Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα;

Γράφει ο Γιώργος Κουβαράς

Το τελευταίο διάστημα ακούμε τον έναν μετά τον άλλον τους υπερασπιστές του Μνημονίου να εξηγούν ότι η συνταγή του δεν ήταν σωστή και να διαπιστώνουν πόσο μοιραία απέβη η εφαρμογή της για την πορεία της χώρας.

Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση που έκανε προχθές στο ΙΟΒΕ ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλος αλλά και οι αναφορές του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη σε ομιλία του στο Βερολίνο.

Ο κ. Προβόπουλος είπε ότι «η κρίση δεν ήταν αναπόφευκτη και θα μπορούσε να είχε ανακοπεί αν τα προβλήματα είχαν αντιμετωπιστεί πριν αφεθούν να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις».

Με άλλα λόγια, είπε ότι η επιλογή της ένταξης της χώρας στο Μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος και οφείλεται στην εγκληματική απραξία της κυβέρνησης Παπανδρέου, στο πρώτο εξάμηνο μετά την άνοδό της στην εξουσία.

Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έχει δίκιο, αλλά πολύ αργά αποφάσισε να το διεκδικήσει. Αν τα έλεγε όλα αυτά δημόσια εκείνο το κρίσιμο διάστημα, όταν η χώρα έπαιρνε ακόμη ΑΑΑ από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και το spread ήταν στις 170 μονάδες βάσης, τότε θα είχε βοηθήσει ουσιαστικά. Τώρα πια οι επισημάνσεις του έχουν μόνο πολιτικό, ιστορικό ενδιαφέρον.

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης στην ομιλία του στο Βερολίνο είπε ότι «το Μνημόνιο ήταν μοιραίο, πολιτικό λάθος» και ότι λειτούργησε με τρόπο που επιδείνωσε την κατάσταση και επέτεινε την ύφεση. Είπε, δηλαδή, με άλλα λόγια, αυτά που έλεγε ο Αντώνης Σαμαράς τον Μάιο του 2009, όταν καταψήφιζε το Μνημόνιο, με το επιχείρημα ότι βυθίζει τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και υπερχρέωσης. Και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης θα ήταν πολύ χρήσιμο να είχε μιλήσει τότε που λαμβάνονταν οι αποφάσεις – και όχι δύο χρόνια μετά.

Προβόπουλος kai Σημίτης είναι δύο μόνο από τα πολλά παραδείγματα των επισήμως ή ανεπισήμως φιλομνημονιακών παραγόντων του δημοσίου βίου, οι οποίοι εσχάτως είδαν το φως τους. Είναι σύνηθες νεοελληνικό φαινόμενο να αποστασιοποιείται κανείς από καταστροφικές επιλογές, όταν πλέον έχει επέλθει η καταστροφή, ενώ ποιεί την νήσσαν την ώρα που συντελείται η καταστροφή.

Πληθαίνουν, όμως, τόσο πολύ τελευταία οι επικριτές της συνταγής του Μνημονίου, που αναρωτιόμαστε μήπως ζούμε σε άλλη χώρα και όχι σε αυτή στην οποία κυριάρχησε για τουλάχιστον ενάμισι χρόνο η προπαγάνδα που υποστήριζε ότι το Μνημόνιο είναι «η σωτηρία της χώρας».