Οι τζογαδόροι της συμφοράς

Tου Σταμου Zουλα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το ανέκδοτο είναι παλιό και μάλλον αρκετά γνωστό. Ενας πλούσιος και παθιασμένος με τον τζόγο ραντζιέρης του Τέξας πεθαίνει και το ράντζο κληρονομεί ο εγγονός του Τομ. Περνάνε μερικές μέρες και ο Τομ ακούει τον παππού του από ψηλά να τον προτρέπει επίμονα να πάει στο καζίνο. Ασχετος με τον τζόγο, ο Τομ πείθεται από τη φωνή του παππού του. Πηγαίνει στο καζίνο και στέκεται ανίδεος μπροστά στην ρουλέτα. Τότε ακούει ξανά την φωνή να τον προτρέπει: 
«Τομ παίξε όλα τ’ άλογα και τα βουβάλια σου στο 23». Εμπιστευόμενος τη φωνή ο Τομ ποντάρει στο νούμερο που του υποδείχθηκε από το υπερπέραν. Ομως η μπίλια «κάθεται» σε άλλον αριθμό. Κοιτάζει απορημένος και αγανακτισμένος προς τα πάνω, αλλά ο παππούς σιωπά. Ηταν έτοιμος να φύγει την ώρα που ο κρουπιέρης γύριζε ξανά τη ρουλέτα, όταν η φωνή ξανακούσσηκε: «Τομ τώρα παίξε και το ράντζο σου στο 7». Ελπίζοντας πως θα αποφύγει την ολική καταστροφή και ότι θα ρεφάρει, ο Τομ τον άκουσε. Η μπίλια, όμως, στάθηκε για δεύτερη φορά σε άσχετο νούμερο. Ο δε παππούς, μην έχοντας πια τίποτε να τζογάρει και προτού επιστρέψει στην ανυπαρξία, άφησε σύξυλο τον εγγονό του με τη φράση: «Τομ, χάσαμε»...


Δυστυχώς το ίδιο ανέκδοτο βιώνουμε τους τελευταίους μήνες όλοι μας. Ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμμένος και οι άλλοι «αντιμνημονιακοί» μας διαβεβαιώνουν πως οι Ευρωπαίοι «δεν θα τολμήσουν» να μας πετάξουν έξω από το ευρώ και πιθανώς να μας δείξουν την πόρτα της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Διότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει και στη δική τους καταστροφή. Διαγράφουν αυθαίρετα το ενδεχόμενο αυτό ως «ψευδεπίγραφο και εκβιαστικό». Ετσι, αγνοούν όλες τις επίσημες προειδοποιήσεις και τα ήδη υφιστάμενα σενάρια, αναμασώντας μερικές δηλώσεις, που θυμίζουν παρηγορητικά λόγια και φρούδες διαβεβαιώσεις προς έναν ετοιμοθάνατο. Αυτές προβάλλουν ως δικαίωση της «ανένδοτης» στάσης τους και ως εγγύηση μιας πειθαναγκαστικής και «πανικόβλητης» υποχώρησης των πιστωτών μας. Αποφεύγουν, τέλος, να αναφερθούν στις επιπτώσεις μιας τέτοιας «ελληνικής νίκης» στις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης, οι οποίες ασμένως θα υιοθετούσαν τη φάρσα του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Να παίρνουν, δηλαδή, από την αγορά ό,τι θέλουν, πληρώνοντας μόνον «όσα μπορούν»...

Είναι πασίδηλο πως οι κύριοι αυτοί δεν τζογάρουν δικά τους χρήματα. Δεν απειλούν τους «μεγαλοκεφαλαιούχους», οι οποίοι έχουν ήδη βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και εύχονται διακαώς την επιστροφή μας στη δραχμή. Καπηλεύονται την απόγνωση του ενός εκατ. των ανέργων και των 500.000 μικρομεσαίων, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους. Εκείνους που όταν καλούνται να ψηφίσουν υιοθετούν την απέλπιδα φράση του Διονύση Σαββόπουλου «δεν έχω τίποτε να χάσω και τίποτε να βρω». Ομως, την ίδια στιγμή, στρέφονται εναντίον των εκατομμυρίων Ελλήνων που, μη έχοντας (εύλογα) εμπιστοσύνη στην κρατική μέριμνα, φρόντισαν να αποταμιεύσουν κάποιο υστέρημα για τα στερνά τους. Εναντίον εκείνων που αγωνίζονται σθεναρά και ελπίζουν ακόμη πως θα ξεπεράσουν την κρίση. Αν, λοιπόν, το αντιμνημονιακό συνονθύλευμα επικρατήσει στις 17 Ιουνίου και συμπράξει στον αφανισμό της χώρας είναι βέβαιο πως θα εκλείψει. Προτού, όμως, καταλήξει στον καιάδα της Ιστορίας, ίσως προφθάσει να μας πει το ιλαροτραγικό: «Αγαπητοί συμπολίτες, χάσαμε»...