«…Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω»

«Έλληνας! σου λέει ο άλλος. Δεν είναι παίξε γέλασε. Έχουμε τα κακά μας, δε λέω. Πήραμε δρόμο στραβό σαν το κακοκυβερνημένο πλεούμενο. Μα δεν είμαστε και ντιπ για πέταμα. Και να είμαστε για πέταμα, πάλι δε θα χαθούμε. Θέλουμε δε θέλουμε, θα ζήσουμε. Θα ζήσουμε και θα θεριέψουμε και θα δοξαστούμε, όπως και πρώτα.»
Ανδρέας Καρκαβίτσας, «Λόγια της Πλώρης»
Τίποτα δεν με πληγώνει περισσότερο τα τελευταία δυο χρόνια, όσο το γεγονός ότι γίναμε περίγελος των πάντων, ανά την οικουμένη. Παράδειγμα προς αποφυγή. Ταυτόσημοι με τη διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα και  την ασυδοσία.

Όποιος θέλει να κερδίσει τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που δικαιούται στη ζωή του, βγαίνει και καταφέρεται εναντίον της  πατρίδας  μας.
Ασελγούν στην ιστορία μας, βεβηλώνουν τα μνημεία μας, προσβάλλουν βάναυσα την αξιοπρέπεια και την εθνική μας υπόσταση.
Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, όποιο διαδικτυακό τόπο και να επισκεφθείς, όποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα και να παρακολουθήσεις, θα βρείς και κάτι που μας αφορά. Ήκιστα κολακευτικό, ως επί το πλείστον.
Θαρρώ πώς μπορούμε  ν’  αντέξουμε  αυτήν την ανεκδιήγητη και επικίνδυνη κυβέρνηση, που  «χορεύει στο φτερό του Καρχαρία».
Μπορούμε, με δυσκολίες, αλλά μπορούμε,  να ξεπεράσουμε αυτή τη άγρια επιδρομή στις τσέπες και τις περιουσίες μας. Άλλος λίγο, άλλος πολύ, άλλος δίκαια, άλλος άδικα, όλοι πληρώνουμε.
Εκείνο που ενοχλεί και εξοργίζει είναι ότι  όλα πάνε στο βρόντο!
Μ’ ενοχλεί ακόμα περισσότερο, που μας περνάνε για ηλιθίους. Που μας κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα.
Πορευόμαστε χωρίς πυξίδα, χωρίς σχέδιο και με πλήρωμα επικινδύνως αδέξιο.  Ώρες –ώρες περνάει απ’ το μυαλό μου, μήπως θέλουν να «βουλιάξουν τo καράβι» για να εισπράξουν τα ασφάλιστρα.
Το ερώτημα που διατυπώνεται με αγωνία, απ’ όλους μας σχεδόν, περικλείεται σε δυο μόνο λέξεις: «υπάρχει ελπίδα;»
Μου είχε πεί κάποτε  ένας μεγάλος έλληνας,  που παρεμπιπτόντως ασχολήθηκε με την πολιτική και λοιδορήθηκε, ότι στην Ελλάδα, τα περισσότερα τα έχουν προλέξει οι ποιητές μας. Ό,τι έμεινε, τα φιλοτέχνισαν με αρμονία  στο μάρμαρο οι γλύπτες μας , δίδοντας  μορφή, έκφραση   και λόγο στο φώς.   Για να μείνουν ανεξίτηλα, ανά τους αιώνες και να διδάσκουν. Ακόμα και με κομμένα χέρια, με παραμορφωμένα πρόσωπα, με  ακρωτηριασμένα πόδια… «Λόγο, έργο, νόημα».
Λένε πως ο Φειδίας, όταν φιλοτεχνούσε τη Ζωοφόρο του Παρθενώνα επεδίωξε οι μορφές του να έχουν τρία χαρακτηριστικά, εκτός από την τελειότητα της αρμονίας: Ήθος – Πνευματικότητα – Υπερηφάνεια!
Ποια από τις αρετές αυτές διαθέτουμε σήμερα;
Ιδέα δεν έχω τι θα πεί απόψε ο κ. Σαμαράς, αλλά θα θυμώσω πολύ αν ακούσω ευχολόγια, εύκολες λύσεις, και ωραία λόγια.
Δεν θα πείσει κανέναν!
Γιατί αυτά μπορεί να κερδίζουν εκλογές, αλλά δεν λύνουν προβλήματα και θα τα βρεί μπροστά του.
Η Ελλάδα χρειάζεται ελπίδα και  εθνική ανάταση.
Χρειάζεται ένα ρεαλιστικό master plan.
Και μια άξια ομάδα αποφασισμένη να κάνει τα πάντα μ’ έναν ελάχιστο στόχο: «…την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω»
Ο άνθρωπος μπορεί να υπομείνει πολλά, αρκεί να ξέρει το πότε, το πώς,  το πού και το γιατί.
Δεν περιμένω θαύματα. Ελπίζω, όμως, σ’ ένα σχέδιο που βάζει πάνω απ’ όλα την πατρίδα και υπερβαίνει τα μικρά και ασήμαντα και στοχεύει στα μεγάλα.
Κώστας Ροδινός