Έντονες είναι οι διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στην Αριστερά, όπως αυτή εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Και δεν είναι τωρινές οι διεργασίες, ουσιαστικά ξεκίνησαν αμέσως μετά τις εκλογές, όταν ο Περισσός έχασε την κυριαρχία του χώρου και είδε ένα μεγάλο μέρος των κεντρώων, αλλά πολλούς δικούς του να πηγαίνουν ολοταχώς στην αγκαλιά του Αλέξη Τσίπρα.
Το ΚΚΕ έκανε ένα μεγάλο λάθος. Δεν αντιλήφθηκε ότι η κοινωνία αλλάζει, ότι το Μνημόνιο σαρώνει τα πάντα κι ότι οι πολίτες, εξοργισμένοι και απογοητευμένοι ψάχνουν για νέα στέγη, πέραν των δύο μεγάλων κομμάτων και ειδικά του ΠΑΣΟΚ.
Η παρέας της Αλέκας νόμισε ότι με τη μαγιά του παρελθόντος, όταν η ΚΝΕ έκανε πολύ δουλειά στο χώρο της Νεολαίας, θα μπορούσε να έχει γενιές κομμουνιστών κι ένα ισχυρό ποσοστό στις εκλογές.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκε νωρίτερα την αλλαγή, άλλαξε το δικό του λόγο, προσαρμόστηκε στην αντιμνημονιακή λογική και κέρδισε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, μαζί όμως διέλυσε και το ΚΚΕ που κινδύνευσε να μείνει εκτός Βουλής.
Από τον Ιούνιο και μετά στον Περισσό γίνονται πολλές συζητήσεις για το πώς θα μπορούσε το ΚΚΕ να… επιστρέψει στο λαό. Και εσχάτως βρήκε τον τρόπο που δεν είναι άλλος από τον τρόπο του ΠΑΜΕ. Τα πρόσφατα επεισόδια στο Εργασίας, να μας το θυμηθείτε, είναι μόνον η αρχή ενός σκληρού πολιτικού ακτιβισμού που εγκαινιάζει το ΚΚΕ προκειμένου να ξεχωρίσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και να κερδίσει τον κόσμο που του έφυγε, αλλά κι εκείνον που θέλει σύγκρουση με το «κατεστημένο».
Είμαστε εδώ, είμαστε ισχυροί, θα συγκρουστούμε με τα πάντα, λένε οι Παμετζήδες θέλοντας να διαφοροποιηθούν από τη… φλούφλικη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τους γραφικούς της βίλας Αμαλία που αγκάλιασε η Κουμουνδούρου. Και θα είναι και στους δρόμους πιο δυναμικά, και στα λεωφορεία και στα υπουργεία αλλά και στα μπλόκα των αγροτών όπου το πολιτικό… ανάστημα του Βαγγέλη Μπούτα ετοιμάζεται να εισβάλει ξανά στις οθόνες μας. Και στον κόκκινο θίασο θα είναι όλοι εκεί: Η Αλέκα, ο Χαλβατζής, η Μπαλού, ο Παφίλης, ο Κουμπούρης. Τουλάχιστον αυτοί είναι αυθεντικοί κομμουνιστές, όχι γιαλατζί.
Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε μια σοβαρή κρίση ταυτότητας. Από τη μία βλέπει την αναβάπτιση του ΚΚΕ στα πεδία των κοινωνικών αγώνων. Βλέπει δηλαδή την Αριστερά της Αριστεράς να ετοιμάζεται να κερδίσει το μερίδιό της στους αγώνες που τους τελευταίους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε ότι είχε την απόλυτη κυριαρχία.
Από την άλλη, εντός του ΣΥΡΙΖΑ οι συνιστώσες δε μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για την καλημέρα που θα πουν. Ο δε σύντροφος Αλέξης είναι η προσωποποίηση του Ιανού. Πότε γίνεται ο δεξιός της… Αριστεράς και πότε ο αριστερός της Αριστεράς. Και η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής δε θα λύσει ντε φάκτο τα προβλήματα που υπάρχουν.
Η σκιά που άφησε η δεξιά στροφή του Τσίπρα στη Γερμανία και τις ΗΠΑ είναι μεγάλη και οι πρώην του ΚΚΕ και το Αριστερό Ρεύμα τον περιμένουν στη γωνία. Όσο κι αν ο κ. Τσίπρας με το που πάτησε στην Ελλάδα άρχισε πάλι τις πιρουέτες. Από τη μια θα συμμαχούσε και με το διάβολο κι από την άλλη θα καταργούσε το Μνημόνιο.
Μπορεί στην Κουμουνδούρου να θέλουν να δείξουν ήρεμοι και cool, όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Κάποιοι άρχισαν ήδη να φοβούνται και να βλέπουν τον εφιάλτη του 4% και ετοιμάζονται να καταθέσουν ιδέες για συμμαχίες ακόμη και με το διάβολο προκειμένου να διατηρήσουν τη δύναμή τους.
Για παράδειγμα το Αριστερό Ρεύμα είδε με καλό μάτι τη στήριξη στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ στα πρόσφατα επεισόδια στο υπουργείο Εργασίας. Οι ίδιοι δε θα έλεγαν όχι σε μια συνεργασία, προφανώς μετεκλογική. Από την άλλη, υπάρχει η πλειοψηφία του Αλέξη Τσίπρα που δε θα έλεγε όχι σε μια συμμαχία με τη ΔΗΜΑΡ στο μέλλον, αλλά δε θα ήθελε να χάσει και την αριστερή πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.
Μύλος δηλαδή, άντε να ξεμπλέξει ο Αλέξης. Σίγουρα θα αισθανόταν καλύτερα στην.. κοιλιά του κήτους παρά να έχει απέναντί του τον Λαφαζάνη, δίπλα του τον Στρατούλη και απέναντι τον Διαμαντόπουλο.
Δύσκολοι καιροί, λοιπόν, για την Αλέκα και τον Αλέξη. Ποιος θα γελάσει καλύτερα θα το δούμε σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου