“Ένα άλμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά…»

Είμεθα μάρτυρες ενός ακόμα επεισοδίου με την τρόϊκα.  Oλο και συχνότερα οι …διαπραγματεύσεις μου θυμίζουν τον στίχο του Καβάφη από τους «Τρώες»:

«Ειν΄οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων, σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι παίρνουμ΄ επάνω μας κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά….»

Στο τέλος θα βρεθεί η «χρυσή τομή», θα επέλθει συμφωνία, θα εκταμιευτεί η δόση! Μέχρι την επόμενη! Δυστυχώς, η διαδικασία έχει εκφυλιστεί, ο κόσμος έχει κουραστεί και η κυβέρνηση παγιδεύτηκε  σε μια  αδιέξοδη συζήτηση.

Η κατάσταση επιβαρύνει, ως φυσικό επακόλουθο, και το πολιτικό σκηνικό. Οι βουλευτές έχουν κουραστεί να ψηφίζουν εισπρακτικά μέτρα και φορολογικά νομοσχέδια. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ακροβατεί και η  αγωνία της προσωπικής του διάσωσης, δυσχεραίνει  την λειτουργία της κυβέρνησης. Λαϊκιστές, απ’ όλες τις πτέρυγες, σπεκουλάρουν ξεδιάντροπα με τις αγωνίες του λαού για πρόσκαιρα κομματικά οφέλη. Βολεμένοι του δημοσίου …επαναστατούν, τη στιγμή που χιλιάδες του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αλήθεια, ποιος νοιάστηκε για αυτούς; Είναι προφανές ότι δεν πάει άλλο και κάτι πρέπει να αλλάξει.

Η στρατηγική Σαμαρά

O Πρωθυπουργός γνωρίζει την κατάσταση. Και θα διαφωνήσω μ’ εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν έχει σχέδιο. Eδώ και καιρό επιχειρεί να διαμορφώσει τις συνθήκες για την τελική και μεγάλη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην ΕΕ. Συγκεντρώνει και διαπραγματευτικά χαρτιά. Είναι, επίσης, βέβαιον ότι αυτό ήθελε να το κάνει ασκώντας τα καθήκοντα της Προεδρίας γιατί  θα του δώσει πρόσθετη βαρύτητα στη διαπραγματευτική του δύναμη. Για αυτό και μερικοί έχουν…..αφηνιάσει για να μη φτάσει εκεί!

Όλοι εκείνοι που λοιδορούν  τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος (ένα από τα διαπραγματευτικά χαρτιά που λέγαμε) καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν πως  το τι εστί  πρωτογενές πλεόνασμα δεν το  αποφάσισε ο .…Σαμαράς. Συμφωνήθηκε με την τρόϊκα! Όπως με την τρόϊκα είχαμε συμφωνήσει τι είναι έλλειμμα και πόσο είναι το δημόσιο χρέος μας. Αν, λοιπόν, οι δανειστές μας δέχονται την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, τότε ποια  σκοπιμότητα εξυπηρετούν οι …..ημέτερες δυνάμεις που διαφωνούν;

Ο δεύτερος στόχος είναι να προωθηθούν στοχευμένες μεταρρυθμίσεις, για να γίνει αντιληπτό ότι η χώρα αλλάζει σελίδα. Δυστυχώς, όμως, οι γνωστές ομάδες των βολεμένων, που αβαντάρονται από συγκεκριμένα κόμματα μας υπενθυμίζουν γιατί φτάσαμε εδώ. Η μάχη με τις συντεχνίες και τα οργανωμένα συμφέροντα πρέπει να κερδηθεί γιατί αλλιώς δεν υπάρχει μέλλον.

Ο τρίτος στόχος είναι  η ώθηση στην πραγματική οικονομία. Ο κ. Χρυσοχοϊδης ανακοίνωσε  την επανεκκίνηση των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων, σηματοδοτώντας, υποτίθεται, την έξοδο από την ύφεση ! Κατά τη γνώμη μου, διαπράττεται μέγα λάθος. Αντί να διοχετεύσουμε την όποια ρευστότητα στην στήριξη δραστηριοτήτων που θα συμβάλλουν ουσιαστικά στην ανάκαμψη της χώρας, δίνουμε ανάσα σε πέντε-έξη εργολάβους  οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια είχαν μεν σταματήσει τα έργα, αλλά εισέπρατταν τα διόδια!

Τέταρτος στόχος είναι  η δημιουργία  ενός ευνοϊκού περιβάλλοντος εντός της ΕΕ. Ίσως είναι η πρώτη φορά, από την έναρξη της κρίσης, που οι ευρωπαίοι εταίροι μας αναγνωρίζουν τις  θυσίες του ελληνικού λαού. Και έχουν …δεσμευτεί πολύ, για να κάνουν πίσω. Ενίοτε μας διαφεύγει.

Πέμπτος στόχος, η  ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών. Ηδη άρχισαν οι πρώτες δειλές μεν, αλλά θετικές, από κάθε άποψη, αναβαθμίσεις.

Μπορεί να μην το λένε δημοσίως αλλά ο κρυφός στόχος της κυβέρνησης είναι να αποτολμηθεί μια έξοδος στις αγορές, ακόμα και το πρώτο εξάμηνο του 2014!

Ο μεγάλος του αντίπαλος είναι ο χρόνος, η δικαιολογημένη κόπωση της κοινωνίας, η πρόδηλη ανικανότητα κυβερνητικών στελεχών και ο άκρατος λαϊκισμός.

Η τακτική του Αλέξη

Από την άλλη στον ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύονται  την κατάκτηση της εξουσίας.  Ο Πρόεδρός του αρχίζει να μας θυμίζει το Γ. Παπανδρέου μετά το 2007. Κατέθεσε την πρόταση μομφής (ο κ. Παπανδρέου το είχε κάνει τον Μάρτιο του 2008).

Έθεσε τις Ευρωεκλογές, ως ορόσημο, για να αποκτήσει δυναμική (τα ίδια έκανε και ο κ. Παπανδρέου).

Ενδεχομένως θα μας…απειλεί και για την εκλογή ΠτΔ την Ανοιξη του 2015 (όπως και ο κ. Παπανδρέου)!

Παράλληλα, αρχής γενομένης από το…Τέξας, ο κ Τσίπρας «στρογγυλεύει» τη ρητορική του (πάνε τα ηρωϊκά περί ενός άρθρου που θα καταργούσε το μνημόνιο και η έξοδος από το ευρώ) για να προσελκύσει μετριοπαθή τμήματα του εκλογικού σώματος. Εδώ ακούσαμε το…ανήκουστο, ο κ. Δραγασάκης να επιχειρεί να δικαιολογήσει και το «λεφτά υπάρχουν»! Κάτι που δεν κάνει ούτε το …ΠΑΣΟΚ!

Που ποντάρει ο κ. Τσίπρας; Κατ’ αρχάς, ελπίζει, να πάρει όλες τις επώδυνες αποφάσεις η παρούσα κυβέρνηση.

Δεύτερον, ως ένδειξη καλής θέλησης προς την ΕΕ (που δεν θέλει να γίνει μπάχαλο η Προεδρία), θα περιμένει τις Ευρωεκλογές.

Τρίτον, θα συνεχίσει τον πόλεμο «διακριτικής φθοράς» προς την Κυβέρνηση και ιδιαίτερα προς τον αδύναμο κρίκο της, που λέγεται Βενιζέλος επειδή τον ενδιαφέρουν τα…ιμάτια του πολιτικού χώρου.

Τέλος, θα …κατανοεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια, μοιράζοντας ανέξοδες, επι του παρόντος, υποσχέσεις.

Είναι προφανές οτι ο κ. Τσίπρας  θεωρεί ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ του  επειδή η κυβέρνηση  θ’ αποτύχει να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάκαμψης, ορατές στην κοινωνία. Ετσι, αφήνει τους….πελταστές στο πεδίο της μάχης για να δίνει την εντύπωση ότι ασκεί αντιπολίτευση, αλλά την κυβέρνηση θα την …..ανατρέψει με  συνταγματικές διαδικασίες. Ακολουθεί, δηλαδή, αυτά που λένε οι ….δημοσκοπήσεις!

Άξονες μιας επιθετικής ατζέντας

Η στρατηγική και των δύο μπορεί μεν, θεωρητικά να στηρίζεται σε λογικές υποθέσεις, είναι όμως μια….αμυντική στρατηγική. Σε οριακές καταστάσεις οι σταθερές μεταβάλλονται από τη μια στιγμή στην άλλη, ενώ ακόμα και μικρά…ατυχήματα μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες κρίσεις.

Θεωρώ ότι η Κυβέρνηση πρέπει να υιοθετήσει μια πιο ξεκάθαρη και …επιθετική ατζέντα, που θα στηρίζεται στους παρακάτω άξονες.

Πρώτον: Να απαιτήσει την απομάκρυνση του κ. Τόμσεν και της παρέας του. Οι τύποι απέτυχαν. Οι συνταγές τους ήταν λάθος και τα μέτρα που επέβαλλαν έφεραν την καταστροφή, όχι τη σωτηρία. Άρα, δεν νομιμοποιούνται να συνεχίσουν γιατί ετρώθη η αξιοπιστία τους. Και  το μοντέλο επίβλεψης απεδείχθη ανεπαρκές. Μπορεί να συμφωνηθεί  μια άλλη διαδικασία. Η απομάκρυνση της τρόϊκας θα αποτελούσε και μια ηθική δικαίωση για τη χώρα.

Δεύτερον: Πριν από μερικές ημέρες ο ΟΟΣΑ κατέθεσε ένα πακέτο ιδεών και προτάσεων. Πολλές εξ αυτών είναι τόσο αυτονόητες που θα έπρεπε, όσοι έχουν ασκήσει εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες, να ψάχνουν …λαγούμι να κρυφτούν!  Στο ζήτημα των μεταρρυθμίσεων, λοιπόν, δεν χρειαζόμαστε τις συμβουλές καμιάς τρόϊκας. Απόφαση χρειάζεται να ξεφύγουμε από το αμαρτωλό χθες και να συγκρουσθούμε μ’ αυτούς που κρατούν τη χώρα αιχμάλωτη. Αυτό σημαίνει, έστω για μια φορά, να  βγούμε μπροστά, να τολμήσουμε.

Τρίτον: Για το ζήτημα του χρέους. Είναι λάθος κατά τη γνώμη μου να επιδιώκουμε ένα νέο κούρεμα. Πρώτον είναι δύσκολο να εξασφαλίσουμε την απαιτούμενη συναίνεση και δεύτερον, μπορεί το κούρεμα να συνοδευτεί από κούρεμα και των καταθέσεων, κατά  το πρότυπο της Κύπρου. Θεωρώ, ότι η κυβέρνηση μπορεί να θέσει να διαπραγματευτεί μια μείωση των επιτοκίων στα επίπεδα του επιτοκίου της ΕΚΤ. Μ’ ένα επιτόκιο της τάξεως του 0.30% οι ετήσιες ανάγκες μας για χρεολύσια δεν θα φτάνουν ούτε το 1 δις ευρώ! Και για να γίνει το «πακέτο» πιο ελκυστικό μπορούμε να προτείνουμε και ένα bonus  ή ρήτρα ανάπτυξης! Με μια τέτοια συμφωνία θα μας επιτρέψει να διαθέσουμε περισσότερους πόρους για την ανάπτυξη.

Τέταρτον, τα χρήματα που δόθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών  να μεταφερθούν στον ESM. Το ίδιο έγινε και με την Ισπανία. Υπάρχουν ακόμα αντιδράσεις, αλλά έτσι μειώνεται το χρέος χωρίς κούρεμα.

Πέμπτον, όπως προανέφερα, θεωρώ λανθασμένη την επιλογή των ….αυτοκινητοδρόμων. Όχι πως δεν χρειαζόμαστε ένα αξιοπρεπές και ασφαλές οδικό δίκτυο (αν και με τα δις που σπαταλήθηκαν έπρεπε ήδη να είχαμε ένα τέτοιο δίκτυο), όμως η ελληνική οικονομία (και η κοινωνία) έχει άλλες προτεραιότητες και άλλες ανάγκες. Η κυβέρνηση πρέπει να υιοθετήσει μια στρατηγική ενίσχυσης  εκείνων των επιχειρήσεων που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό, μπορούν άμεσα να δημιουργήσουν θέσεις απασχόλησης, να συνεισφέρουν ουσιαστικά στο ΑΕΠ και να αξιοποιήσουν πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.  Μια ιδέα θα ήταν να δημιουργηθεί ένα Αναπτυξιακό Ταμείο στο οποίο θα ενταχθούν οι επιχειρήσεις, με τα ως  άνω χαρακτηριστικά, συνεισφέροντας στο ταμείο, ως αντάλλαγμα για την ενίσχυση που θα δεχθούν από την κυβέρνηση, ποσοστό του μετοχικού τους κεφαλαίου.

Συμπέρασμα: Αντιλαμβάνομαι  πως όλα αυτά φαίνονται  απόμακρα για την κοινωνία. Ψιλά γράμματα…..Η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας περνάει δύσκολα και  η καθημερινότητά  τους σκληραίνει ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω πόσους παρηγορεί η ….επανεκκίνηση των αυτοκινητοδρόμων!

Όμως, ο κόσμος επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη καρτερικότητα. ‘Ίσως επειδή οι περισσότεροι έχουν αντιληφθεί πως κάτι πρέπει να γίνει, επιτέλους!

Θα είναι τραγικό λάθος αυτή η καρτερικότητα να εκληφθεί ως ψήφος εμπιστοσύνης. Περί ανοχής πρόκειται. Και τα αποθέματά της εξαντλούνται. Όσοι κινούνται μέσα στην πραγματική οικονομία το διαπιστώνουν, κάθε μέρα! Για αυτό και είναι υποχρέωση αυτής της κυβέρνησης να «κάνει ένα άλμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά» (Ελύτης)….

του Κώστα Ροδινού