Ως γνωστόν, είδηση δεν αποτελεί η πληροφορία πως «σκύλος δάγκωσε άνθρωπο», αλλά αν… άνθρωπος δαγκώσει σκύλο – έτσι όπως πάμε, βέβαια, σε λίγο ούτε κι’ αυτό θα αποτελεί είδηση!
Επομένως, δεν αντιλαμβάνομαι τον θόρυβο γύρω από τα όσα είπε στην ομιλία του στο Συνέδριο του Economist ο κ. Αλέξης Τσίπρας.
Είδηση θα ήταν αν ο κ. Τσίπρας έλεγε στο «ιεροεξεταστήριο» του Economist, όσα είπε μόλις την προηγουμένη σε άλλες εμφανίσεις του (στο ΤΕΙ της Λάρισας, για παράδειγμα) ή μόλις το προηγούμενο σαββατοκύριακο, κατά την ομιλία του στην Κ.Ε. του κόμματός του.
Τι δηλαδή; Πρέπει να σηκωθεί ο κόσμος στο πόδι επειδή με τόσο μεγάλη άνεση περνά (από τη μια στιγμή στην άλλη, από το ένα ακροατήριο στο άλλο και από την μια ήπειρο στην άλλη) από την «κατάργηση του μνημονίου, που είναι νεκρό», στην «κατάργηση του μνημονίου, αλλά όχι της δανειακής σύμβασης», στην «αντικατάσταση του μνημονίου με ένα εθνικό σχέδιο» και τέλος, στην «αναστολή» του, όπως είναι η τελευταία (αλά Economist) εκδοχή.
Στο κάτω-κάτω, όπως ανέφερε σε επίσημο έγγραφό του ο ΣΥΡΙΖΑ, καταβάλλεται «μεθοδευμένη προσπάθεια να διαστρεβλωθούν οι απόψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να παραπληροφορηθούν οι πολίτες», διότι (τα… χαλκεία) «πιάνονται από μια λέξη ενώ παραβλέπουν και το γενικό πνεύμα της ομιλίας και τις συγκεκριμένες προγραμματικές θέσεις που διατυπώνονται σε αυτή»!
Μια λέξη ήταν, λοιπόν!
Μια λέξη, μια λεξούλα: Αναστολή!
Άλλωστε, και τον κ. Σόιμπλε τον συνάντησε, όπως μας είπε, διότι πρέπει να εξομαλύνει τις σχέσεις του με τη Γερμανία – και έκτοτε, από την πολλή… εξομάλυνση, περιλούζει την Μέρκελ και ως γλωσσοπλάστης έχει κατασκευάσει μια νέα ύβρη: Μερκελιστές.
Και το ΔΝΤ, το αθώωσε, ότι τάχα (το καημένο) δεν ήθελε κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού (στον ιδιωτικό τομέα, πρόσθεσε μετά, αν και δεν έχει καταργηθεί έτσι κι’ αλλιώς).
Και στο Μπρούκινγκς και στο LSE διαβεβαίωσε πως «το κόμμα μου, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει τίποτε απ’ όλα αυτά» και πως «η Δημοκρατία δεν απειλεί την δημοσιονομική σταθεροποίηση».
Επομένως, προς τι η έκπληξη για την τελευταία του στροφή 180 μοιρών;
Στο κάτω-κάτω, ο άνθρωπος δικαιολόγησε ακόμη και την άποψη περί ρίσκου που διατυπώνει τελευταία.
Και τι είπε; Ότι «το δόγμα μένουμε στο μνημόνιο για να μην έχουμε ρίσκο και να είμαστε ασφαλείς, δεν ισχύει πια».
Γιατί;
Μα επειδή «μέχρι την Κύπρο, γνωρίζαμε ότι το μνημόνιο δεν εξασφάλιζε τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο, αλλά εξασφάλιζε τουλάχιστον τις τραπεζικές καταθέσεις και την οικονομία από την άτακτη χρεοκοπία».
Άρα, το μνημόνιο εξασφαλίζει τις τραπεζικές καταθέσεις (αν και στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε την τροπολογία για να περάσουν τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Τράπεζα Πειραιώς και να εξασφαλιστούν οι καταθέσεις των Ελλήνων) και μας προφυλάσσει από την άτακτη χρεοκοπία.
Χρειάζεται κανένα «χαλκείο» για να το καταλάβουμε αυτό;
Ή μήπως χρειαζόμαστε λεξικό για να καταλάβουμε τι σημαίνει «αναστολή»;
«Άμεση αναστολή του μνημονίου», είπε ο κ. Τσίπρας ότι χρειάζεται η χώρα.
Και παράλληλα «ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων».
Και «όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός».
έβαια, για να χρυσώσει το χάπι στους αντιμεταρρυθμιστές, πρόσθεσε μια ακόμη «λεξούλα»: «Προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις.
Τι σημαίνει αυτό;
Υπάρχουν και… οπισθοδρομικές μεταρρυθμίσεις;
Μα τότε, δεν θα μιλάγαμε για μεταρρυθμίσεις, αλλά για… οπισθοδρομήσεις!
Λίγο παρακάτω, μετά την «αναστολή» επανέρχεται στην «αντικατάσταση», λέγοντας πως γι’ αυτό και «σχεδιάζουμε να αντικαταστήσουμε το αποτυχημένο μνημόνιο με ένα Εθνικό Σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».
Αναστολή ή αντικατάσταση;
Πάντως, όχι κατάργηση, για να συνεννοούμεθα.
Τα λένε αυτά στο Συνέδριο του Economist;
Όχι, βέβαια.
Αλλά δυσφημούν τη χώρα (που ψάχνει απεγνωσμένα για επενδύσεις) μιλώντας περί διαπλοκής, πολιτικού χρήματος, καρτέλ ολιγαρχίας και ρουσφετιού.
Τέλος πάντων, όλα αυτά ειπώθηκαν στις 16 Απριλίου.
Στις 15, με την πολιτική απόφαση της Κ.Ε., είχαμε τα γνωστά:
«Δεν πρόκειται να πούμε ΝΑΙ – κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες – σε εκβιασμούς και απειλές, δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε με τα μνημόνια, δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την πορεία προς την καταστροφή». Και:
«Η δέσμευσή μας σε αυτό το κάλεσμα είναι η άμεση κατάργηση των μνημονίων».
Σας φαίνονται ένα κλικ παραπάνω όλα αυτά;
Ελάτε καλέ!
Μερικές «λεξούλες» είναι…
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Επομένως, δεν αντιλαμβάνομαι τον θόρυβο γύρω από τα όσα είπε στην ομιλία του στο Συνέδριο του Economist ο κ. Αλέξης Τσίπρας.
Είδηση θα ήταν αν ο κ. Τσίπρας έλεγε στο «ιεροεξεταστήριο» του Economist, όσα είπε μόλις την προηγουμένη σε άλλες εμφανίσεις του (στο ΤΕΙ της Λάρισας, για παράδειγμα) ή μόλις το προηγούμενο σαββατοκύριακο, κατά την ομιλία του στην Κ.Ε. του κόμματός του.
Τι δηλαδή; Πρέπει να σηκωθεί ο κόσμος στο πόδι επειδή με τόσο μεγάλη άνεση περνά (από τη μια στιγμή στην άλλη, από το ένα ακροατήριο στο άλλο και από την μια ήπειρο στην άλλη) από την «κατάργηση του μνημονίου, που είναι νεκρό», στην «κατάργηση του μνημονίου, αλλά όχι της δανειακής σύμβασης», στην «αντικατάσταση του μνημονίου με ένα εθνικό σχέδιο» και τέλος, στην «αναστολή» του, όπως είναι η τελευταία (αλά Economist) εκδοχή.
Στο κάτω-κάτω, όπως ανέφερε σε επίσημο έγγραφό του ο ΣΥΡΙΖΑ, καταβάλλεται «μεθοδευμένη προσπάθεια να διαστρεβλωθούν οι απόψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να παραπληροφορηθούν οι πολίτες», διότι (τα… χαλκεία) «πιάνονται από μια λέξη ενώ παραβλέπουν και το γενικό πνεύμα της ομιλίας και τις συγκεκριμένες προγραμματικές θέσεις που διατυπώνονται σε αυτή»!
Μια λέξη ήταν, λοιπόν!
Μια λέξη, μια λεξούλα: Αναστολή!
