Τήν απάθεια με την οποία ο κόσμος αντιμετωπίζει τις καλές ειδήσεις στην οικονομία, την αναλύσαμε σε πρόσφατο άρθρο , όμως, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Έχει βάθος αυτή η «νιρβάνα» στην οποία βρίσκεται ο κόσμος και το πολιτικό σύστημα θα την βρει μπροστά του. Ιδίως η κυβέρνηση που κάνει αγώνα δρόμου για να πείσει ότι τελειώνουν τα βάσανα του ελληνικού λαού και πραγματικά έχει προσφέρει έργο.
Αυτή ακριβώς η φράση είναι το κλειδί: Ο κόσμος δεν πιστεύει ότι τελειώνει ο Γολγοθάς του.
Είναι η δύναμη της συνήθειας στα βάσανα; Είναι ότι μια σχεδόν κατεστραμμένη χώρα δεν μπορεί να επικαλείται σωτηρία με τα πρώτα καλά στατιστικά στοιχεία; Είναι ότι ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τους πολιτικούς και λέει «τα έχουμε ξανακούσει αυτά;»
Ό,τι κι αν συμβαίνει η Ελλάδα είναι «παγωμένη» παρά τις Αλκυονίδες ημέρες. Ωστόσο, για την κατάσταση, η οποία μοιάζει με κώμα ασθενούς, ευθύνες έχουν ξεκάθαρα οι πολιτικοί.
Πρώτα – πρώτα είναι λάθος εν μέσω κρίσης κι εν έτει 2014 η κυβέρνηση να επιδίδεται σε μια παροχολογία και να υπόσχεται ελαφρύνσεις, επιδόματα, έργα, ανάπτυξη, έξοδο από την κρίση. Επειδή εδώ που φτάσαμε ο κόσμος τα αντιμετωπίζει σαν τις λακκούβες που ανοίγουν οι δήμαρχοι πριν από τις κάλπες και μετά από αυτές ξεχνάνε να τις κλείσουν.
Ο κόσμος έκαψε όλο το λίπος επί μια τετραετία και δεν γίνεται 100 μέρες πριν από τις εκλογές να τον θαμπώσεις με καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς. Είναι σαν τον καταδικασμένο σε πείνα που του προσφέρεις ένα πλούσιο γεύμα.
Εκτός των άλλων είναι και ατελέσφορη αυτή η επικοινωνιακή τακτική. Ο κόσμος αντιδρά πλέον ακριβώς αντίθετα από αυτό που επιδιώκουν οι πολιτικοί. Αλλά κι αυτό να μην συμβαίνει η κοινωνία έχει τόσο πολύ πολωθεί ανάμεσα σε "αντιμνημονιακούς " και "μνημονιακούς" που η μια πλευρά δεν πιστεύει με τίποτα την άλλη. Χρειάζεται λοιπόν και ΟΡΑΜΑ, πολιτική δουλειά εκτός από την παροχολογία και την οικονομική διαχείριση της κρίσης
Υπάρχει και μια παράμετρος ιδιαίτερα σημαντική. Τα στελέχη της κυβέρνησης, κυρίως τα ανώτερα έχουν προβληθεί από τον λεγόμενο "ιδρυματισμό". Δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα. Και δεν το κάνουν επειδή «ιδρώνουν» από την πολύ δουλειά. Αλλά γιατί κατατρέχονται από τη νόσο της αλαζονείας. Δεν ακούνε οι κυβερνώντες, δεν αφουγκράζονται την κοινωνία, είναι κλεισμένοι σε γυάλινους πύργους και ακούμε μόνο όσους τους περιτριγυρίζουν βαθιά υποκλινόμενοι. Κι όταν έρχεται η προεκλογική περίοδος, ξαφνικά σα να βγαίνουν από χειμερία νάρκη. Όμως τότε είναι συνήθως αργά...
Και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, η αντιπολίτευση κάνει πολύ χειρότερα, κι αυτό ...σώζει την κυβέρνηση. Λίγο πριν από τις εκλογές απαξιώνει τα πάντα, παρουσιάζει τη χώρα σαν καμένη γη, υπόσχεται απίστευτα πράγματα. Ειδικά ο Τσίπρας έχει γίνει πρύτανης της μπαρούφας και της υποσχεσιολογίας χωρίς αντίκρισμα. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες των περιπτώσεων ο κόσμος κολακεύεται από τους λαοπλάνους...
Τι θα ήθελε άραγε ο κόσμος για να ξυπνήσει; Για να μην κλαίει στη γωνία της Ελλάδας; Για να ξαναεμπιστευτεί το πολιτικό σύστημα; Για να νιώσει ότι δεν είναι ινδιάνος να τον κοροϊδεύουν με φο μπιζού;
Θα ήθελε τους πολιτικούς να του παρουσιάσουν ένα εθνικό σχέδιο για την Ελλάδα. Ένα στρατηγικό πλάνο για την οικονομία, την κοινωνία. Μια ολοκληρωμένη πρόταση για τις μεγάλες θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν... χθες κι όχι αύριο. Ένα όραμα με λίγα λόγια
Κι όλα αυτά να γίνουν με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, να συμμετέχουν όλοι στον δρόμο που πρέπει να στρωθεί για τη νέα Ελλάδα. Δεν χωράνε ούτε προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, ούτε κομματικά κάστρα, ούτε αντιπαλότητες για ήσσονος σημασίας θέματα.
Η Ελλάδα κινδυνεύει, ας το πάρουμε όλοι χαμπάρι. Κυρίως ας το πάρουν οι ακραίοι οι οποίοι δεν το έχουν σε τίποτε να οδηγήσουν τη χώρα στον δρόμο της... Ουκρανίας.
Αλλά και οι σοβαρές, μετριοπαθείς δυνάμεις της χώρας πρέπει να ξυπνήσουν.
Οι καιροί ου μενετοί.
Α.Ψ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου