Οι ... « χαρές και τα πανηγύρια» προηγούμενων ετών στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα τηλεοπτικά πάνελ, με την ευκαιρία της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών εξετάσεων, φέτος έδωσαν τη θέση τους στην κατήφεια και στην γκριζάδα που προσιδιάζει στο γενικότερο σκηνικό της κρίσης και της απογοήτευσης. Η «πρώτη των πρώτων», ανακοινώνει ότι ετοιμάζει τα μπαγκάζια της να φύγει για σπουδές στο εξωτερικό. Ένα στα τρία τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ, έχουν βάση εισαγωγής κάτω από την βάση του 10, και το υπουργείο, λέει, ετοιμάζεται να επαναφέρει τον θεσμό της «βάσης», για να μην δούμε πάλι το κατάντημα «φοιτητών» που θα έχουν περάσει στην σχολή τους με βαθμό...2,3!
Θ' άξιζε να ρωτήσει κανείς γιατί κατ΄αρχάς καταργήθηκε η «βάση» (του πρόδηλου και του λογικού...) αλλά τι νόημα έχει στην Ελλάδα να ρωτάς για το αυτονόητο; Τι έχει γίνει, όχι στα χρόνια της κρίσης αλλά γενικότερα, σε τούτο τον τόπο με σεβασμό του αυτονόητου και της λογικής για να... ψάχνουμε τώρα ψύλλους στ' άχυρα; Ιδιαίτερα στον χώρο της παιδείας. Που εξακολουθεί να στέκεται ετοιμόρροπη σε σαθρά θεμέλια, παρά (η, μάλλον, εξ αιτίας...) τις... δεκάδες «μεταρρυθμίσεις», «επαναστάσεις» και μεγαλεπήβολους «εκσυγχρονισμούς» που πομπωδώς εξήγγειλαν αντίστοιχοι υπουργοί τα τελευταία 30 χρόνια! Όχι μόνο κάθε φορά που εναλλάσσονταν τα κόμματα στην εξουσία, αλλά ακόμη και την επαύριο ανασχηματισμών του ίδιου κόμματος... Κάθε νέος υπουργός, εζήλωνε το δαφνοστέφανο του... «μεταρρυθμιστή»!
Και πάντα με το ενδιαφέρον στραμμένο στο... σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το ευαίσθητο (και ψηφοθηρικά...) σημείο της μέσης ελληνικής οικογένειας, «να πάρει το παιδί ένα χαρτί», που στις περισσότερες των περιπτώσεων θα του επέτρεπε να έχει μια προνομιακή εξέλιξη, ως «πτυχιούχος», στο δημόσιο, στην θέση που θα του εξασφάλιζε το εν αίγλη και διαρκή ακμή τρισκατάρατο πελατειακό κράτος. Είχαμε «Γενικές», τις... μεταρρυθμίσαμε σε «Πανελλαδικές», μετά «Πανελλήνιες», κι' ύστερα πάλι «Πανελλαδικές», χωρίς στην πραγματικότητα ν' αλλάζει κάτι επί της ουσίας, απλώς... να μπαίνουν πιο πολλά παιδιά στα «πανεπιστήμια», να μένουν ευχαριστημένες οι οικογένειες και να... ψηφίζουν! Κάπως έτσι φθάσαμε να έχουμε χρονιές με...160.000 εισακτέους (σε σχολές οι εγκαταστάσεις των οποίων μετά βίας αρκούσαν για 40.000!), δημιουργήσαμε (με την ενεργό συμβολή της κομματικής ιδιοτέλειας) το πρωτοφανές σ' ολόκληρο τον κόσμο φαινόμενο των «αιωνίων φοιτητών», το «κεκτημένο» του... «δημοκρατικού 5» στις βαθμολογίες των πανεπιστημιακών (που εξελίσσονταν και με την ψήφο των... φοιτητών, των κομματικών νεολαιών δηλαδή)-φτιάξαμε μια κοινωνία «τυπικών πτυχιούχων», όταν από την πραγματική αγορά έλλειπαν εξειδικευμένοι τεχνίτες!
Πριν από κάμποσα χρόνια, ή τότε υπουργός Παιδείας της Φινλανδίας (χώρας που εκτιμήθηκε, σε παγκόσμια κλίμακα, ότι πέτυχε την καλύτερη και πλέον στέρεα και λειτουργική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση) είχε ερωτηθεί στο πλαίσιο μιας συνέντευξης που είχε δώσει στην «Καθημερινή», αν θυμάμαι καλά, ποιο ήταν το μυστικό εκείνης της επιτυχίας. Και είχε απαντήσει: «κάναμε μακροχρόνιο διάλογο ουσίας με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, βάλαμε ως στόχο της μεταρρύθμισής μας το ποια παιδεία θα θέλαμε για το... νεογέννητο εκείνης της χρονιάς όταν θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο (!) και χτίσαμε από την βάση το σύστημά μας με προσεκτικό σχεδιασμό και προγραμματισμό...» Τόσο απλά και αυτονόητα!
Εμείς εδώ, κάθε φορά... αρχίζουμε να χτίζουμε το οικοδόμημα της παιδείας μας από... το ρετιρέ, την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι από το αυτονόητο θεμέλιο, το... νηπιαγωγείο! Γιατί, φυσικά, ο κάθε «μεταρρυθμιστής» (με φωτεινή εξαίρεση την Μαριέττα Γιαννάκου, που το πλήρωσε ακριβά μη επανεκλεγόμενη!) θέλει απλώς να δείξει ότι «κάτι έκανε» στην διάρκεια της δικής του υπουργικής θητείας, ώστε να το εισπράξει εκλογικά από την κοινωνία και το εκλογικό σώμα με το... σύνδρομο «του χαρτιού»!
Διαβάζω ότι από την φετινή χρονιά θα ισχύσει ό... «νέος» τύπος Λυκείου, Γενικού και Επαγγελματικού. Νέος, μόνο που... είναι σχεδόν κόπια του «παλαιού» που ίσχυε μέχρι το 1999, και είχε καθιερωθεί ως « ο αποτελεσματικότερος δυνατός». Αν πράγματι ήταν, γιατί... μεταρρυθμίσθηκε; Κι' αν δεν ήταν (για να μεταρρυθμισθεί...) γιατί τον επαναφέρουν; Το μελέτησε κανείς; Έγινε διάλογος (επί της ουσίας, όχι «διάλογος αλά ελληνικά», δηλαδή ένθεν κακείθεν μονόλογος!), σκέφθηκε κανείς μπας και η «επανάσταση» στην Παιδεία πρέπει να ξεκινήσει από το δημοτικό η ακόμη καλύτερα από το νηπιαγωγείο, όπως σκέφθηκαν και πέτυχαν οι «κουτόφραγκοι» Φινλανδοί;
Απλώς... ιστορίες επαναλαμβανόμενης τρέλας, και διηγώντας τες να κλαίς!
Θάνος Οικονομόπουλος
Πηγή: iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου