Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Σε χρεοκοπία, ανεξαρτήτως επιθετικού προσδιορισμού, κατέληξε η νέα, πανηγυρικού χαρακτήρα, «διάσωση» της Ελλάδας και το πρόβλημα είναι ότι οι δήθεν… χειρουργικοί χειρισμοί που θα διασφάλιζαν τη συμμετοχή ιδιωτών σε χρόνους-εξπρές αποδεικνύονται ασκήσεις σε… μπακαλοτέφτερο.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι «μαγικές λύσεις» των ισχυρών του ευρωπαϊκού τραπεζικού στερεώματος αποδεικνύονται ωραίες στα λόγια αλλά εξαιρετικά προβληματικές στην εφαρμογή. Στην περιπλοκή του εγχειρήματος συνέβαλε, ως συνήθως, και η πεφωτισμένη κυβέρνηση Παπανδρέου που αποφάσισε να βάλει ως συμβούλους στη διαδικασία των «swaps» τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες (με προεξάρχουσα τη γερμανική ναυαρχίδα που εκπόνησε τη σχετική διαδικασία) και πέταξε έξω τους Αμερικανούς, που είχαν επίσης ζωηρό ενδιαφέρον να επιβλέψουν το πρόγραμμα ανταλλαγής. Αποτέλεσμα ήταν μεγάλοι τραπεζικοί οίκοι των ΗΠΑ να υπονομεύσουν την έκβαση της υπόθεσης, εκφράζοντας σε επίσημα reports αμφιβολίες για το ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών ομολογιούχων, που αρχικά εκτιμάτο στο 90%. Στις δυσοίωνες αυτές προβλέψεις ήρθαν να προστεθούν και οι επιφυλάξεις μεγάλων αμερικανικών, αλλά και ευρωπαϊκών, Μέσων Ενημέρωσης που αρχίζουν να αμφισβητούν τη νομοτέλεια μιας ελληνικής «διάσωσης»…
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ είναι ότι όσο και αν ο Β. Βενιζέλος επιθυμεί να «τρέξει» τη διαδικασία για να φανεί συνεπής με την «πτώχευση των ολίγων ημερών», αυτό καθίσταται αδύνατο, όχι μόνο λόγω της ανυπαρξίας σχετικής χρηματοπιστωτικής υποδομής, αλλά και της άρνησης των ξένων ομολογιούχων να υιοθετήσουν κοινή λογιστική πρακτική στην αποτίμηση και τη μετακύλιση των ομολόγων.
ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, πρόκειται για ένα ασύλληπτο χρηματοπιστωτικό κομφούζιο, διεθνούς βεληνεκούς, καθώς η Ελλάδα ενεπλάκη σε ένα «πείραμα» σχεδιασμένο στα χαρτιά, το οποίο ουδέποτε είχε εφαρμοστεί σε εργαστηριακές συνθήκες ευρωζώνης… Το αν και εφόσον η διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων από εθελοντική θα αναγκαστεί να γίνει… ημιυποχρεωτική, θα το ξέρουμε σε λίγες εβδομάδες. Γιατί αν η συμμετοχή (που χωρίς καμία αμφιβολία θα περιλαμβάνει όλες τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες) παραμείνει σε επίπεδα κάτω του 60%, οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν άλλα μέσα για να πείσουν τους ιδιώτες.
Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, δεν είναι απίθανο να μας προκύψει και πιστωτικό γεγονός, τέτοιο που θα μπορούσε να πυροδοτήσει την πληρωμή των cds, των γνωστών ασφάλιστρων κινδύνου, για να κάνουν το προδιαγεγραμμένο… πάρτι κάποιοι πονηροί και στις δύο ακτές του Ατλαντικού. Αλλά αυτό μένει να το δούμε στη συνέχεια. Το βασικότερο όλων είναι ότι μια κυβέρνηση-κομπάρσος, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή στη διαπραγματευτική διαδικασία που προηγήθηκε, ενέπλεξε τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια που δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης.
Η ΕΛΛΑΔΑ φορτώθηκε το στίγμα ενός διεθνούς διασυρμού και τη ρετσινιά της χρεοκοπίας, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ούτε υποψία λύσης στο δημοσιονομικό της πρόβλημα. Ακόμη κι αν «πετύχει» η διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων με τη συμμετοχή ιδιωτών, το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους δεν είναι τέτοιο που να εγγυάται την ουσιαστική απομείωσή του. Τσάμπα κόπος δηλαδή, εκτός κι αν οι εμπνευστές του σχεδίου θέλουν απλώς να αποκτήσουν know how στη πλάτη αναλώσιμων πειραματόζωων...
Σε χρεοκοπία, ανεξαρτήτως επιθετικού προσδιορισμού, κατέληξε η νέα, πανηγυρικού χαρακτήρα, «διάσωση» της Ελλάδας και το πρόβλημα είναι ότι οι δήθεν… χειρουργικοί χειρισμοί που θα διασφάλιζαν τη συμμετοχή ιδιωτών σε χρόνους-εξπρές αποδεικνύονται ασκήσεις σε… μπακαλοτέφτερο.
Το «τεχνικό στάτους» χρεοκοπίας, ολίγων 24ώρων, για το οποίο μας είχε προϊδεάσει ο πρωθυπουργεύων, Ευάγγελος Βενιζέλος, φαίνεται ότι διολισθαίνει ταχύτατα σε πτώχευση ολίγων… μηνών, αφού στην καλύτερη των περιπτώσεων η διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων δεν θα έχει ολοκληρωθεί πριν από τα τέλη Σεπτεμβρίου.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι «μαγικές λύσεις» των ισχυρών του ευρωπαϊκού τραπεζικού στερεώματος αποδεικνύονται ωραίες στα λόγια αλλά εξαιρετικά προβληματικές στην εφαρμογή. Στην περιπλοκή του εγχειρήματος συνέβαλε, ως συνήθως, και η πεφωτισμένη κυβέρνηση Παπανδρέου που αποφάσισε να βάλει ως συμβούλους στη διαδικασία των «swaps» τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες (με προεξάρχουσα τη γερμανική ναυαρχίδα που εκπόνησε τη σχετική διαδικασία) και πέταξε έξω τους Αμερικανούς, που είχαν επίσης ζωηρό ενδιαφέρον να επιβλέψουν το πρόγραμμα ανταλλαγής. Αποτέλεσμα ήταν μεγάλοι τραπεζικοί οίκοι των ΗΠΑ να υπονομεύσουν την έκβαση της υπόθεσης, εκφράζοντας σε επίσημα reports αμφιβολίες για το ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών ομολογιούχων, που αρχικά εκτιμάτο στο 90%. Στις δυσοίωνες αυτές προβλέψεις ήρθαν να προστεθούν και οι επιφυλάξεις μεγάλων αμερικανικών, αλλά και ευρωπαϊκών, Μέσων Ενημέρωσης που αρχίζουν να αμφισβητούν τη νομοτέλεια μιας ελληνικής «διάσωσης»…
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ είναι ότι όσο και αν ο Β. Βενιζέλος επιθυμεί να «τρέξει» τη διαδικασία για να φανεί συνεπής με την «πτώχευση των ολίγων ημερών», αυτό καθίσταται αδύνατο, όχι μόνο λόγω της ανυπαρξίας σχετικής χρηματοπιστωτικής υποδομής, αλλά και της άρνησης των ξένων ομολογιούχων να υιοθετήσουν κοινή λογιστική πρακτική στην αποτίμηση και τη μετακύλιση των ομολόγων.
ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, πρόκειται για ένα ασύλληπτο χρηματοπιστωτικό κομφούζιο, διεθνούς βεληνεκούς, καθώς η Ελλάδα ενεπλάκη σε ένα «πείραμα» σχεδιασμένο στα χαρτιά, το οποίο ουδέποτε είχε εφαρμοστεί σε εργαστηριακές συνθήκες ευρωζώνης… Το αν και εφόσον η διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων από εθελοντική θα αναγκαστεί να γίνει… ημιυποχρεωτική, θα το ξέρουμε σε λίγες εβδομάδες. Γιατί αν η συμμετοχή (που χωρίς καμία αμφιβολία θα περιλαμβάνει όλες τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες) παραμείνει σε επίπεδα κάτω του 60%, οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν άλλα μέσα για να πείσουν τους ιδιώτες.
Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, δεν είναι απίθανο να μας προκύψει και πιστωτικό γεγονός, τέτοιο που θα μπορούσε να πυροδοτήσει την πληρωμή των cds, των γνωστών ασφάλιστρων κινδύνου, για να κάνουν το προδιαγεγραμμένο… πάρτι κάποιοι πονηροί και στις δύο ακτές του Ατλαντικού. Αλλά αυτό μένει να το δούμε στη συνέχεια. Το βασικότερο όλων είναι ότι μια κυβέρνηση-κομπάρσος, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή στη διαπραγματευτική διαδικασία που προηγήθηκε, ενέπλεξε τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια που δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης.
Η ΕΛΛΑΔΑ φορτώθηκε το στίγμα ενός διεθνούς διασυρμού και τη ρετσινιά της χρεοκοπίας, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ούτε υποψία λύσης στο δημοσιονομικό της πρόβλημα. Ακόμη κι αν «πετύχει» η διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων με τη συμμετοχή ιδιωτών, το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους δεν είναι τέτοιο που να εγγυάται την ουσιαστική απομείωσή του. Τσάμπα κόπος δηλαδή, εκτός κι αν οι εμπνευστές του σχεδίου θέλουν απλώς να αποκτήσουν know how στη πλάτη αναλώσιμων πειραματόζωων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου