Τώρα που υπάρχει καταδίκη του δικαστηρίου για τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο μπορούμε να πούμε ορισμένα πράγματα για την υπόθεσή του και για αντίστοιχες υποθέσεις.
Οι δικαστές τον έκριναν ένοχο για υπεξαίρεση και μάλιστα η επιβολή της ισόβιας κάθειρξης στηρίχθηκε στο γεγονός ότι εκτίμησαν πως και στο παρελθόν πρέπει να έβγαζαν χρήματα ο δήμαρχος και η παρέα του εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους. Κι εδώ πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα.
Η περίπτωση Παπαγεωργόπουλου είναι αυτό που λέμε η επιτομή της διαφθοράς στη μεταπολίτευση. Εκατοντάδες είναι οι κρατικοί αξιωματούχοι, υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι και τόσοι άλλοι που έχουν κάνει απίστευτα οικονομικά εγκλήματα όλα αυτά τα χρόνια, ίσως και μεγαλύτερα από του «φτερωτού γιατρού». Απλά την πάτησε ο Παπαγεωργόπουλος. Πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη σε μια χρονική περίοδο για την Ελλάδα όπου ο κόσμος ζητά κάθαρση, ζητά να πάνε πολιτικοί στη φυλακή. Όχι αθώοι, αλλά ένοχοι πολιτικοί και αξιωματούχοι που έκλεψαν αποδεδειγμένα.
Ο πρώην δήμαρχος είναι ο κλασικός αντιπρόσωπος μιας γενιάς πολιτικών στην Ελλάδα που πίστευαν πως ότι κι αν κάνουν θα μείνουν ατιμώρητοι. Ζούσαν στο παραμύθι της μεταπολίτευσης, στο σύστημα αυτό που έστησαν οι ίδιοι οι πολιτικοί προκειμένου να πλουτίζουν αλλά ποτέ να μην τιμωρούνται. Και ο κόσμος να βράζει στο ζουμί του διότι έβλεπε ότι για μια κλήση μπορείς να πας φυλακή, για μερικά δισ. το πολύ – πολύ να κάνεις διακοπές στη Μύκονο και την Αράχοβα.
Ο Παπαγεωργόπουλος και δεκάδες άλλοι ήταν αντιπρόσωποι μιας εποχής που ανεχόταν τη διαφθορά, το μαύρο πολιτικό χρήμα, το οικονομικό έγκλημα. Και κάπως έτσι έγιναν μεγάλοι και τρανοί με τα λεφτά του ελληνικού λαού. Με υπεξαιρέσεις, μίζες, κλοπής κρατικής περιουσίας. Ίσως η ανοχή να πήγαζε από το γεγονός ότι μοιράζονταν και ψίχουλα στον κόσμο, κι όταν ο λαός έχει χρήμα να κινηθεί λέει «ας πάει στο διάολο ο πολιτικός που τα παίρνει, σιγά μην ασχοληθώ μαζί του». Τώρα που η κρίση σάρωσε τα πάντα, πήρε μαζί του και αυτές τις νοοτροπίες.
Ο κόσμος που πεινάει δεν ανέχεται άλλο τους διεφθαρμένους πολιτικούς και ζητά «αίμα».Θα πει κανείς: Και το πολιτικό σύστημα προκειμένου να επιβιώσει του δίνει λίγο «αίμα» για να καταλαγιάσουν τα πάθη. Ίσως είναι κι έτσι, αλλά δείτε τι συμβαίνει.
Σε άλλες εποχές ο Παπαγεωργόπουλος θα ήταν Θεσσαλονικάρχης παρά τις υπεξαιρέσεις ενώ τώρα θα είναι… φτερωτός φυλακισμένος.
Ο Άκης θα ήταν συνταξιούχος υπουργός που θα έπινε τα ουισκάκια του στην Ελβετία και δε θα ήταν στον Κορυδαλλό να τρώει φακές.
Ο συνταξιούχος βουλευτής της ΝΔ που πρόσφατα καταδικάστηκε γιατί έπαιρνε λεφτά επειδή έταζε διορισμούς θα ήταν ήρωας στην περιοχή του και κομματάρχης, όχι στιγματισμένος.
Ο Γιάννος που περιμένει έντρομος τη δική του υπόθεση, θα ήταν επίτιμος καλεσμένος σε μεγάλα οικονομικά φόρουμ κι όχι υποψήφιος για τον Κορυδαλλό.
Ο Λαυρεντιάδης, ο Ψωμιάδης, ο Σαχπατζίδης και πολλοί άλλοι μόνιμοι κάτοικοι φυλακών θα ήταν έξω και θα περνούσαν ζωή και κότα.
Τα ψέματα τέλειωσαν, μαζί με την εποχή της ατιμώρητης ρεμούλας. Τουλάχιστον η κρίση ξύπνησε συνειδήσεις και ο κόσμος πλέον ζητά δικαιοσύνη. Για να δούμε θα υπάρξει συνέχεια στη διάλυση του μεταπολιτευτικού άγους της Ελλάδας; Θα πάνε φυλακή κι άλλοι διαπλεκόμενοι πολιτικοί, λαδιάρηδες επιχειρηματίες ή εθνικοί προμηθευτές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου