Tα παλιά τζάκια της διαπλοκής θέλουν νέους Παπαδήμους

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση δημοσιεύει το Έθνος της Κυριακής και η οποία είναι διαφορετική από τις άλλες καθώς ρωτά τους πολίτες ποιο είδους… ανθρώπου θα ήθελαν να τους κυβερνήσει. Σύμφωνα, λοιπόν, με την έρευνα της εταιρίας Marc, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέλος εποχής, κυρίως για τους πολιτικούς. Όπως διαπιστώνεται οι πολίτες προβλέπουν αλλαγές στο πολιτικό σύστημα σε ποσοστό 81,4% ενώ περισσότεροι από τους μισούς-ποσοστό 54,5%- επιθυμούν τη δημιουργία νέων κομμάτων.

Οι ερωτηθέντες δείχνουν την προτίμησή τους σε καταξιωμένους επαγγελματίες(23,8%), τεχνοκράτες (20,1%) και ακαδημαϊκούς (20,5%), κατατάσσοντας στις τελευταίες θέσεις τους πολιτικούς. Εντυπωσιακό επίσης το γεγονός ότι μόνο το 6,4% των ερωτηθέντων θέλει να τοποθετηθούν πρωτοκλασάτα στελέχη των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση σε υπουργικούς θώκους σε περίπτωση που πραγματοποιηθεί ανασχηματισμός.

Υπάρχουν πολλά άλλα ευρήματα, αλλά κατ’ αρχής πρέπει να σταθούμε εδώ. Στους ποιους δηλαδή θέλουμε να μας κυβερνήσουν τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση. Κατά τη γνώμη μας πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο στο σχέδιο της εγχώριας και ξένης διαπλοκής για το μοίρασμα της επόμενης μέρας και κυρίως των ασημικών της χώρας. Πρόκειται ίσως για το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους πολιτικούς, στην προκειμένη περίπτωση με τον Αντώνη Σαμαρά.

 Τι βλέπουμε λοιπόν να συμβαίνει στην πραγματικότητα και πίσω από τα φώτα;

1. Λίγες ημέρες μετά την επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά να διατηρήσει την Ελλάδα εντός του ευρώ, να πάρει τη δόση και να δώσει μια ακόμη ευκαιρία και ελπίδα στη χώρα, το Έθνος του επιχειρηματία Μπόμπολα βγαίνει και λέει … «τέλος εποχής». Την ‘ίδια στιγμή που ο Σαμαράς δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι άρχισε μια νέα εποχή για την Ελλάδα. Το Έθνος ποντάρει φυσικά στη δυσαρέσκεια του πολίτη για το πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση και μετά. Κι όπως ξέρουμε, στις δημοσκοπήσεις, ανάλογα με το πώς γίνεται η ερώτηση εξάγεται και η απάντηση. Φανταστείτε δύο σενάρια: Το πρώτο να ρωτά αν θα θέλατε να σας κυβερνήσουν πολιτικοί και στο μέλλον. Αυτό το «και» στην ερώτηση προδιαθέτει τον κόσμο να πει «άι σιχτίρ με τους πολιτικούς, θέλω τεχνοκράτες», κι έτσι βγαίνει το συμπέρασμα που θέλουν. Στο δεύτερο σενάριο, αν η ερώτηση ήταν:« Θα θέλατε να σας κυβερνήσουν ανάλγητοι λογιστές, τεχνοκράτες που δε νοιάζονται για τους πολίτες αλλά μόνο για τους αριθμούς, σκληροί μονεταριστές που δεν έχουν πάει ποτέ στη Νίκαια ή το Κερατσίνι», τι πιστεύετε ότι θα απαντούσαν οι πολίτες; Μήπως ότι θέλουν παιδιά του λαού, πολιτικούς που γνωρίζουν τα προβλήματα, είναι άφθαρτοι αλλά και παράλληλα ηγέτες με όραμα που είναι έντιμοι και πατριώτες; Έτσι γίνονται οι δημοσκοπήσεις κύριοι και κυρίες.

2. Είναι φανερό, καθώς συνδυάζεται και με άλλες δημοσκοπήσεις, ρεπορτάζ και «προειδοποιήσεις» προς την κυβέρνηση, ότι οι επιχειρηματίες, κυρίως τα παλιά τζάκια της διαπλοκής, θέλουν νέους Παπαδήμους. Αυτούς τους… καλούς τραπεζίτες που λένε «τρεις τολάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο» αλλά που ουδόλως σκέφτονται αν υπάρχει ψωμί για να βάλεις το λαδόξιδο. Το ζήσαμε με τον Παπαδήμο που έγινε… Παπαδήμιος. Υπέγραψε το σκληρότερο μνημόνιο που μπορούσε να υπογράψει και κληροδότησε στην κυβέρνηση Σαμαρά να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, οι αυξήσεις στη ΔΕΗ, το τσεκούρωμα των ειδικών μισθολογίων κ.λπ. έχουν την υπογραφή του κ. Παπαδήμου και του κ. Βενιζέλου, αυτοί οι τεχνοκράτες διαπραγματεύτηκαν, ας μην το ξεχνάμε. Μα, θα πει κανείς και ο Σαμαράς τι έκανε, διαπραγματεύτηκε; Σωστό, αλλά όταν μια συμφωνία κι έναν εκβιασμό που λέει “ή παίρνεις μέτρα ή χρεοκοπείς” τότε τι κάνεις; Αυτό που κατάφερε ο Σαμαράς ήταν να φτιάξει μια σοβαρή κυβέρνηση (ως επί το πλείστον), ένα συνδυασμό έντιμων πολιτικών και ικανών τεχνοκρατών και να φέρει σε πέρας μια δύσκολη αποστολή. Τα κατάφερε, αλλά από εδώ και πέρα θα κριθεί, στο στοίχημα της ανάπτυξης.

