Γιάννης Σιδέρης
«Μόνο στην Ελλάδα και τη Βόρεια Κορέα υπάρχουν υπουργοί που είναι επί τριάντα χρόνια στα υπουργεία» έλεγε από το βήμα του Εθνικού Συμβουλίου το ΠΑΣΟΚ, η νέα βουλευτής Μεσσηνίας Νάντια Γιαννακοπούλου.
Προηγουμένως στην... καφετέρια του ξενοδοχείου που γινόταν η συνεδρίαση, (όπου πλήρωσα ένα τοστ, ζαμπόν τυρί 12,65 ευρώ!!! ) ένας από τους λίγους βουλευτές που
εναντιώθηκαν εμπράκτως στις αυθαίρετες επιλογές Παπανδρέου,( ίσως και γιατί έχει κολλήσει ένσημα στη ζωή του και ένιωθε αρκετά ανεξάρτητος ώστε να πληρώσει το τίμημα της ανεξάρτητης ψήφου του) , μου έλεγε παρατηρώντας τα γκρίζα και λευκά κεφάλια των μελών του Ε.Σ. που μας περικύκλωναν: «Από εδώ μέσα λείπουν δυο γενιές».
Ναι η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου πλήρης ...δόξας και επαγγελματικής κατοχύρωσης, διά της πολιτικής ένταξης στο ΠΑΣΟΚ, έχει επιδοθεί σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό του κόμματος που αφυδατώνει κάθε νέο βλαστό που θα τολμήσει να ξεμυτίσει .
Είναι οι νέοι με τα αμπέχονα, τα μακριά μαλλιά και τα μούσια, οι φοιτητές που γεμάτοι αψηφισιά σε δύσκολους καιρούς, εντάχθηκαν στον αντιδικτατορικό αγώνα. Στα φοιτητικά τους δωμάτια είχαν αφίσες του Μάρξ, του Τσε Γκεβάρα, του Αλιέντε, αφίσες με σημαίες των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων του τρίτου κόσμου, βιβλία για τον Μαρξισμό ( «αναλυτικό εργαλείο» τον είχε χαρακτηρίσει ο Αντρέας), για τον Μπεν Μπελά, για τον Τίτο και την Αυτοδιαχείριση. Αποστρέφονταν τον αμερικανικό εμπορικό κινηματογράφο ή τις ταινίες του ...Τζαίημς Μποντ, χαρακτηρίζοντάς τα πολιτιστικό ιμπεριαλισμό.
Όλοι αυτοί, γεμάτοι όνειρα για ένα δικαιότερο κόσμο, κάποτε έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά για την δημοκρατία. Ολοι αυτοί που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους, κατά την Κατσιφάρεια έκφραση, είδαν το αστέρι τους να ανατέλλει αρχικά στο στερέωμα του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια να εκτοξεύεται, καθώς προσδέθηκαν στο φωτοβόλο άρμα του Αντρέα και κυριάρχησαν στην μεταπολιτευτική κεντρική πολιτική σκηνή.
Ήταν πολύ νέοι και γεύτηκαν πολύ νωρίς τη γοητεία της εξουσίας. Νέα παιδιά, άλλοι με ένα πτυχίο, άλλοι με ανολοκλήρωτες σπουδές, και σίγουρα χωρίς αυτό το νέο φρούτο των δυο-τριών πτυχίων και του ντοκτορά. Ωστόσο ζούσαν μέσα στον απλό λαό και εξ αυτού είχαν όσμωση της κοινωνίας, των αλλαγών και των αναγκών της.
Πολύ γρήγορα πέρασαν από τα αμπέχονα στα κοστούμια, από τα ταβερνάκια των Εξαρχείων και της Καισαριανής με τα αντάρτικα, στα σινιέ κοστούμια, στις εντυπωσιακές γραμματείς, στα μπουζούκια, πρώτο τραπέζι πίστα, στα γκουρμε ρεστοράν, στα ιν μπαράκια, στα κότερα των σκόπιμων κοινωνικών διασυνδέσεων, με άρωμα διαπλοκής.
«Την πρώτη τετραετία γνωρίσαμε όμορφες γυναίκες και τα μαλτ ουίσκι, τη δεύτερη αποχτήσαμε λεφτά και την Τρίτη προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τον εισαγγελέα», έχει πει κάποτε ο λοιδορούμενος σήμερα, Στέφανος Τζουμάκας (σ.σ. όλως ...τυχαίως ήταν ο μόνος στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ που εκστόμισε τις …κακόηχες λέξεις ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός , και υπενθύμισε ότι ο ιμπεριαλισμός προετοιμάζει επέμβαση το Ιράν - σπάνιες πλέον λέξεις στο κόμμα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς…)
Αυτοί οι νέοι γίνανε υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές, Γραμματείας και Φαρισαίοι. Τροχοδρόμησαν μια εξαίσια για τους εαυτούς τους πορεία και έγιναν παράγοντες που με τις αποφάσεις τους επηρέασαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Φευ, έκτοτε έριξαν άγκυρα, επωφελούμενοι της λαχτάρας ενός λαού να δει την «Δημοκρατική Παράταξη» αδιατάρακτα στην εξουσία. Ευτύχησαν να μπουν αμέστωτοι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους στην δημόσια σφαίρα (ενδεικτικά, και όχι εξ ανάγκης επικριτικά, τα ονόματα του Παπουτσή, του, Σκανδαλίδη, του αυτοαποστρατευθέντος Λαλιώτη, του Ρέππα, τη Βάσως, των κάπου στην ίδια ηλικία Πετσάλνικου, Σιφουνάκη, Τσούρα, Καστανίδη, και πολλών άλλων).
Συν τω χρόνω, δημιούργησαν μια κρούστα εξουσίας που επισκίασε τις επόμενες γενιές. Στην Ελλάδα της παραδοσιακής γεροντοκρατίας, όπου κάποιος έπρεπε να περάσει τα 40 για να θεωρηθεί ώριμος για δημόσιο αξίωμα, αυτοί είχαν ήδη γίνει καρατερίστες. Είχαν πίσω τους 20 χρόνια πρωταγωνιστικής παρουσίας. Όμως ήταν πολύ νέοι για να αποστρατευθούν. Έτσι συνέχισαν να κυριαρχούν στην επετηρίδα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, να διαμορφώνουν την αντζέντα του, καταπνίγοντας, ενίοτε θελημένα, κάθε νέα παρουσία.
Ο Γιώργος Παπανδρέου συνειδητοποίησε το πρόβλημα, επιχείρησε να το επιλύσει, ανατρέποντας την επετηρίδα, αλλά το επιχείρησε με τον χαρακτηριστικά δικό του τρόπο, δηλαδή χαοτικά. (Αυτό δείχνει και ο διορισμός της άγνωστης κας Ματσούκα ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου το 2004, υπερκερνώντας τον σεβάσμιο Δημ. Τσάτσο).
Αντί, ενδυναμώνοντας τις κομματικές διαδικασίες, να βοηθήσει, έστω και με «κοοπτάτσια» να αναδείξει νέους ανθρώπους που θα καταλάμβαναν τους κομματικούς αρμούς, αυτός αποδυνάμωσε το κόμμα, το απαξίωσε με τα νεωτερικά και λαϊκιστικά δημοψηφίσματα του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, μάζεψε ως συμβούλους παιδιά που δεν είχαν και πολύ σχέση με το κόμμα και την ιδεολογία του, ενώ σε βουλευτικές και υπουργικές θέσεις έβαλε και πάλι νέους στην ηλικία φίλους του,( πάλι παραδειγματικά, Γερουλάνος, Δρούτσας, Μπιρμπίλη ), που κι αυτοί καμιά σχέση δεν είχαν με το κόμμα.
Έτσι οι ίδιοι βρέθηκαν ανάεροι, στηριγμένοι χωρίς να φταίνε, μόνο στην εύνοια του προέδρου. Όμως η οικονομική κρίση ξεπέρασε αυτόν και απέρριψε αυτούς, και η ανανέωση του ΠΑΣΟΚ αφέθηκε να λυθεί στο μέλλον …από την ίδια τη ζωή…
>ΣΚΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου