Οι «λεμούριοι» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Πρόσφατα είχαμε γράψει για την μεγάλη αρρώστια των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Σήμερα, η ελληνική δικαιοσύνη αποφάσισε να τιμωρήσει έναν σχεδόν «ισόβιο» Δήμαρχο, τον κ. Παπαγεωργόπουλο με την ποινή των ισοβίων δεσμών για κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Ένα σχεδόν αριστοτεχνικό παιχνίδι της Μοίρας!

Πολλοί έμειναν άφωνοι με την απόφαση και στο Νετ ή στα κανάλια παριστάνουν τους έκπληκτους για την αυστηρότητα του δικαστηρίου και την πρωτοφανώς βαριά ποινή. Προφανώς όλοι αυτοί είτε δεν γνωρίζουν είτε βλέπουν τα πράγματα με κομματικές παρωπίδες. Το αδίκημα της κατάχρησης δημοσίου χρήματος (και μάλιστα τόσο μεγάλου ποσού), ανέκαθεν στην χώρα μας τιμωρούνταν με την αυστηρότερη των ποινών. Θανατική καταδίκη όσο υπήρχε η θανατική ποινή και ισόβια κάθειρξη όταν αυτή καταργήθηκε. Ακόμη και εγώ που δεν έχω καμιά σχέση με τη νομική επιστήμη, αυτό το γνώριζα και το γνωρίζω.

Δεν θα υπεισέλθω εδώ στα δεδομένα της δίκης (ελαφρυντικά, διαδικασία), άλλωστε είμαι ο τελευταίος που θα νομιμοποιούνταν να το κάνει. Υπάρχει για τούτο και η καταφυγή του καταδικασθέντος σε αρμόδιο δικαστήριο υψηλότερου βαθμού. Η ποινή όμως είναι η προσήκουσα με το διαπραχθέν αδίκημα (εφόσον φυσικά αυτό αποφάσισε το δικαστήριο πως έχει διαπραχθεί). Εκείνο που θέλω να σημειώσω, είναι πως αυτή η απόφαση ανοίγει το «κακό» σπυρί της διαφθοράς, της κλεψιάς και της βαριάς (σκοπούμενης ή μη αμέλειας) στην περιοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μια περιοχή, άλλοτε προνομιούχα και ανέγγιχτη σχεδόν από τον πέλεκυ της δικαιοσύνης.

Είμαι βέβαιος πως μετά από αυτή την απόφαση, χιλιάδες Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι και εντεταλμένοι δημοτικοί υπάλληλοι, έχουν αρχίσει να στριφογυρνούν στον ύπνο τους και να αισθάνονται την ανάσα της νέμεσης πίσω τους. Υπάρχουν χιλιάδες υποθέσεις σε πρώτο ή δεύτερο βαθμό που εκκρεμούν στα δικαστήρια και ακόμη περισσότερες που σέρνονται επί χρόνια σε συρτάρια και γραφεία. Είναι καιρός όλες αυτές οι υποθέσεις να προχωρήσουν τάχιστα και οι ένοχοι να αρχίσουν επιτέλους να πληρώνουν. Μονάχα έτσι θα γίνει αντιληπτό πως οι εποχές που ένα «δωράκι» 500 εκατομμυρίων θεωρούνταν μεν υπερβολικό αλλά όχι και τιμωρητέο, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Μια άλλη παρατήρηση, με την οποία θα κλείσω το σύντομο αυτό σημείωμα, αφορά τους «ισόβιους» σχεδόν Δημάρχους. Είναι μια μεγάλη πληγή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το φαινόμενο και θα πρέπει άμεσα να ληφθούν μέτρα ώστε ο κάθε Αιρετός να μπορεί να παραμείνει το πολύ για ΔΥΟ θητείες στην θέση του Δημάρχου ή του Δημοτικού Συμβούλου. Αυτό, αφενός θα ανανεώσει το αιρετό προσωπικό της ΤΑ, αφετέρου θα αποτελέσει τροχοπέδη για συμπεριφορές, που δυνητικά μπορούν να οδηγήσουν σε παράνομες πράξεις. Αμφιβάλλει κανείς πως αν δεν είχε τυχαία αποκαλυφθεί η υπόθεση, ο κ. Παπαγεωργόπουλος θα ήταν ακόμη Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο κ. Λεμούσιας θα αποτελούσε ακόμη το δεξί του χέρι και ο κ. Σαξώνης θα εξακολουθούσε να βουτάει το χέρι του στο ταμείο του δεύτερου μεγαλύτερου Δήμου της χώρας;