Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα – μουσείο συστημικών δυνάμεων;
Ακούμε διάφορα τον τελευταίο καιρό για το περίφημο «νέο κόμμα». Ο ενημερωμένος «Μάρκος Αυρήλιος» μας μετέφερε τα περί ενός κόμματος με «κεντροδεξιούς, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, εκσυγχρονιστές», όπου «άλλοι από το χώρο του ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονται να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στον Σαμαρά και να τον βοηθήσουν στη δημιουργία του ευρωπαϊκού μετώπου» για «να αξιοποιηθούν στο κυβερνητικό σχήμα». Αλλού μαθαίνουμε για «κορυφαία» στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσαν να συμμετέχουν και λοιπά.
Πέρα από τα αξιακά και ιδεολογικά ερωτήματα, υπάρχει κι ένα ακόμα, καθαρά πρακτικό: ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα που θα συγκέντρωνε κατάλοιπα του κάποτε κραταιού αντιπάλου της ΝΔ; Ποιός θα ψήφιζε ένα κόμμα που θα έδινε βάση σε όλη την επιχειρηματολογία της συριζαϊκής αντιπολίτευσης περί “συσπείρωσης των συστημικών και διαπλεκόμενων δυνάμενων”; Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν;
Αντιπροσωπεύουν τα συζητούμενα στελέχη «κοινωνικές δυνάμεις», οποιεσδήποτε; Ποιό ακριβώς είναι το «λαϊκό έρμα» μορφών όπως ο Χρυσοχοΐδης, ο Λοβέρδος ή η Άννα Διαμαντοπούλου, ή κάποιοι γαλάζιοι δεινόσαυροι; Αντιπροσωπεύουν κανέναν στην κοινωνία πέρα από κάποιους παλαιοπασοκικούς πληθυσμούς που δεν υφίστανται πλέον, αφού έχουν μεταναστεύσει προ καιρού και έχουν ποντάρει όλες τις μάρκες στο… ροζ, ή μήπως όχι; Το γεγονός ότι αυτά τα στελέχη έχουν επιτύχει μιας μορφής επιβίωση στην μεταβατική αυτή κατάσταση συνεπάγεται ότι υπάρχει οποιοδήποτε έδαφος για να υφίστανται και αύριο; Όχι φυσικά. Μάλλον προκαλούν αηδία στους πολίτες. Είναι φύλακες μουσείου, το οποίο μάλιστα θα κλείσει λόγω εκλογικών περικοπών.
Μην ξεχνάμε την αλήθεια του ρητού του Antinews: «δωράκια αυτοϋπονόμευσης στους πολιτικούς μας αντιπάλους δεν κάνουμε ποτέ».
Αν κάποιοι υποθέτουν ότι ο λαός θα αναγκαστεί να υπερψηφίσει ένα πολιτικό σωματείο αναπαλαιωτών επειδή μόνο αυτό, νομίζουν, θα μπορεί να προσφέρει ευρωπαϊκή λύση και διακυβέρνηση, πλανώνται πλάνην οικτράν- υποτιμούν και τους Έλληνες, σαν «υπηκόους», αλλά και την δυναμική των φυσικών ανακατατάξεων του πολιτικού σκηνικού, που έχουν ήδη αρχίσει.
Σημειώνουμε ότι αυτά δεν λέγονται επειδή έχουμε εμπάθεια έναντι των πρασίνων και κυανών ιερών λειψάνων της ύστερης μεταπολιτεύσεως – που όντως έχουμε.
Λέγονται επειδή (α) όπως αναλύθηκε αλλού, τα στελέχη αυτά μπορούν να υπάρξουν μόνο με τον τρόπο που λειτουργούσαν μέχρι τώρα και όχι με άλλον, καί (β) επειδή βασικό στοιχείο της ούτως ή άλλως επερχόμενης νέας μεταπολίτευσης είναι το αίτημα της Δικαιοσύνης και της άρσης της ατιμωρησίας, κάτι που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να το υπηρετήσουν όσοι έχουν δώσει ιερούς όρκους στα ποικίλα πρόσωπα της διαπλοκής, η οποία έχει εισέλθει και στις τελευταίες ίνες της υποστάσεώς τους.
Άν δώσουμε βάση στα δημοσιεύματα, μοιάζουν να ξεχνάνε και κάτι άλλο εκεί στα υψίπεδα του Μαξίμου, κάτι που έχει λεχθεί πάμπολλες φορές τα τελευταία τρία χρόνια: δεν μπορείς να κρατάς όλα τα… καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Δέκα μεταρρυθμιστικές επαναστάσεις και βαθιές τομές να κάνει το επερχόμενο κόμμα, αν η ενδεκάτη είναι η υπουργοποίηση κάποιου ιερού λειψάνου του προσεχώς σχωρεμένου γαλαζοπράσινου κράτους, χάνεται όλη η δυναμική – και χάνεις όλην την κοινωνία. Ή θα επιφέρει ο Σαμαράς την αποστράτευση του παλιού πολιτικού προσωπικού και την αντικατάστασή του με ένα καινούργιο, άλλης νοοτροπίας, ικανώτερο και πολύ λιγώτερο ιδιοτελές, ή θα αποτύχει. Αυτήν την απλούστατη πραγματικότητα πρέπει να την κατανοήσουν, εν ανάγκη δια της επαναλήψεως.
Σ. Μ.
Υ.Γ.( Αντί για Νέα Μεταπολίτευση… το «σχέδιο ΔΙΑ.ΜΕ.ΤΡΩ.Σ.»;)
Ο μεγάλος μας φόβος, τον οποίον δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, είναι μην βιώσουμε αντί για «Νέα Μεταπολίτευση» την ενεργοποίηση του… «σχεδίου ΔΙΑ.ΜΕ.ΤΡΩ.Σ.», κατά το προστακτικό ακρωνύμιο: «ΔΙΑσώσατε ΜΕταπολίτευσιν, ΤΡΩθέντα Στελέχη». Το ακρωνύμιο λειτουργεί και ως κάλεσμα σε παλαιούς μεγάλους «πολιτικούς παράγοντες» της πολιτικής τάξης-λείψανο, αφού το «Δια.με.τρω.ς» θα μπορούσε να κατανοηθεί και ως παραφθορά του «Δι’ εμού, τρώς!», ήτοι επαγγελία ότι με την «Κιβωτό» θα μπορούσαν να συνεχίσουν την εθνοσωτήριο δράση τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου