Το παιχνίδι είναι «όλα ή τίποτε»

Ατίθασος λαός οι Έλληνες, με πολλές ιδιαιτερότητες άλλα τόσα ελαττώματα και μερικά ξεχωριστά προτερήματα. Ένα από τα κυριότερα προτερήματα της φυλής μας, είναι η ανταπόκριση στα δύσκολα έστω και με συλλογικές προσπάθειες της τελευταίας στιγμής.

Είμαστε τώρα σε μια τέτοια τελευταία στιγμή. Όσοι μετράνε μονάχα αριθμούς, λένε πως κατά ένα μεγάλο ποσοστό τα πήγαμε καλά με τα οικονομοτεχνικά τους τελευταίους μήνες. Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, που την ζει καθημερινά όποιος κινείται στην αγορά και στην κοινωνία, είναι πως ο λαός μας είναι αυτή την στιγμή μουδιασμένος, ταπεινωμένος, μπερδεμένος και απαισιόδοξος.

Στέκεται δύσθυμος μπροστά στα αυτονόητα, που όλοι γνωρίζουν πως πρέπει να γίνουν, αλλά δεν αποφασίζει να κινηθεί προς τα εκεί πάση δυνάμει. Κι επειδή όπως είπαμε είμαστε λαός ιδιαίτερος και με μια τάση αυτοκαταστροφής πολλές φορές, όπως απέδειξε η Ιστορία, όσο μένουμε αδρανείς κι απογοητευμένοι, ο κίνδυνος να κάνουμε όλοι μαζί το απονενοημένο διάβημα είναι υπαρκτός.

Εκείνο που λείπει κατά την γνώμη μου από την κοινωνία είναι η πίστη. Δεν πιστεύουμε πια τίποτε και κανέναν. Ούτε καν το αυτονόητο! Λέγαμε πολλές φορές στο παρελθόν, πως ο Σαμαράς δεν είναι μάγος να πατήσει ξαφνικά ένα κουμπί και να αλλάξει όλα όσα πρέπει να αλλάξουν. Αυτό ήταν και είναι αλήθεια, όμως είμαστε στο μεταίχμιο εκείνο, που ο Πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να «σπρώξει» την κοινωνία προς τα εμπρός. Για μια στιγμή θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε πολιτικό μάγο. Μονάχα για μια στιγμή, που θα αξίζει όσο ένας αιώνας. Πρέπει να βρει το συντομότερο δυνατόν το μαγικό λυχνάρι! Το φως εκείνο – άλλοι το λένε και όραμα ή εθνικό στόχο – που όταν ανάψει, ολόκληρος ο λαός θα το δει, θα το πιστέψει και θα στρατευθεί σαν μια γροθιά στην κατεύθυνση που αυτό θα υποδεικνύει.

Ο χρόνος δυστυχώς είναι λιγοστός και δεν υπάρχει ούτε μέρα για χάσιμο. Χρειάζεται μια ιδέα, ένα καινούριο διακύβευμα, στο οποίο να μπορέσουμε να πιστέψουμε όλοι. Δυστυχώς το αυτονόητο δεν είναι σηματοδοτημένο, χάνεται στην ομίχλη της απελπισίας και δεν το βλέπουμε όλοι σωστά. Η ατέλειωτη αριθμολαγνεία, οι τεχνικές εκθέσεις, οι δύσκολες συγκυρίες και η παρατεταμένη επί χρόνια υποτίμηση της οικονομικής ζωής της χώρας, έχουν αφήσει στην κοινωνία πίκρα, θυμό και απογοήτευση. Και όλα αυτά, περιορίζουν τον ορίζοντα και πλακώνουν τις ψυχές των απλών ανθρώπων.

Υποχρέωση του Ηγέτη είναι να σηματοδοτήσει την πορεία του Έθνους για μια καινούρια αρχή. Ας σκύψουν τα κεφάλια στο μέγαρο Μαξίμου, ο Πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, να βρούνε γρήγορα αυτό το μήνυμα – οδηγό που θα πρέπει να φτάσει μέχρι τον τελευταίο πολίτη της χώρας και να τον κινητοποιήσει. Μόνο τότε, ο λαός μας θα καταφέρει έστω και την τελευταία στιγμή να συγκεντρώσει όσες δυνάμεις του απέμειναν κάτω από την ομπρέλα αυτού του εθνικού στόχου και θα βγάλει το κάρο από την λάσπη. Άλλη ελπίδα δεν φαίνεται πουθενά, το παιχνίδι είναι «όλα ή τίποτε». Ελπίζω και εύχομαι η μπίλια να καθίσει στο «όλα».

Akenaton