Είναι πολύ πιθανό να εξελιχθεί στο πιο σύντομο ανέκδοτο, αλλά προς το παρόν αποτελεί την πιο μυστική πολιτική πρόταση της ζώσας μνήμης.
Ο λόγος, για το (λεγόμενο) εναλλακτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι, εναλλακτικό σχέδιο ακούμε και εναλλακτικό σχέδιο δεν βλέπουμε.
Τις τελευταίες ημέρες, τα κρούσματα είναι απανωτά:
Προχθές, μετά τη συμφωνία με την τρόικα, ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωσή του όπου κατήγγελλε τους πάντες και τα πάντα – χωρίς και πάλι να μας πει μια ιδέα, βρε αδελφέ – περιορίστηκε στον γνωστό βερμπαλισμό:
«Η στήριξη ενός προγράμματος κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, στη βάση της φορολόγησης του πλούτου, της στήριξης και της ανασυγκρότησης του δημόσιου τομέα, της ενίσχυσης της ανάπτυξης και της απασχόλησης, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την υπεράσπιση των κοινωνικών αναγκών».
Πώς θα γίνουν όλα αυτά, χωρίς λεφτά, που έλεγε και η μακαρίτισσα η Θάτσερ;
Αυτό παραμένει μυστήριο.
Την ίδια μέρα, απάντηση ΣΥΡΙΖΑ στο πρωθυπουργικό διάγγελμα:
«Στο μόνο που έχει δίκιο ο κ. Σαμαράς είναι ότι σε λίγο καιρό η Ελλάδα δεν θα εξαρτάται από τα μνημόνια. Ούτε από τον ίδιο για τη σωτηρία της».
Εντάξει, σύμφωνοι, αυτό θέλουμε όλοι. Αλλά πώς;
Νέο μυστήριο!
Την ίδια ημέρα, ο κ. Τσίπρας, απευθυνόμενος στους φοιτητές του ΤΕΙ Λάρισας, όπου έκρινε σκόπιμο να θυμίσει στους νεαρούς τα παιδικά τους χρόνια και το παραμύθι του Γκιούλιβερ:
«Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν αν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος απέναντι στην πολιτική των Μνημονίων. Εναλλακτική φυσικά υπάρχει. Το ζήτημα είναι να υπάρξουν οι συσχετισμοί δύναμης που θα την επιβάλουν».
Επομένως, το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει εναλλακτική (για την οποία σπεύδει να πει αορίστως πως υπάρχει, αφήνοντας να εννοηθεί πως θα την βγάλει από το καπέλο του την κατάλληλη ώρα), αλλά αν αυτή (η άγνωστη εναλλακτική) θα επιβληθεί.
Την ίδια μέρα, πληροφορηθήκαμε και το περιεχόμενο άλλης μιας πολιτικής απόφασης, άλλης μιας Κεντρικής Επιτροπής (του προηγηθέντος σαββατοκύριακου).
Όσο κι’ αν ψάξετε, την εναλλακτική δεν θα την βρείτε – κι’ ας πρόκειται για αρκετά μακροσκελές κείμενο.
Μόνο συνθήματα περί «δημοκρατικής εκτροπής» και εκτενείς αναφορές σε οτιδήποτε άλλο, πλην μιας έστω γεύσης «εναλλακτικής»:
Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών (που φέτος ειδικά δεν είχαν ούτε την ένταση, ούτε την διάρκεια των προηγουμένων χρόνων), για τις εργατικές κινητοποιήσεις (τέλος πάντων), για τις κινητοποιήσεις κατά του Σχεδίου Αθηνά που «αγκάλιασαν όχι μόνο τους σπουδαστές αλλά και τον λαό της κάθε περιοχής», (θου Κύριε), για τα γεγονότα στη Χαλκιδική, για το… Συνέδριο της ΓΣΕΕ (που φέτος πέρασε εντελώς απαρατήρητο), για τη Λίστα Λαγκάρντ και τη συκοφάντηση που υφίστανται τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, την ακύρωση της συγχώνευσης ΕΤΕ – Eurobank, τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Και βέβαια, για την Κύπρο.
Αυτή ήταν η μακροσκελέστερη αναφορά, με ένα αναμάσημα όλων των προηγούμενων ανακοινώσεων και επανάληψη του… δυναμικού τρόπου με τον οποίο αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ… εγκαλώντας την κυβέρνηση, καλώντας τον λαό σε συμπαράσταση προς την Κύπρο, στέλνοντας αντιπροσωπεία στο νησί, διοργανώνοντας την καμπάνια «Η Κύπρος δεν είναι μόνη» και (προπαντός) ευρισκόμενος (ο ΣΥΡΙΖΑ)σε διαρκή επαφή με το ΑΚΕΛ και άλλες πολιτικές δυνάμεις στη Κύπρο.
Περί «εναλλακτικού σχεδίου» ούτε λόγος σε όλη αυτή την πολυσέλιδη απεραντολογία.
Απλώς, η γνωστή επιβεβαίωση πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία να εφαρμόσει το σχέδιο που… δεν έχει, θα γινόταν μύλος!
Το κείμενο είναι σαφές:
«Δεν πρόκειται να πούμε ΝΑΙ – κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες – σε εκβιασμούς και απειλές, δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε με τα μνημόνια, δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την πορεία προς την καταστροφή».
Αυτό το «κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες», τι ακριβώς σημαίνει;
Ότι μπορεί να υπάρξουν χειρότερες συνθήκες, για παράδειγμα;
Προφανώς.
Διότι, «αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος για την χώρα, παρά μόνο η παραίτηση της κυβέρνησης που δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον ελληνικό λαό, και η προσφυγή στις κάλπες, ώστε να μπει τέλος στην πολιτική που καταστρέφει τις δυνάμεις της εργασίας και να προκύψει μια κυβέρνηση, που θα έχει και την εντολή και την στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, να δρομολογήσει έναν εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση».
Αλλά ποιο είναι αυτό το εναλλακτικό σχέδιο που θα «δρομολογηθεί»;
Είναι απλό, απλούστατο, πώς και δεν το σκεφθήκαμε;
«Η άμεση κατάργηση των μνημονίων και η διαπραγμάτευση με στόχο την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους ενώ εκείνο που απομένει οφείλει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει τον ρυθμό αποπληρωμής με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας».
Κι’ αν αυτό δεν γίνει αποδεκτό;
Καμία απάντηση…
Και επίσης:
«Στα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης της Αριστεράς έχουμε δεσμευτεί πως θα είναι η επαναφορά κατώτατων μισθών και συντάξεων στην προ μνημονίου εποχή, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, της μετενέργειας και της επεκτασιμότητας, η κατάργηση των χαρατσιών και η θέσπιση ενός νέου δίκαιου φορολογικού συστήματος με βάση το περιουσιολόγιο, η πρόταση νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, η δημιουργία ασπίδας κοινωνικής αλληλεγγύης για τους ασθενέστερους εξασφαλίζοντας την πρόσβαση σε βασικά αγαθά, στην παιδεία και την υγεία και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο λιτότητας – ύφεσης».
Με τι λεφτά; Καμιά απάντηση και πάλι…
Απλώς, μας προϊδεάζει, ώστε να μην ζητήσει κανείς (από αυτούς που θα επιλέξουν το ανύπαρκτο εναλλακτικό σχέδιο):
«Έχουμε πλήρη επίγνωση και των δυσκολιών και των συγκρούσεων που απαιτούνται και αναλαμβάνουμε την ευθύνη απέναντι στον λαό και μαζί με τον λαό να τις υλοποιήσουμε. Το σχέδιό μας δεν είναι να επιστρέψουμε στην εποχή πριν από τα μνημόνια αλλά να ανοίξουμε ένα εντελώς νέο δρόμο με βάση το κοινωνικό συμφέρον και τις κοινωνικές ανάγκες».
Και βέβαια:
«Το σχέδιό μας δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς την ολόπλευρη στήριξη του λαού, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αλλά σε όλες εκείνες τις αλλαγές που θα μπορέσουν να μας οδηγήσουν στην υπέρβαση της σημερινής κρίσης».
Ποιες «δυνάμεις»; Άγνωστο κι’ αυτό.
Διότι:
«Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα οδηγήσει αυτόματα τον λαό στην εξουσία, αλλά θα περάσει σε μια νέα εντελώς φάση όπου συγχρόνως θα κυβερνά και θα ναι και μαζί με τον λαό απέναντι στα σχέδια του κεφαλαίου».
Καθώς:
«Γνωρίζουμε πως το αμέσως πρώτο διάστημα η κυβέρνηση της Αριστεράς θα έρθει αντιμέτωπη με ένα σύνολο εκβιασμών και απειλών από τους δανειστές με στόχο την ακύρωση των βασικών της δεσμεύσεων.
Πιστεύουμε, ότι υπάρχουν τρεις σημαντικές προϋποθέσεις για να πετύχει μια σκληρή διαπραγμάτευση, μια σύγκρουση με τις σημερινές ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ:
- πρώτον, η κυβέρνηση που θα ηγείται αυτής της διαδικασίας να είναι αποφασισμένη και να πιστεύει ότι θα κερδίσει,
- δεύτερον, ο λαός, η πλειοψηφία του λαού να είναι αποφασισμένος και να στηρίζει αυτή την προσπάθεια
- Και τρίτον, να έχουν προετοιμαστεί κατάλληλες συμμαχίες, ώστε ο συσχετισμός δύναμης να μην είναι απόλυτα αρνητικός. Σε μια τέτοια μάχη σύμμαχός μας πρέπει να είναι μαζί με τον λαό μας και κάθε λαός που βιώνει αντίστοιχα σκληρά προγράμματα λιτότητας και μνημονίων, όλοι οι εργαζόμενοι που βιώνουν την εκμετάλλευση και την βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη».
Καλά όλα αυτά, αλλά για ποιο σχέδιο μιλάμε;
Σχέδιο εντός ή εκτός του ευρώ;
Α, όλα κι’ όλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας σώσει μέσα στο ευρώ, πλην όμως…
«Αν τώρα βρεθούμε μπροστά σε απειλές χρηματοδότησης, σε απειλές για το νόμισμα και επειδή μετά την Κύπρο επανήλθε αυτή η κουβέντα οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:
Δεν αποτελεί επίκεντρο της πολιτικής μας το νόμισμα. Το βασικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι με ποιο νόμισμα θα έχουμε λιτότητα, αλλά αν θα έχουμε λιτότητα ή όχι. Για μας λοιπόν το βασικό μας μέλημα είναι να αποκρούσουμε τη λιτότητα.
Λέμε λοιπόν πολύ ξεκάθαρα ότι στόχος μας είναι να σώσουμε την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη. Στόχος μας είναι μαζί με τους άλλους λαούς της Ευρώπης να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο δόγμα της λιτότητας και να ανατρέψουμε και την σημερινή αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης.
Στόχος μας δεν είναι να σώσουμε το ευρώ στην Ελλάδα. Γιατί πάση θυσία στο ευρώ, σημαίνει πάση θυσία στο μνημόνιο, πάση θυσία στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των υπό γερμανική ηγεμονία ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ. Πάση θυσία στο ευρώ σημαίνει την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτό τον ρεαλισμό εμείς δεν τον αποδεχόμαστε.
Εμείς έχουμε σχέδιο ισχυρής διαπραγμάτευσης για την κοινωνική σωτηρία. Έχουμε σχέδιο που μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους λαούς του Νότου και τους εργαζόμενους του Βορρά. Για μας η έξοδος από το ευρώ δεν είναι επιλογή μας αλλά, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο»…
Τι σημαίνει τώρα αυτό το περί «λαών» του Νότου και «εργαζομένων» του βορρά, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Δηλαδή ο Νότος έχει λαούς και ο Βορράς μόνο εργαζόμενους;
Πάντως, στην ομιλία του στην Κ.Ε. ο κ. Τσίπρας αναγνώρισε πως αυτό που προτείνει το κόμμα του έχει ρίσκο.
Το οποίο πρέπει να αναλάβει και ο λαός (αφού θα ψηφίσει).
Είπε επίσης πως κάποιοι «κοντόφθαλμα λένε ότι αυτό που έγινε στη Κύπρο είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα. Μάλιστα. Για να δούμε ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ».
Ακολουθεί μια περιγραφή του τρόπου με τον οποίο λαμβάνουν τις αποφάσεις οι δανειστές και καταλήγει:
«Αν αυτό έχουν καταλάβει από το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ ή είναι ηλίθιοι ή απατεώνες. Και επειδή ηλίθιοι δεν είναι, προφανώς και αυτό που τους μέλλει είναι να διαστρεβλώσουν, να συκοφαντήσουν, να παραπλανήσουν, ώστε να κλονιστεί η ελπίδα του λαού μας και να βυθιστεί στην απόγνωση».
Καλά όλα αυτά, αλλά πού είναι το «Σχέδιο»;
Όχι μόνο δεν δίνει την παραμικρή πληροφορία, αλλά δηλώνει πως «μεγάλη αποστολή» του Συνεδρίου είναι «να κάνει σαφές και κατανοητό το εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Την δράση της κυβέρνησης της αριστεράς, από το πρώτο λεπτό μέχρι τους ευρύτερους μακροπρόθεσμους ορίζοντες και στόχους».
Το «Σχέδιο» δεν υπάρχει, αλλά πρέπει να… γίνει κατανοητό – από το… πρώτο λεπτό μέχρι τον ορίζοντα!
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ο λόγος, για το (λεγόμενο) εναλλακτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι, εναλλακτικό σχέδιο ακούμε και εναλλακτικό σχέδιο δεν βλέπουμε.
Τις τελευταίες ημέρες, τα κρούσματα είναι απανωτά:
Προχθές, μετά τη συμφωνία με την τρόικα, ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωσή του όπου κατήγγελλε τους πάντες και τα πάντα – χωρίς και πάλι να μας πει μια ιδέα, βρε αδελφέ – περιορίστηκε στον γνωστό βερμπαλισμό:
«Η στήριξη ενός προγράμματος κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, στη βάση της φορολόγησης του πλούτου, της στήριξης και της ανασυγκρότησης του δημόσιου τομέα, της ενίσχυσης της ανάπτυξης και της απασχόλησης, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την υπεράσπιση των κοινωνικών αναγκών».
Πώς θα γίνουν όλα αυτά, χωρίς λεφτά, που έλεγε και η μακαρίτισσα η Θάτσερ;
Αυτό παραμένει μυστήριο.
Την ίδια μέρα, απάντηση ΣΥΡΙΖΑ στο πρωθυπουργικό διάγγελμα:
«Στο μόνο που έχει δίκιο ο κ. Σαμαράς είναι ότι σε λίγο καιρό η Ελλάδα δεν θα εξαρτάται από τα μνημόνια. Ούτε από τον ίδιο για τη σωτηρία της».
Εντάξει, σύμφωνοι, αυτό θέλουμε όλοι. Αλλά πώς;
Νέο μυστήριο!