Άλλωστε, και τον κ. Σόιμπλε τον συνάντησε, όπως μας είπε, διότι πρέπει να εξομαλύνει τις σχέσεις του με τη Γερμανία – και έκτοτε, από την πολλή… εξομάλυνση, περιλούζει την Μέρκελ και ως γλωσσοπλάστης έχει κατασκευάσει μια νέα ύβρη: Μερκελιστές.
Και το ΔΝΤ, το αθώωσε, ότι τάχα (το καημένο) δεν ήθελε κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού (στον ιδιωτικό τομέα, πρόσθεσε μετά, αν και δεν έχει καταργηθεί έτσι κι’ αλλιώς).
Και στο Μπρούκινγκς και στο LSE διαβεβαίωσε πως «το κόμμα μου, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει τίποτε απ’ όλα αυτά» και πως «η Δημοκρατία δεν απειλεί την δημοσιονομική σταθεροποίηση».
Επομένως, προς τι η έκπληξη για την τελευταία του στροφή 180 μοιρών;
Στο κάτω-κάτω, ο άνθρωπος δικαιολόγησε ακόμη και την άποψη περί ρίσκου που διατυπώνει τελευταία.
Και τι είπε; Ότι «το δόγμα μένουμε στο μνημόνιο για να μην έχουμε ρίσκο και να είμαστε ασφαλείς, δεν ισχύει πια».
Γιατί;
Μα επειδή «μέχρι την Κύπρο, γνωρίζαμε ότι το μνημόνιο δεν εξασφάλιζε τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο, αλλά εξασφάλιζε τουλάχιστον τις τραπεζικές καταθέσεις και την οικονομία από την άτακτη χρεοκοπία».
Άρα, το μνημόνιο εξασφαλίζει τις τραπεζικές καταθέσεις (αν και στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε την τροπολογία για να περάσουν τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Τράπεζα Πειραιώς και να εξασφαλιστούν οι καταθέσεις των Ελλήνων) και μας προφυλάσσει από την άτακτη χρεοκοπία.
Χρειάζεται κανένα «χαλκείο» για να το καταλάβουμε αυτό;
Ή μήπως χρειαζόμαστε λεξικό για να καταλάβουμε τι σημαίνει «αναστολή»;
«Άμεση αναστολή του μνημονίου», είπε ο κ. Τσίπρας ότι χρειάζεται η χώρα.
Και παράλληλα «ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων».
Και «όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός».
έβαια, για να χρυσώσει το χάπι στους αντιμεταρρυθμιστές, πρόσθεσε μια ακόμη «λεξούλα»: «Προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις.
Τι σημαίνει αυτό;
Υπάρχουν και… οπισθοδρομικές μεταρρυθμίσεις;
Μα τότε, δεν θα μιλάγαμε για μεταρρυθμίσεις, αλλά για… οπισθοδρομήσεις!
Λίγο παρακάτω, μετά την «αναστολή» επανέρχεται στην «αντικατάσταση», λέγοντας πως γι’ αυτό και «σχεδιάζουμε να αντικαταστήσουμε το αποτυχημένο μνημόνιο με ένα Εθνικό Σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».
Αναστολή ή αντικατάσταση;
Πάντως, όχι κατάργηση, για να συνεννοούμεθα.
Τα λένε αυτά στο Συνέδριο του Economist;
Όχι, βέβαια.
Αλλά δυσφημούν τη χώρα (που ψάχνει απεγνωσμένα για επενδύσεις) μιλώντας περί διαπλοκής, πολιτικού χρήματος, καρτέλ ολιγαρχίας και ρουσφετιού.
Τέλος πάντων, όλα αυτά ειπώθηκαν στις 16 Απριλίου.
Στις 15, με την πολιτική απόφαση της Κ.Ε., είχαμε τα γνωστά:
«Δεν πρόκειται να πούμε ΝΑΙ – κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες – σε εκβιασμούς και απειλές, δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε με τα μνημόνια, δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την πορεία προς την καταστροφή». Και:
«Η δέσμευσή μας σε αυτό το κάλεσμα είναι η άμεση κατάργηση των μνημονίων».
Σας φαίνονται ένα κλικ παραπάνω όλα αυτά;
Ελάτε καλέ!
Μερικές «λεξούλες» είναι…
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου