Ούτε ένας;

Γράφει η Αννα Παναγιωταρέα

Τη Δευτέρα το βράδυ, με φίλους, μιλούσαμε για την κατάσταση στην Ιταλία. Οτι κρούει την πόρτα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στήριξης. Οτι έχει πρωθυπουργό κάποιον που γίνεται «νούμερο» με τη «ροζ» ζωή του. Οτι έχει ισχυρά συνδικάτα εγκλήματος - διάβαζε Μαφία! Οτι έχει παράδοση φοροφυγάδων. Οτι έχει πολιτικά «σκάνδαλα». Οτι έχει εξαπατήσει ευρωπαϊκές υπηρεσίες και ταμεία… Αλλά εντέλει έχει βαριά βιομηχανία, έχει αυτοκινητοβιομηχανία, έχει χημικά, έχει μόδα, έχει ισχυρό τουρισμό
…
ΟΜΩΣ ΧΤΕΣ διαπιστώσαμε ότι υπάρχει κι ένα άλλο, μεγάλο, ανεξάντλητο κεφάλαιο που την κάνει να «μην είναι σαν κι εμάς»: Εχει και πατριώτες -με την έννοια του ευπατρίδη- έχει εθνικούς ευεργέτες, που ακόμη κήδονται pro patria. Εχει τους Ιταλούς, που βγήκαν προχτές μπροστά δηλώνοντας: «Εμείς δεν πρόκειται να αφήσουμε την Ιταλία άφραγκη. Εμείς είμαστε εδώ και θα αγοράσουμε ομόλογα». Και μας ήρθε σαν βαρύ χαστούκι… Γιατί στην Ελλάδα η παράδοση των εθνικών ευεργετών είναι μακρά. Είχαμε Ζάππα, Τοσίτσα, Συγγρό, Δούμπα, Αβέρωφ, Ριζάρη, Ζωσιμά, Σίνα, Στουρνάρα, Σταύρου, Μάξιμο, Αρσάκη, Χατζηκώστα και εκατοντάδες άλλους ανοιχτόμυαλους εμπόρους, που πλούτισαν από τη δουλειά τους και στη δύσκολη ώρα βρέθηκαν αρωγοί στην πατρίδα. Και έχουμε και πιο σύγχρονους: Νιάρχο, Ωνάση, Γουλανδρή, Λάτση -από εκείνους που έφυγαν- που φρόντισαν να αφήσουν μέρος της περιουσίας τους στα κοινωφελή τους ιδρύματα για το καλό της Ελλάδας. Και σήμερα; Σήμερα έχουμε εκατοντάδες ονόματα Ελλήνων κροίσων, που διαβάζουμε στα lifestyle περιοδικά, που ξοδεύουν αμύθητα ποσά για τους γάμους, τις βαφτίσεις και τα πάρτι τους… Περιώνυμοι στα ελβετικά βουνά το χειμώνα και σε… Μυκόνους το θέρος, με σκάφη που συναγωνίζονται για το μήκος τους και με ιδιωτικό στόλο τζετ για τους αιθέρες. Με χλιδάτα σπίτια σε όλα τα μέρη της επίδειξης του διεθνούς πλούτου και με τα πολλά χρήματά τους -που μέρος τους προέρχεται από μπίζνες με το ελληνικό κράτος- ασφαλισμένα στις τράπεζες του κόσμου. Γιατί αυτοί τα σήκωσαν όλα πρώτοι και καλύτεροι!
ΚΑΙ ΔΕΝ έχουν βρεθεί τρεις από αυτούς, που έγιναν βαθύπλουτοι, μέσα σε μία και μόνη γενιά, να συστήσουν μία «φιλελλαδική εταιρία» -έστω και φιλελληνική- καλώντας τα μέλη του κλειστού κοινωνικού τους περίγυρου να συνεισφέρουν τώρα που τους χρειάζεται η πατρίδα! Να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από τα οποία δεν θα έχαναν χρήματα αλλά θα έστελναν ηχηρό μήνυμα στις διεθνείς αγορές -που είναι και πελάτες τους- ότι «είμαστε Ελληνες και είμαστε εδώ!». Συγχαίρουμε τους Ιταλούς πατριώτες. Αλλά από χτες η εθνική θλίψη μας έγινε βαρύτερη.