Την ίδια ημέρα, ο κ. Τσίπρας, απευθυνόμενος στους φοιτητές του ΤΕΙ Λάρισας, όπου έκρινε σκόπιμο να θυμίσει στους νεαρούς τα παιδικά τους χρόνια και το παραμύθι του Γκιούλιβερ:
«Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν αν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος απέναντι στην πολιτική των Μνημονίων. Εναλλακτική φυσικά υπάρχει. Το ζήτημα είναι να υπάρξουν οι συσχετισμοί δύναμης που θα την επιβάλουν».
Επομένως, το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει εναλλακτική (για την οποία σπεύδει να πει αορίστως πως υπάρχει, αφήνοντας να εννοηθεί πως θα την βγάλει από το καπέλο του την κατάλληλη ώρα), αλλά αν αυτή (η άγνωστη εναλλακτική) θα επιβληθεί.
Την ίδια μέρα, πληροφορηθήκαμε και το περιεχόμενο άλλης μιας πολιτικής απόφασης, άλλης μιας Κεντρικής Επιτροπής (του προηγηθέντος σαββατοκύριακου).
Όσο κι’ αν ψάξετε, την εναλλακτική δεν θα την βρείτε – κι’ ας πρόκειται για αρκετά μακροσκελές κείμενο.
Μόνο συνθήματα περί «δημοκρατικής εκτροπής» και εκτενείς αναφορές σε οτιδήποτε άλλο, πλην μιας έστω γεύσης «εναλλακτικής»:
Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών (που φέτος ειδικά δεν είχαν ούτε την ένταση, ούτε την διάρκεια των προηγουμένων χρόνων), για τις εργατικές κινητοποιήσεις (τέλος πάντων), για τις κινητοποιήσεις κατά του Σχεδίου Αθηνά που «αγκάλιασαν όχι μόνο τους σπουδαστές αλλά και τον λαό της κάθε περιοχής», (θου Κύριε), για τα γεγονότα στη Χαλκιδική, για το… Συνέδριο της ΓΣΕΕ (που φέτος πέρασε εντελώς απαρατήρητο), για τη Λίστα Λαγκάρντ και τη συκοφάντηση που υφίστανται τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, την ακύρωση της συγχώνευσης ΕΤΕ – Eurobank, τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Και βέβαια, για την Κύπρο.
Αυτή ήταν η μακροσκελέστερη αναφορά, με ένα αναμάσημα όλων των προηγούμενων ανακοινώσεων και επανάληψη του… δυναμικού τρόπου με τον οποίο αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ… εγκαλώντας την κυβέρνηση, καλώντας τον λαό σε συμπαράσταση προς την Κύπρο, στέλνοντας αντιπροσωπεία στο νησί, διοργανώνοντας την καμπάνια «Η Κύπρος δεν είναι μόνη» και (προπαντός) ευρισκόμενος (ο ΣΥΡΙΖΑ)σε διαρκή επαφή με το ΑΚΕΛ και άλλες πολιτικές δυνάμεις στη Κύπρο.
Περί «εναλλακτικού σχεδίου» ούτε λόγος σε όλη αυτή την πολυσέλιδη απεραντολογία.
Απλώς, η γνωστή επιβεβαίωση πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία να εφαρμόσει το σχέδιο που… δεν έχει, θα γινόταν μύλος!
Το κείμενο είναι σαφές:
«Δεν πρόκειται να πούμε ΝΑΙ – κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες – σε εκβιασμούς και απειλές, δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε με τα μνημόνια, δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την πορεία προς την καταστροφή».
Αυτό το «κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες», τι ακριβώς σημαίνει;
Ότι μπορεί να υπάρξουν χειρότερες συνθήκες, για παράδειγμα;
Προφανώς.
Διότι, «αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος για την χώρα, παρά μόνο η παραίτηση της κυβέρνησης που δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον ελληνικό λαό, και η προσφυγή στις κάλπες, ώστε να μπει τέλος στην πολιτική που καταστρέφει τις δυνάμεις της εργασίας και να προκύψει μια κυβέρνηση, που θα έχει και την εντολή και την στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, να δρομολογήσει έναν εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση».
Αλλά ποιο είναι αυτό το εναλλακτικό σχέδιο που θα «δρομολογηθεί»;
Είναι απλό, απλούστατο, πώς και δεν το σκεφθήκαμε;
«Η άμεση κατάργηση των μνημονίων και η διαπραγμάτευση με στόχο την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους ενώ εκείνο που απομένει οφείλει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει τον ρυθμό αποπληρωμής με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας».
Κι’ αν αυτό δεν γίνει αποδεκτό;
Καμία απάντηση…
Και επίσης:
«Στα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης της Αριστεράς έχουμε δεσμευτεί πως θα είναι η επαναφορά κατώτατων μισθών και συντάξεων στην προ μνημονίου εποχή, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, της μετενέργειας και της επεκτασιμότητας, η κατάργηση των χαρατσιών και η θέσπιση ενός νέου δίκαιου φορολογικού συστήματος με βάση το περιουσιολόγιο, η πρόταση νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, η δημιουργία ασπίδας κοινωνικής αλληλεγγύης για τους ασθενέστερους εξασφαλίζοντας την πρόσβαση σε βασικά αγαθά, στην παιδεία και την υγεία και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο λιτότητας – ύφεσης».
Με τι λεφτά; Καμιά απάντηση και πάλι…
Απλώς, μας προϊδεάζει, ώστε να μην ζητήσει κανείς (από αυτούς που θα επιλέξουν το ανύπαρκτο εναλλακτικό σχέδιο):
«Έχουμε πλήρη επίγνωση και των δυσκολιών και των συγκρούσεων που απαιτούνται και αναλαμβάνουμε την ευθύνη απέναντι στον λαό και μαζί με τον λαό να τις υλοποιήσουμε. Το σχέδιό μας δεν είναι να επιστρέψουμε στην εποχή πριν από τα μνημόνια αλλά να ανοίξουμε ένα εντελώς νέο δρόμο με βάση το κοινωνικό συμφέρον και τις κοινωνικές ανάγκες».
Και βέβαια:
«Το σχέδιό μας δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς την ολόπλευρη στήριξη του λαού, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αλλά σε όλες εκείνες τις αλλαγές που θα μπορέσουν να μας οδηγήσουν στην υπέρβαση της σημερινής κρίσης».
Ποιες «δυνάμεις»; Άγνωστο κι’ αυτό.
Διότι:
«Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα οδηγήσει αυτόματα τον λαό στην εξουσία, αλλά θα περάσει σε μια νέα εντελώς φάση όπου συγχρόνως θα κυβερνά και θα ναι και μαζί με τον λαό απέναντι στα σχέδια του κεφαλαίου».
Καθώς:
«Γνωρίζουμε πως το αμέσως πρώτο διάστημα η κυβέρνηση της Αριστεράς θα έρθει αντιμέτωπη με ένα σύνολο εκβιασμών και απειλών από τους δανειστές με στόχο την ακύρωση των βασικών της δεσμεύσεων.
Πιστεύουμε, ότι υπάρχουν τρεις σημαντικές προϋποθέσεις για να πετύχει μια σκληρή διαπραγμάτευση, μια σύγκρουση με τις σημερινές ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ:
- πρώτον, η κυβέρνηση που θα ηγείται αυτής της διαδικασίας να είναι αποφασισμένη και να πιστεύει ότι θα κερδίσει,
- δεύτερον, ο λαός, η πλειοψηφία του λαού να είναι αποφασισμένος και να στηρίζει αυτή την προσπάθεια
- Και τρίτον, να έχουν προετοιμαστεί κατάλληλες συμμαχίες, ώστε ο συσχετισμός δύναμης να μην είναι απόλυτα αρνητικός. Σε μια τέτοια μάχη σύμμαχός μας πρέπει να είναι μαζί με τον λαό μας και κάθε λαός που βιώνει αντίστοιχα σκληρά προγράμματα λιτότητας και μνημονίων, όλοι οι εργαζόμενοι που βιώνουν την εκμετάλλευση και την βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη».
Καλά όλα αυτά, αλλά για ποιο σχέδιο μιλάμε;
Σχέδιο εντός ή εκτός του ευρώ;
Α, όλα κι’ όλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας σώσει μέσα στο ευρώ, πλην όμως…
«Αν τώρα βρεθούμε μπροστά σε απειλές χρηματοδότησης, σε απειλές για το νόμισμα και επειδή μετά την Κύπρο επανήλθε αυτή η κουβέντα οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:
Δεν αποτελεί επίκεντρο της πολιτικής μας το νόμισμα. Το βασικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι με ποιο νόμισμα θα έχουμε λιτότητα, αλλά αν θα έχουμε λιτότητα ή όχι. Για μας λοιπόν το βασικό μας μέλημα είναι να αποκρούσουμε τη λιτότητα.
Λέμε λοιπόν πολύ ξεκάθαρα ότι στόχος μας είναι να σώσουμε την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη. Στόχος μας είναι μαζί με τους άλλους λαούς της Ευρώπης να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο δόγμα της λιτότητας και να ανατρέψουμε και την σημερινή αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης.
Στόχος μας δεν είναι να σώσουμε το ευρώ στην Ελλάδα. Γιατί πάση θυσία στο ευρώ, σημαίνει πάση θυσία στο μνημόνιο, πάση θυσία στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των υπό γερμανική ηγεμονία ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ. Πάση θυσία στο ευρώ σημαίνει την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτό τον ρεαλισμό εμείς δεν τον αποδεχόμαστε.
Εμείς έχουμε σχέδιο ισχυρής διαπραγμάτευσης για την κοινωνική σωτηρία. Έχουμε σχέδιο που μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους λαούς του Νότου και τους εργαζόμενους του Βορρά. Για μας η έξοδος από το ευρώ δεν είναι επιλογή μας αλλά, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο»…
Τι σημαίνει τώρα αυτό το περί «λαών» του Νότου και «εργαζομένων» του βορρά, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Δηλαδή ο Νότος έχει λαούς και ο Βορράς μόνο εργαζόμενους;
Πάντως, στην ομιλία του στην Κ.Ε. ο κ. Τσίπρας αναγνώρισε πως αυτό που προτείνει το κόμμα του έχει ρίσκο.
Το οποίο πρέπει να αναλάβει και ο λαός (αφού θα ψηφίσει).
Είπε επίσης πως κάποιοι «κοντόφθαλμα λένε ότι αυτό που έγινε στη Κύπρο είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα. Μάλιστα. Για να δούμε ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ».
Ακολουθεί μια περιγραφή του τρόπου με τον οποίο λαμβάνουν τις αποφάσεις οι δανειστές και καταλήγει:
«Αν αυτό έχουν καταλάβει από το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ ή είναι ηλίθιοι ή απατεώνες. Και επειδή ηλίθιοι δεν είναι, προφανώς και αυτό που τους μέλλει είναι να διαστρεβλώσουν, να συκοφαντήσουν, να παραπλανήσουν, ώστε να κλονιστεί η ελπίδα του λαού μας και να βυθιστεί στην απόγνωση».
Καλά όλα αυτά, αλλά πού είναι το «Σχέδιο»;
Όχι μόνο δεν δίνει την παραμικρή πληροφορία, αλλά δηλώνει πως «μεγάλη αποστολή» του Συνεδρίου είναι «να κάνει σαφές και κατανοητό το εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Την δράση της κυβέρνησης της αριστεράς, από το πρώτο λεπτό μέχρι τους ευρύτερους μακροπρόθεσμους ορίζοντες και στόχους».
Το «Σχέδιο» δεν υπάρχει, αλλά πρέπει να… γίνει κατανοητό – από το… πρώτο λεπτό μέχρι τον ορίζοντα!
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου