Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό: η αρχή του τέλους του κοινωνικού κράτους.

Σε συνέχεια των όσων συμφωνήθηκαν και ψηφίστηκαν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, η νεομνημονιακή κυβέρνηση συνεχίζει να προβάλει νέα επαχθέστερα μέτρα, τα οποία με έντεχνο τρόπο τα είχε «αποκρύψει» κατά τη διάρκεια της σύντομης προεκλογικής περιόδου. Η αύξηση των ορίων ηλικίας και η ακόμη μεγαλύτερη μείωση των συντάξεων είναι από τα πρώτα θέματα που έχει τεθεί. Παρά τις προηγούμενες υποσχέσεις, δεσμεύσεις και κόκκινες γραμμές μας οδηγούν τάχιστα σε πενιχρές και αβέβαιες συντάξεις στην ηλικία των 67 ετών. Γονείς με ανήλικα τέκνα, όσες και όσοι έχουν 35 ή 37 έτη ασφάλισης βρίσκονται στον Προκρούστη των νέων επαχθών αλλαγών.

Οι νεότεροι συνάδελφοι έχουν άμεσα εγκλωβιστεί στο ανώτατο ηλικιακό όριο, ενώ η αδιοριστία, η υποαπασχόληση, η ετεροαπασχόληση και η υψηλότατη ανεργία τους οδηγούν μαθηματικά μετά από δεκαετίες σε πολύ χαμηλές συντάξεις.

   Ποια λαϊκή εντολή δίνει το δικαίωμα στα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης να οδηγήσουν τους εκπαιδευτικούς σε ένα σύγχρονο εργασιακό-ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό καιάδα; Είναι δυνατόν στο άμεσο μέλλον νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές άνω των 65 ετών να προσφέρουν μαζικά τις υπηρεσίες τους στο χώρο της Εκπαίδευσης; Όλοι γνωρίζουν ότι μία διδακτική ώρα αντιστοιχεί τουλάχιστον σε τρεις ώρες γραφείου. Υπάρχει κάποια μελέτη για τα ηλικιακά όρια των ανθρώπινων αντοχών σε ένα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον; Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε εκτός από τις επαπειλούμενες μειώσεις των μισθών μας, πιθανόν σε λίγο θα  απαιτήσει μια ακόμη αύξηση του διδακτικού μας ωραρίου.

    Τον τελευταίο μήνα μεθοδευμένα από τους γνωστούς βαστάζους των μνημονιακών πολιτικών γίνεται προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη ότι για όλα τα δεινά στην Παιδεία και ιδιαίτερα για τα κενά στα σχολεία υπεύθυνοι είναι οι εκπαιδευτικοί και οι περίφημες «αποσπάσεις» τους. Λησμόνησαν τους μηδενικούς διορισμούς και θεωρούν ως κάτι το φυσικό οι καθηγητές να βρίσκονται στην τάξη στην ηλικία των 67 ετών και γιατί όχι εάν αυτό επιτάσσει το κοινό κατ’αυτούς «συμφέρον» και στα εβδομήντα.

      Ας δώσουμε λοιπόν και εμείς δυναμικά την απάντηση μας σε αυτά που μας επιφυλάσσουν. Μαζική και ουσιαστική συμμετοχή όλων στις αντίστοιχες Ε.Λ.Μ.Ε., ιδιαίτερα δε στις Γενικές Συνελεύσεις. Στήριξη από τον κλάδο της Ομοσπονδίας στο σύνολο της με αλληλεγγύη, ομοψυχία και πρώτιστα αγωνιστικότητα.

 Θ.Τσούχλος Μέλος Δ.Σ. Ο.Λ.Μ.Ε.-Εκτελεστικής Επιτροπής Δ.Α.Κ.Ε. Καθηγητών