3. Η ανάπτυξη στην Ελλάδα, σημαίνει έργα, ιδιωτικοποιήσεις, αξιοποίηση ακινήτων, ενέργεια, τζόγος, σιδηρόδρομος, αεροδρόμια κ.λπ. Επομένως, μεγαλοεργολάβοι, εφοπλιστές, εθνικοί προμηθευτές κ.λπ. δε θα αφήσουν την πίτα να μοιραστεί χωρίς αυτοί να ερωτηθούν. Πιέζουν λοιπόν για να μπουν στις καίριες θέσεις οι δικοί τους άνθρωποι. Εκείνοι που θα έχουν το μαχαίρι πάνω από την πίτα. Και ποιος θα έκανε καλύτερη δουλειά από έναν τεχνοκράτη, έναν… επαγγελματία της αγοράς;

4. Μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου θα έχουμε πραγματικό πόλεμο συμφερόντων. Η Ελλάδα των επόμενων 30 ετών είναι το διακύβευμα. Όποιος πάρει τώρα το πάνω χέρι τώρα καθάρισε. Αν αυτή είναι η διαπλοκή τότε θα «καθαρίσουν» και τον κόσμο που  ζητά αξιοκρατία, διαφάνεια στο μοίρασμα της πίτας, συμμετοχή σ’ αυτό που λέμε εθνικός πλούτος. Ανάπτυξη δε σημαίνει δίνουμε τα φιλέτα στη διαπλοκή και πετάμε ένα ξεροκόμματο στον κόσμο που αναζητά έστω μια δουλειά για να τα φέρει βόλτα. Ανάπτυξη σημαίνει δουλειές για όλους με καλύτερα μεροκάματα, λεφτά στην Ελλάδα για περισσότερες κοινωνικές παροχές στην υγεία και στην παιδεία, στην κοινωνική ασφάλιση. Τόσα χρόνια αυτά ζητούσε ο κόσμος αλλά με λάθος τρόπο. Με τους πολιτικούς να είναι «κολλητοί» για μια θέση στο δημόσιο, κι όχι με τους πολιτικούς να είναι ηγέτες που θα πάρουν την Ελλάδα από το χέρι.

5. Και πάμε στο τελευταίο: Γελιούνται όσοι με στημένα γκάλοπ και «προειδοποιήσεις» θα βάλουν σε καλούπια τους πολίτες. Το αίτημα, εν μέσω της κρίσης, της αξιακής και οικονομικής, είναι η δημιουργία ενός νέου πλέγματος αξιών. Που δε θα βασίζεται στη ρεμούλα, τη διαπλοκή, τα ρουσφέτια, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ζητά ηγέτες με όραμα, που κοιτάνε μπροστά, που δεν υπολογίζουν «δουλειές» και «δουλίτσες», που δεν ενοχοποιούν την επιχειρηματικότητα αλλά και που δεν προσδένονται στο άρμα της διαπλοκής. Είναι ο Σαμαράς αυτός ή θα είναι κάποιος άλλος; Ο χρόνος και τα αποτελέσματα θα το δείξουν. Μέχρι στιγμής πάντως ο Σαμαράς όχι μόνο κατάφερε να σώσει την χώρα από το grexit, αλλά είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής και ένας πρωθυπουργός που επιτέλους δουλεύει. Και πράγμα όχι χωρίς μικρή σημασία κατάφερε να κάνει κυβερνητικά εργαλεία τεχνοκράτες και ακαδημαϊκούς και να τους «παντρέψει» με μερικούς έντιμους πολιτικούς. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις τι έκαναν;

Υ.Γ.

Οφείλουμε, πάντως, να πούμε και τα εξής: Η στροφή σε τεχνοκράτες, ακαδημαϊκούς, καταξιωμένους επαγγελματίες δείχνει επίσης κι αυτό που λέμε ξεκάθαρα εδώ και καιρό. Ότι έχει απαξιωθεί πλήρως το πολιτικό σύστημα και οι πολίτες δε βλέπουν να παράγει νέους και άφθαρτους πολιτικούς, επομένως στρέφονται σε άλλες κατευθύνσεις. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη εξήγηση. Οι πολίτες εκτός από απογοήτευση αισθάνονται και «άδειασμα». Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους πλέον δεν υπάρχουν διορισμοί, ρουσφέτια, συντάξεις μαϊμού και άλλα μικροσυμφέροντα που έφερναν κοντά τον πολίτη με τον πολιτικό. Αφού λοιπόν δεν μπορούν να τους κάνουν τα χατίρια, τι τους θέλουν; Κάπως έτσι πάει το πράγμα.