Ποιός θέλει μια τέτοια Ευρώπη;

Χθές, με  μια  από τις συνηθισμένες  διαρροές «ανώνυμου ευρωπαίου αξιωματούχου», το Reuters  μας ενημέρωνε οτι μάλλον δεν θα εγκριθεί από το Eurogroup  της 12^ης Νοεμβρίου, η εκταμίευσης της περίφημης μεγάλης δόσης! Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έπρεπε να είχε ήδη εκταμιευθεί από το περασμένο Καλοκαίρι!

Και η διαρροή αυτή έγινε, …τυχαία υποθέτω, ενώ η ελληνική Βουλή καλείται, υπό το κράτος ασφυκτικών πιέσεων, να ψηφίσει «δρακόντειες» περικοπές. Ας μη γελιόμαστε, σε κανέναν δεν αρέσει να υπερασπίζεται τέτοια μέτρα, πολλώ δε μάλλον όταν ουδείς μπορεί να μας διαβεβαιώσει οτι τα μέτρα αυτά οδηγούν με κάποια σχετική βεβαιότητα στη έξοδο από την κρίση.

Επομένως, ποιά η σκοπιμότητα της διαρροής σ’  αυτή τη συγκυρία; Να αυξήσει την πίεση για την ψήφιση των μέτρων; Αστειότητες!

Το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές και σε επανάληψη. Προβλέψιμοι, ακόμα και στους εκβιασμούς…

Την τελευταία τριετία, δυστυχώς, με αφορμή την ελληνική κρίση, η Ευρωπαϊκή Ενωση, σχεδόν καθημερινά, αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και του ρόλου της. Πυροβολεί τα πόδια της. Σέρνεται από τις εξελίξεις. Ακολουθεί, αντί να ηγείται. Ετσι, βλέπουμε να υποχωρούν οι θεμελιώδεις αρχές και αξίες επί των οποίων οικοδομήθηκε, παραχωρώντας τη θέση τους σ’ έναν απίστευτο κυνισμό.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει αμήχανη και κουρασμένη. Αναλώνεται σε ανούσιες και ατέρμονες συζητήσεις για τεχνικά ζητήματα. Δεν τολμάει να αναλάβει ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες. Εχει απωλέσει τον προσανατολισμό και την ορμή της. Δεν είναι, μάλιστα, λίγοι εκείνοι που προφητεύουν και το τέλος της…

Ηγέτες μετρίων δυνατοτήτων αγκομαχούν να αντιμετωπίσουν προβλήματα που τους ξεπερνούν. Αγονται και φέρονται από τις …αγορές. Αποφασίζουν με βάση τις εισηγήσεις κάποιων τεχνοκρατών της συμφοράς οι οποίοι έχουν διαψευσθεί παταγωδώς στις προτάσεις τους. Μιλάνε πολύ, χωρίς να είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις επιπτώσεις των λόγων τους. Τους έπνιξε η καθημερινότητα, ενώ απουσιάζει το όραμα.

Η Ευρώπη κάποτε ήταν παράδειγμα προς μίμηση, σε Ανατολή και Δύση, για το κοινωνικό της κράτος. Για την προστασία που προσέφερε στους πολίτες της. Για το επίπεδο ζωής και τις ευκαρείες που τους εξασφάλιζε.

Σήμερα σχεδόν ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος έχει μπεί στην πρέσσα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των αγορών για περισσότερο αίμα. Κατακτήσεις δεκαετιών ξεθεμελιώνονται.  Δικαιώματα καταπατούνται βάναυσα.  Και όλα αυτά στο όνομα μια ευημερίας που είναι άγνωστο  εάν και πότε θα έρθει!

Η Ευρώπη κάποτε ήταν μια εθελοντική Ενωση ανεξαρτήτων κρατών, στηριγμένη στα δημοκρατικά ιδεώδη.

Τώρα, καθημερινά ακούμε για περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας, για μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα για επικυριαρχία των οικονομικά ισχυρών επί των αδυνάμων. Παράλληλα, η υποτιθέμενη αλληλεγγύη έχει μετατραπεί σ’ ένα απαράδεκτο αλισβερίσι με απαιτήσεις για την τήρηση ιταμών όρων εκ μέρους του επιδεικνύοντας την αλληλεγγύη. Κανένας δεν είπε να μας χαρίσουν χρήματα, αλλά δεν ταπεινώνεις αυτόν που, υποτίθεται, οτι βοηθάς!

Η Ευρώπη, μετά την οδυνηρή εμπειρία δυο παγκοσμίων πολέμων, προσπάθησε να μετεξελιχθεί σε μια ήπειρο ειρήνης, όπου τα προβλήματα θα λύνονταν μέσα από το διάλογο.

Σήμερα, «το αυγό του φιδιού» άρχισε, εκ νέου,  να επωάζεται σε αρκετές χώρες. Ακόμα και σοβαρά έντυπα διολισθαίνουν προς τον άκρατο λαϊκισμό και σε πρωτοφανούς οξύτητας εκφράσεις, ενώ χώρες και λαοί κατασυκοφαντούνται με ανυπόστατα και χυδαία δημοσιεύματα.  Ανθρωποι ποτίζονται με το δηλητήριο του μίσους, το οποίο θα πάρει χρόνια για να ξεθυμάνει και να ξεχαστεί.

Η Ευρώπη την τελευταία τριετία έχει θεοποιήσει τη λιτότητα. Κάποιοι τα έχουν μπερδέψει στο μυαλό τους και επιμένουν να μην καταλαβαίνουν, πώς είναι άλλο πράγμα το νοικοκύρεμα των οικονομικών και άλλο ο περιορισμός των ελλειμμάτων και η μείωση του χρέους. Και ο,τι  αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται ούτε δια της τιμωρίας, πολύ δεν περισσότερο δια της φτωχοποίησης.

Πολύ φοβούμαι οτι σε ορισμένες περιπτώσεις η Ευρώπη αρχίζει να θυμάται το αποικιοκρατικό της παρελθόν. Δεν χρειαζόμαστε μια …. γερμανικής εκδοχής  «mission civilsatrice» του Νότου!

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα δεν είναι τυχαίο οτι η Ευρωπαϊκή Ενωση έπαψε πλέον να αποτελεί …ελκυστικό εταίρο! Οσο δε θα συνεχίσει  να δείχνει αυτό το αποκρουστικό πρόσωπο, τόσο θα υπονομεύεται και η προοπτική και το μέλλον της.

Δικαίως, επομένως, μπορούμε να αναρωτηθούμε « ποιός θέλει μια τέτοια Ευρώπη;»

Του Κώστα Ροδινού