Τα 9 λάθη του Γιώργου που βούλιαξαν την Ελλάδα

Γράφει ο Τάσος Παππάς 

Με αφορμή το πόρισμα του οικονομικού εισαγγελέα Πεπόνη για το ρόλο των στατιστικών αρχών, φούντωσε ξανά η συζήτηση γύρω από τις ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου σ’ ότι αφορά το Μνημόνιο. Το ερώτημα που απασχολεί είναι αν το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, όπως ισχυριζόταν ο πρώην πρωθυπουργός και οι περισσότεροι υπουργοί του, ή αν σκοπίμως οδηγηθήκαμε εκεί και αφού προηγουμένως είχαν πειραχτεί τα στοιχεία για το έλλειμμα, προκειμένου να πειστεί η κοινωνία για το αναπόφευκτο της δανειακής σύμβασης.

Κάποιοι είναι βέβαιοι ότι ο Παπανδρέου ενήργησε δολίως και έβαλε τη χώρα στην περιπέτεια του Μνημονίου γιατί εξυπηρετούσε συμφέροντα, εγχώρια, ξένα, ίσως και οικογενειακά. Μέχρι να αποδειχθεί αυτό πέραν πάσης αμφιβολίας ας περιοριστούμε στις πολιτικές ευθύνες του Γ.Παπανδρέου.

• Καθυστέρησε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της κρίσης. Δέσμιος της γραμμής «λεφτά υπάρχουν», η γενέθλια πράξη της κυβέρνησής του ήταν η χορήγηση της πρώτης δόσης του επιδόματος αλληλεγγύης με το σκεπτικό ότι «το είχαμε υποσχεθεί». Άλλη δόση δε δόθηκε, ωστόσο αυτή η κίνηση έπεισε και τους πιο επιεικείς εκ των εταίρων μας ότι η διοίκηση Παπανδρέου «ήταν αλλού» .

• Χρειάστηκε οκτώ μήνες για να στελεχώσει κρίσιμους κόμβους της κρατικής μηχανής [γενικοί γραμματείς υπουργείων, επικεφαλής νοσοκομείων, διοικητής του ΙΚΑ κλπ]. Η ξεχαρβαλωμένη δημόσια διοίκηση αφέθηκε χωρίς μπούσουλα.

• Δεν είχε σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Το πρώτο διάστημα δεν πήρε κανένα μέτρο δημοσιονομικής εξυγίανσης, με αποτέλεσμα η κρίση να απλωθεί παντού.

• Δαιμονοποίησε το Δ.Ν.Τ, λέγοντας ότι όπου επενέβη προκάλεσε τεράστιες ζημιές στην οικονομία, συρρίκνωσε τα εισοδήματα και ξεθεμελίωσε τα συστήματα πρόνοιας. Αυτά τα επιχειρήματα διακινούσε, ακόμη και την περίοδο που συζητούσε μυστικά με τον Ντομινίκ Στρος Καν, ενώ ορισμένοι από το περιβάλλον του συνέχιζαν να επιτίθενται στο Δ.Ν.Τ αν και την ίδια ώρα συνομιλούσαν με τους εκπροσώπους του.

• Δήλωνε ότι το Μνημόνιο ήταν μια αναγκαστική επιλογή και «έξω από τη σοσιαλιστική φυσιογνωμία μας» κι ας το είχε υπογράψει, κι ας έλεγε λίγες μέρες αργότερα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος του ότι «οι περισσότερες πολιτικές που υπάρχουν στο Μνημόνιο, περιλαμβάνονται και στο προεκλογικό πρόγραμμα μας»!

• Επέλεξε ένα χαλαρό στιλ διοίκησης στο όνομα της διαβούλευσης και του πλουραλισμού. Η κυβέρνησή του παρουσίαζε εικόνα «παιδικής χαράς» κι αυτός εκφωνούσε λόγους για την πράσινη ανάπτυξη. «Αφήνω όλα τα λουλούδια ν’ ανθήσουν» απαντούσε σε κείνους που τον πίεζαν να παρέμβει και να βάλει τάξη στο σκορποχώρι που καταχρηστικά αποκαλούνταν υπουργικό συμβούλιο.

• Αντί να συγκροτήσει μια ομάδα μάχης με στελέχη κύρους εντός και εκτός της χώρας, προτίμησε να εμπιστευθεί κρίσιμα πόστα σε ανθρώπους περιορισμένων δυνατοτήτων.Σκιτζήδες έκαναν το «αγροτικό» τους, παίζοντας με τις τύχες του ελληνικού λαού.Το κριτήριο για το διορισμό τους ήταν το «πλούσιο βιογραφικό». Ήταν αδιάφορο αν είχαν δοκιμαστεί ξανά σε τέτοιες συνθήκες, ήταν αδιάφορο αν είχαν έστω και ένα ένσημο απασχόλησης. Το καλό βιογραφικό και η υπακοή στον αρχηγό μετρούσαν περισσότερο από την εμπειρία, την τεχνοκρατική επάρκεια, τη διαπραγματευτική ικανότητα.

• Προχώρησε στο οριζόντιο κούρεμα μισθών, συντάξεων και επιδομάτων [στο μοναδικό πεδίο όπου είχε σημαντικές επιδόσεις η κυβέρνησή του], γιατί απέτυχε πλήρως να ελέγξει τη φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και την εισφοροαποφυγή. Την περίοδο 2010-2011 είχαμε τη βιαιότερη αναδιανομή εισοδήματος εις βάρος των λαϊκών τάξεων κι αυτός αναζητούσε τον τέταρτο δρόμο προς το σοσιαλισμό!

Ο Σφύριζε αμέριμνος όταν ο ένας υπουργός του αγωνιζόταν να προωθήσει τα μέτρα που είχαν ψηφιστεί και ο άλλος υπονόμευε αυτή την πολιτική επικαλούμενος την προστασία των λαικών τάξεων.

Ο κατάλογος των πολιτικών λαθών είναι μακρύς. Αρκεί πάντως για να καταδικαστεί πολιτικά η διετία 2009-2011. Η αναζήτηση ποινικών ευθυνών είναι μια άλλη υπόθεση.