαβές που δεν συγκρίνονται με εκείνα των «πληβείων» της υπόλοιπης δημόσιας διοίκησης.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο χώρος προσφέρεται για ανεξέλεγκτους διορισμούς. Προσλαμβάνονται στα γραφεία των κομμάτων ή των Προέδρων καταρχήν με συμβάσεις αόριστης διοικητικής εξάρτησης και καθ’ οδόν, κατά το τέλος της προεδρικής θητείας, με μια προεδρική απόφαση μεταπίπτουν σε μόνιμους! Αν δεν προλάβει ο νυν, έρχεται ο επόμενος Πρόεδρος και τους μονιμοποιεί, ως ένδειξη, υποθέτω, αλληλεγγύης προς τον προηγούμενο.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ -δεν το έχω ερευνήσει ακόμη- αν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν ανάλογα προνόμια για τους διατελέσαντες Προέδρους Βουλής, Προέδρους Δημοκρατίας, πρωθυπουργούς, όπως διατηρούνται ευλαβικά σ’ εμάς. Αυτοκίνητα, γραφεία, γραμματείς, προσωπικό, τηλέφωνα...
Οταν μια χώρα ευημερεί γιατί οι ταγοί της έκαναν συνετή διαχείριση των οικονομικών της, με χρηστή διοίκηση, τα όποια προνόμια ίσως και να μην ενοχλούν. Οταν όμως οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται κατά τρόπο τρομακτικό, οι συνταξιούχοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, οι νέοι αντιμετωπίζουν το δίλημμα «φεύγουμε ή δεν μπαίνουμε στην αγορά εργασίας», τότε θα έπρεπε οι τα πρώτα φέροντες να αποποιούντο εθελουσίως των παροχών του κράτους. Αλλως δεν έχει και κανένα νόημα το οποιοδήποτε σχόλιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου