Νεκροθάφτης του ΠΑΣΟΚ ο γιος του ιδρυτή του;

Γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς

Σε μια κυβέρνηση οι ευθύνες είναι συλλογικές. Γι’ αυτό είναι τουλάχιστον πρόκληση στη νοημοσύνη η απόπειρα ορισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ να φορτώσουν στον Γιώργο Παπανδρέου όλη την ευθύνη για τα έργα και τις ημέρες της τελευταίας διετίας. Στο ίδιο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου κάθονταν ,  μαζί αποφάσιζαν. Kι αν διαφωνούσαν σε κάτι, δεν το έλεγαν(τότε). Πάντως, δεν παραιτήθηκαν. Τώρα είναι λίγο αργά να βγάλουν την ουρά τους απέξω.

Από την άλλη, η ευθύνη του ηγέτη είναι η πρώτη και  καθοριστική. Και την αναλαμβάνει χωρίς υπεκφυγές, αστερίσκους και.........

ύστερες σκέψεις. Όμως, αυτό ακριβώς κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου από την ημέρα που αποχώρησε από την πρωθυπουργία. Προσπαθεί  να κερδίσει χρόνο. Με ποιον στόχο; Είναι κοινό μυστικό ότι θέλει να παραμείνει αρχηγός τουλάχιστον ως τον Ιούνιο, ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει  ξανά την επανεκλογή του στην προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αλλιώς δεν θα έχει κανέναν απολύτως ρόλο, ούτε εγχώριο ούτε διεθνή.

Θεμιτή η φιλοδοξία του, μόνο που, για να εκπληρωθεί, πρέπει να έρθει σε σύγκρουση τουλάχιστον με το μισό στελεχικό δυναμικό του κόμματος και, κυρίως, με την εκλογική του βάση. Κι αν το πρώτο μπορεί να το αγνοήσει, δεν δικαιούται  να αγνοήσει τους ψηφοφόρους.

Και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (όσοι  του έχουν απομείνει…) είναι πολύ οργισμένοι με όσα έγιναν ή δεν έγιναν τα τελευταία δυο χρόνια και με τον ίδιο προσωπικά. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι έχουν πάντα δίκιο , ούτε ότι όλα όσα έκανε ο κ. Παπανδρέου είναι για πέταμα. Όμως, η πολιτική είναι σκληρή. Η διαμορφωμένη πραγματικότητα δεν επιτρέπει στον κ. Παπανδρέου να συνεχίσει να διαφεντεύει το κόμμα του, εκτός αν θέλει να το οδηγήσει σε πλήρη απαξίωση και εκλογική συντριβή μεγαλύτερη από αυτήν που διαφαίνεται.

Αν δεν αντιληφθεί αυτήν την πραγματικότητα και συνεχίζει να βλέπει το κόμμα κάτι σαν οικογενειακό κειμήλιο, αναθέτοντας στον αδελφό του να μιλάει για λογαριασμό του, τότε το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του και δέσποσε επι  τρεις -και πλέον- δεκαετίες  στην πολιτική ζωή του τόπου, θα καταντήσει κομματίδιο.  Ο γιός θα γίνει ο νεκροθάφτης του.